De iconische tas van Dior, genoemd naar Lady Diana die de tas tot haar favoriete accessoire doopte, heeft vele gedaanten: tién om precies te zijn, anno 2025.
In 1994 lanceerde Dior de Chouchou (Frans voor ‘favoriet’); een tas met opvallend ronde hengsels en stiksels die refereren aan het vlechtwerk van rattan stoelen uit de tijd van Napoleon III. Voor de fans: in 1994 was Gianfranco Ferré creatief directeur bij Dior; de iconische tas komt uit zijn hoed.
Eén jaar later deed het huis Dior de Chouchou cadeau aan prinses Diana, die de tas zò vaak en zo graag droeg, dat Dior de naam Chouchou verruilde voor Lady Dior, als de ultieme hommage aan de prinses. De tas werd – met dank aan de énorme media-aandacht voor Lady Di – een wereldwijde sensatie, en is tot vandaag een icoon van luxe mét een koninklijk kantje.
Sinds 2015 dient de Lady Dior ook als canvas voor kunstenaars uit alle hoeken van de wereld: ze worden gevraagd de tas te herinterpreteren, als een soort functioneel kunstwerk dat de esthetiek van de kunstenaar in kwestie weerspiegelt.
Kunst of couture?
In 2025 wordt tien jaar Lady Dior Art gevierd, en die feestelijke verjaardag laat Dior uiteraard niet onopgemerkt voorbijgaan: maar liefst tién internationale kunstenaars werden voor de gelegenheid gevraagd de tas onder handen te nemen. Tegelijk komt Dior met een indrukwekkend koffietafelboek; een soort retrospectieve van 99 voorgaande kunst-collaboraties. De vraag ‘Is dit kunst of toch couture’ rijst meermaals: soms is de tas duidelijk te herkennen en ‘slechts’ beschilderd, soms transformeert de Lady Dior in een object dat je eerder aan een muur dan aan de arm ziet.
Eén van de deelnemende kunstenaars van deze verjaardagseditie is Patrick Eugène; geboren in New York, kind van Haïtiaanse ouders en werkend vanuit Atlanta. Zijn werk – XL portretten in gesatureerde kleuren – refereert aan zijn Afrikaanse roots en incorporeert elementen uit de Afrikaanse cultuur. Hij voorzag zijn Lady Dior van kleurrijke parels – een eerbetoon aan Haïti, dat de ‘Parel der Antillen’ wordt genoemd – en een unieke mix van materialen zoals leder, raffia en bamboe. Blikvanger is de oversized parel die gebruikt wordt als bag charm.
Een ander hoogtepunt is het werk van Ju Ting, een Chinese kunstenaar uit Peking. Ze werkt op het raakvlak tussen schilderij en sculptuur en gebruikt daarvoor dikke lagen acrylverf die als plooien over elkaar vallen. Haar Lady Dior bestaat uit golvende, kleurrijke platen die de optische illusie van beweging creëren. Je vindt een close-up van de tas (of is het toch een kunstwerk?) op de cover van dit magazine.
Onze favoriete artiest uit de reeks is de Britse Marc Quinn, lid van de Young British Artists Movement samen met figuren als Damien Hirst en Tracey Emin. Hij onderzoekt in zijn werk de mentale en fysieke grenzen van het menselijk lichaam; werkt rond leven, dood, sterfelijkheid en transformatie. Zijn kunstvormen zijn divers – hij varieert tussen schilderkunst, sculpturen en tekeningen; staat bekend om zijn gebruik van onconventionele materialen en werkte voor Lady Dior Art aan maar liefst vijf tassen. Er zijn twee versies met AI-gegenereerde irissen (het oog, niet de bloem) die het spanningsveld tussen technologie en ambacht onderzoeken; er is een volledig gouden versie gebaseerd op de vingerafdruk van Monsieur Dior en er zijn twee versies met orchideeën; de bloem die al jaren een rol speelt in het werk van Quinn.
dior.com
Meer lezen
