In een modewereld waar overdaad en logomania het al eens overneemt, voelt de handtassenontwerper Jérôme Dreyfuss – zelfs na twintig jaar in de business – als een frisse wind. We spraken de bon vivant met een rebels kantje bij de opening van zijn winkel in Amsterdam.
Een gesprek met Jérôme Dreyfuss voelt als een mini-les in ontspannen. Hij wimpelt een werktelefoontje met een glimlach af: “Dat kan wachten”. Hij kijkt met een ongelofelijke relativeringszin naar zijn sector en vertelt maar wat graag over zijn ultieme doel in het leven: gelukkig zijn.
“Ik ben hier graag,” zucht Jérôme terwijl hij uit het raam van zijn nieuwe winkel in de Negen Straatjes kijkt. “Amsterdam is zo makkelijk bereikbaar vanuit Parijs. Ik kom hier geregeld een weekend logeren. Amsterdammers zijn de Californiërs van Europa: ze hebben een coole vibe. Al mijn vriendinnen hier zijn sterke vrouwen. Dit is een stad die me op veel manieren inspireert. Sterker nog, het is dankzij de Amsterdamse vrouwen dat ik een lang hengsel rond mijn tassen ben gaan gebruiken. Iedereen fietst hier, en dan is een kort oor niet handig. Nederland is na Frankrijk onze tweede grootste markt. Waarschijnlijk net omdat mijn tassen zo praktisch zijn.”
“Eenentwintig jaar geleden, toen mijn vrouw Isabel Marant (modeontwerper, red.) zwanger werd, hadden we beiden een bloeiende carrière in de mode. Ik wist dat zij niet zou stoppen, maar besefte dat een van ons voor ons kind moest zorgen. Ik koos ervoor minder te werken. Ik was de enige man aan de schoolpoort (lacht), maar dat vond ik niet erg. Toch wilde ik graag actief blijven in de mode, want ik hield van mijn job.”
“Tijdens een etentje met vrienden merkte ik dat de vrouwen geen handtas bij zich hadden. ‘Waarom niet?’ vroeg ik. Ze vonden blijkbaar geen praktische, lichte tas zonder logo’s. Ik besloot toen handtassen te ontwerpen. Ik begon het leder te knippen zoals ik dat voor een jurk zou doen. Het resultaat was soepel en zacht, omdat ik het niet als een tas benaderd had maar als een kledingstuk. En zo is de bal aan het rollen gegaan.”
Als een architect
“Als modeontwerper wil ik stukken maken die vrouwen de hele dag helpen. Ik snap ongemakkelijke mode niet: zeer hoge hakken vind ik bijvoorbeeld belachelijk. Ik zag gisterenavond nog beelden van een rode loper: die vrouwen konden amper de trap op. Ik vind het zelfs respectloos dat je zoiets ontwerpt als designer. Waarom zouden vrouwen zich niet gewoon comfortabel mogen voelen, zoals mannen dat altijd doen? Praktische tassen maken is mijn vorm van feminisme. Ik observeer op straat hoe vrouwen zich voortbewegen, welke tassen ze dragen, wat er beter kan. Ik ontwerp handtassen die zowel als babytas en als laptoptas gebruikt kunnen worden. Ik hou van transformeerbare stukken. Mijn zoon is 21 en zijn vriendin beweegt zich anders dan mijn vrouw. Elke generatie heeft andere noden. Ik probeer mijn visie aan te passen aan de mensen, niet omgekeerd. Een goede architect maakt geen huis voor zichzelf: hij begrijpt wat de klant nodig heeft en anticipeert daarop. In de mode is dat niet anders. Je moet mensen helpen met je product – en ze een beetje blij maken natuurlijk. We leven in een wereld die momenteel niet zo leuk is. Mode is een klein momentje van geluk. En dat is exact wat het moet zijn. Niet meer dan dat.”
Focus op Europa
“Duurzaamheid is het belangrijkste thema in mijn bedrijf. Ik was scout als kind, daar leer je respect voor de natuur. Ik kies enkel leer van koeien die buiten hebben geleefd. Ik gebruik geen huiden uit Zuid-Amerika, want die zijn allemaal verbonden aan ontbossing. Ik probeer zoveel mogelijk ecologische producten te gebruiken voor het kleuren. We produceren geen CO2 voor dit leer: het is afval van de vleesindustrie. Tegelijk vermijden we ook de CO2 van faux leather. Ook in distributie draag ik duurzaamheid hoog in het vaandel. Ik focus op Europa en ship zoveel mogelijk per trein. Onlangs heb ik onze verkooppunten in Australië geschrapt, omdat ik de ecologische voetafdruk niet verantwoord vond. Voor een merk als het onze is Europa groot genoeg. Italië, Denemarken, Duitsland, België, Spanje: dat is onze wereld.”
