Eurocrisis vraagt vier antwoorden op vier vragen

De mozaïektheorie – een politieke unie waarvan de huidige stappen als stukjes in de finale mozaïek passen – is volgens Marc De Vos, directeur van het en Itinera Institute, hoofddocent UGent,een gevaarlijk gokspel voor wie het Europese project genegen is.

Ze veronderstelt dat er voldoende tijd, geld en politieke wil in alle landen zal blijven bestaan. Heel veel zwakke schakels in een lange ketting.

Ondertussen gaat de spiraal verder en komt het moment dichterbij waarop Europa het gewoon niet meer aankan. Wat is er dan nodig om de eurocrisis definitief te bezweren?

Vier stevige vragen

Simpelweg een oplossing voor elk van de overlappende crises. Geen enkele van deze crises is begonnen met de eurocrisis, maar ze zijn allemaal daarin samen gekomen en samen geklonken.

Dat impliceert dus vier stevige vragen voor vier crises. Willen we een gigantische schuldherschikking opzetten, andermaal met banken in nood, daarna gedurende pakweg twintig jaar ijzeren begrotingsdiscipline aanhouden om de resterende schulderfenis af te bouwen, en voor altijd spaarzamer blijven op de begroting?

Willen we heel de eurozone op een voldoende vergelijkbare schaal van economische ontwikkeling brengen, zijnde een langdurige operatie van economische hervorming en financiële transfers van noord naar zuid?

Willen we de sociale bescherming zuiveren, en aanpassen aan de budgettaire en economische realiteit? Willen we gekrakeel tussen landen inruilen voor gecentraliseerde Europese macht op cruciale domeinen zoals begroting, concurrentiekracht en belastingen?

Als het antwoord op deze vier vragen positief is, dan is volgens Marc De Vos de toekomst van de euro verzekerd en is meteen de Europese politieke crisis in een grote Europese sprong voorwaarts omgezet.

Als één van de vragen onhaalbaar blijkt, dan is de euro in zijn huidige samenstelling onhoudbaar en wordt de politieke energie beter gericht op een ordentelijke splitsing.