De Naamse hoogleraar Robert Deschamps wil dat de deelstaten verantwoordelijk worden voor hun beleid via een bonus-malussysteem in het arbeidsmarktbeleid. Regio’s die een efficiënt jobbeleid voeren worden financieel beloond, in het andere geval krijgen ze minder middelen doorgespeeld. Dat zegt Deschamps in een interview met het weekblad Trends.
“Wanneer een regio een performant activeringsbeleid voert, merkt hij daar amper iets van”, legt Deschamps uit. “Er moeten minder werkloosheidsuitkeringen worden betaald en dat komt de federale overheid ten goede. Ook de deelstaten moeten hiervan kunnen profiteren. Voordeel is ook dat het hier om een rechtstreekse responsabilisering gaat.”
Voor jobs is de kloof tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel te groot, stelt Deschamps vast. De deelstaten worden er niet toe aangezet om daaraan iets te doen. Momenteel bedraagt de werkgelegenheidsgraad in Vlaanderen 65,8 procent. In Wallonië (56 procent) en Brussel (55 procent) ligt die een stuk lager.
Volgens Deschamps zou het al een goede zaak zijn indien het doelgroepenbeleid volledig wordt overgeheveld naar de regio’s. Deschamps: “Vlaanderen kan dan vooral aandacht besteden aan het activeren van oudere werkzoekenden terwijl Brussel en Wallonië eerder maatregelen nemen voor laaggeschoolde jongere werklozen. Maar er is meer nodig. De deelstaten moeten ook bevoegd worden voor de controle op de beschikbaarheid van de werklozen. Bovendien wordt alles wat te maken heeft met tijdskrediet en loopbaanonderbreking best ook geregionaliseerd.
De deelstaten krijgen nu 480 miljoen euro per jaar voor hun arbeidsmarktbeleid. Met de extra middelen voor het beleid dat gekoppeld is aan systemen van loopbaanonderbreking kan daar nog eens 500 miljoen euro bijkomen.”
De regio’s krijgen zo meer beleidsruimte maar tegelijk worden ook bepaalde doelstellingen geformuleerd. Regio’s moeten binnen een tijdspanne een bepaalde werkgelegenheidsgraad bereiken. Vraag is wie zulke criteria kan opleggen. Deschamps maakt de vergelijking met de Hoge Raad van Financiën, waarin hij trouwens zelf een tijdlang heeft gezeteld: “De Hoge Raad geeft aan de Gemeenschappen en Gewesten advies over het te voeren budgettair beleid. De Hoge Raad voor de Werkgelegenheid kan hetzelfde doen voor het arbeidsmarktbeleid. Men kan de deelstaten opleggen om binnen de vijf of tien jaar een bepaalde werkgelegenheidsgraad te halen. Uiteraard is zoiets geen absolute norm en moeten er ook voorwaarden aan worden gekoppeld. Het is niet de bedoeling dat een deelstaat plots 100.000 ambtenaren aanwerft. En externe schokken zoals de sluiting van Opel Antwerpen worden best meegerekend.”
A.M.
