Duitsland niet in staat om definitieve oplossing te vinden voor trilemma

Al vaker is gememoreerd dat de eurozone er als collectief qua overheidsschuld beter voorstaat dan GB, VS of Japan. Het probleem in de eurozone is de ongelijke verdeling van de schulden over lidstaten zonder collectief mechanisme om deze aan te pakken. Voor een duurzame euro is grotere integratie van het begrotingsbeleid een vereiste.

De kurk waar de eurozone vooralsnog op drijft is Duitsland en dat land staat al geruime tijd voor een “onaangenaam trilemma”, schrijft Goldman Sachs: socialisering van de schuld via EFSF/ESM, monetarisering via de opkoopprogramma’s van de ECB als de Outright Monetary Transfers (OMT), of “het besluit om geen besluit te nemen”.

Duitsland kiest vooralsnog voor uitstel waardoor er feitelijk een combinatie plaats heeft van socialisering en monetarisering en de eurozone in ieder geval stand houdt. Echter, de monetarisering is feitelijk een ‘sluier’ voor impliciete socialisering van de schulden via de balans van de ECB, die daardoor minder zichtbaar worden en minder weerstand opwekken.

“Dit lijkt de berekening te zijn geweest die de Duitse regering heeft gemaakt met de bereidheid een grotere financiering door de ECB via het nieuwe OMT-programma te accepteren, ondanks de oppositie van de Bundesbank.”

Duitsland lijkt te falen

Duitsland is “niet in staat of niet klaar om een definitieve oplossing te vinden voor het trilemma”, concludeert Goldman Sachs. “Met landelijke verkiezingen volgend jaar is het een grote politieke uitdaging om tot een oplossing te komen – zeker omdat dit met zich mee brengt dat de Duitse belastingbetaler zal moeten worden geconfronteerd met de onaangename realiteit van financiële transfers naar de periferie.”

Vooralsnog is het te verwachten scenario dus “doormodderen” met toenemende monetarisering via de ECB.