Het manisch-depressieve energiebeleid

Op één vlak lijkt de in de startblokken zittende regering alvast geen trendbreuk met het verleden te zullen realiseren: het energiebeleid blijft even manisch-depressief als dat van zowat elke – federale én regionale – regering de jongste vijftien jaar.

Het denkspoor om de Doel 1 en Doel 2 alsnog enkele jaren open te houden na de geplande sluitingsdatum van 15 februari 2015, maakt in de eerste plaats duidelijk dat onze politici blijkbaar vinden dat ze nog altijd een koehandel kunnen organiseren over onze energiehuishouding.

De zorg om relatief goedkope energie is nochtans van levensbelang om onze energie-intensieve industrie hier te houden. Het grootste obstakel voor buitenlandse bedrijven om zelfs in relatief kleine investeringen mee te stappen, blijkt de vraag te zijn of ze hier over tien of vijftien jaar überhaupt nog zijn.

Om de centrales langer open te houden, zal Electrabel opnieuw enkele honderden miljoenen euro’s moeten investeren, niet het minst in veiligheid. Investeren in twee relatief kleine centrales, voor amper enkele jaren en bij de huidige lage marktprijs voor elektriciteit, daar zullen ze in Parijs eens smakelijk om lachen. Zouden de onderhandelaars die kosten al in rekening hebben genomen bij het opstellen van de begroting?

Los daarvan moet er nieuwe brandstof worden besteld en gemonteerd, een proces dat onmogelijk op 15 februari klaar kan zijn. Al is het wellicht de bedoeling dat het openhouden van de twee reactoren moet bijdragen om een black-out te vermijden in de winters van 2015, 2016 en 2017. Dat zou dan de tijd moeten geven om te kunnen investeren in alternatieve productiecapaciteit. Helaas doet deze zoveelste nieuwe koerswijziging ons land opnieuw enkele treden zakken op de ladder der rechtszekerheid voor nieuwe investeerders.

Die worden nu afgeschrikt door het vooruitzicht te moeten concurreren met een dominante marktpartij die nog altijd het leeuwendeel van de energieproductie in handen heeft, bijzonder lage marktprijzen, ellenlange procedureslagen en een overheid die het geweer sneller van schouder verandert dan u de lichtknop aan en uit kan zetten. Een aanlokkelijke omgeving voor een investering van pakweg 300 of 400 miljoen euro, niet?

Anno 2014 moet de werking van de vrije markt prioritair zijn. Natuurlijk kan België niet alles alleen oplossen. Een minimumprijs voor CO2, die gascentrales op het oude continent opnieuw een toekomst biedt, kan alleen binnen een Europees kader. Maar in plaats van twee afgeschreven centrales langer open te houden, zou de nieuwe regering beter werk maken van een nooddecreet voor de versnelde verhoging van de importcapaciteit, inclusief de hoogspanningslijnen voor het Stevin-project, dat voorziet in de uitbreiding van het net tussen Zomergem en Zeebrugge.