‘Het baart me zorgen dat mijn jongste medewerkers de meest voorzichtige zijn’
“Ik heb niet de ambitie om het grootste merk ter wereld te worden. Ik zag onlangs op de luchthaven de winkel van het grootste Franse modehuis. Ze verkopen plastic tassen voor duizenden euro’s. Ik vind dat gewoon vulgair. Mode moet terug de juiste plaats krijgen. Trop is te veel.”
Duurzaam interieur
“Ook voor de aankleding van mijn winkels vind ik duurzaamheid cruciaal. In Amsterdam werkte ik met de Belgische architect Guillaume van Wassenhove – onze vierde samenwerking. Om ecologische redenen gebruikten we één eik voor de volledige inrichting: planken, tafels, palen, kasten. Alles is op een artisanale manier gemaakt, zonder nagels en vijzen, als scouts gesjort. Je ziet de nerven en scheve kanten, je voelt de imperfecties. Het hout geeft warmte, ideaal voor het Nederlandse klimaat.”
Monsieur Marant
Jérôme en zijn vrouw Isabel zijn technisch gezien concurrenten: zij heeft een succesvol modelabel en een handtassenlijn in dezelfde prijsklasse. “Oh, dat interesseert ons niet”, lacht Jérôme. “Ik ben trots op haar en haar werk. We zijn het niet altijd eens – over de Amerikaanse markt bijvoorbeeld. Zij vindt die belangrijk, ik niet. Voor die markt moet ze haar naam groot op T-shirts zetten, iets wat ik nooit zou doen. Maar haar merk is veel groter, ze speelt in een andere league dus ik oordeel niet. Mijn markt is mijn vrijheid. Ik kies bewust om niet groot te zijn. Ik wil een cool, normaal leven. Dat is voor mij het belangrijkste. We worden opgevoed met het idee dat we hard moeten werken om later een goede job te hebben en veel geld te verdienen. Maar niemand zegt dat het doel van het leven is om gelukkig te zijn. Ik heb mijn leven zo gebouwd dat geluk en eigenwaarde altijd vooropstaan. Onlangs werd ik uitgenodigd voor een populair radioprogramma in Frankrijk, maar het station is van een extreemrechtse eigenaar. Ik heb geweigerd.”
“Het is een probleem van de wereld waarin we vandaag leven: mensen denken te weinig politiek. In de jaren tachtig had je Jean Paul Gaultier die racisme aankaartte. Sonia Rykiel is altijd een voorvechter geweest voor literatuur en geletterdheid. Vroeger mocht je zeggen wat je wou. Vandaag, met de sociale media, breng je je merk in gevaar als je dat doet. Dat is zo jammer. Er zit zoveel kracht in onze verschillen, in het delen van ideeën, om een argument te hebben. Je kan niet door iedereen geliefd zijn.”
“Wat me zorgen baart, is dat ik merk dat mijn jongste medewerkers net de meest voorzichtige zijn. Als ik voorstel om in deze woelige tijden voor vrede te pleiten of iets dergelijks, dan is dat al snel een politiek statement. En dan krijg ik de meeste tegenkanting van de jongere generatie op het werk. Ik zal altijd voor mijn waarden opkomen. Onze wereld is te gepolariseerd. We moeten weer praten met elkaar. Ik luisterde onlangs nog eens naar ‘Imagine’ van John Lennon, het is pijnlijk hoe belangrijk het opnieuw is om naar dat lied te luisteren in deze tijd.”
Keizersgracht 233, Amsterdam. jerome-dreyfuss.com
door Kristin Stoffels
Jérôme Dreyfuss
. Franse modeontwerper
. getrouwd met Isabel Marant, samen hebben ze een zoon van 21 jaar.
. Studeerde mode aan Esmod, maar verliet de school al na drie maanden voor een stage bij John Galliano
. Lanceerde op 23-jarige leeftijd zijn eigen pret-à-portercollectie, won datzelfde jaar de prestigieuze ANDAM-prijs
. begon na de geboorte van zijn zoon een lederwarenmerk onder eigen naam
Meer lezen
