‘Mocht ik niet sporten, dan was ik al lang dolgedraaid’

De flamboyante Virginie Morobé staat bekend om haar ondernemende knaldrang. Getuige daarvan de gloednieuwe Knokse flagshipstore die net de deuren opende. Toch huist er een landelijke mus in de hooggehakte dame.’Ik sta iedere dag achter het fornuis’.

Pal in het midden tussen de velden van de Vallei van de Rosdambeek en het Parkbos in Gent valt het avondlicht op de rustieke woning van Virginie en haar gezin. Het is een zicht van pure idylle. Bewijs daarvan zijn de vele wandelaars die in slenterend tempo met de handen op de rug passeren en aan de einder weer verdwijnen. Binnen ontmoeten we Virginie en Onitsuka, haar energieke hond die op vlak van donzigheid schijnbaar geen gelijke kent. In de woonkamer baadt tienerdochter Allegra (16) in de zetel in het licht van een groot tv-scherm. Haar man pleegt wat telefoontjes, verscholen achter een grote Mac. Kortom: alles is pais en vree. ‘Als ik van mijn showroom in Antwerpen terugkom en de oprit binnenrijd, word ik iedere keer instant gelukkig. Dit hier is mijn veilige haven’.

Wat is het eerste dat je doet wanneer je thuiskomt?

‘Mijn schoenen uittrekken en me omkleden. De joggingbroek gaat aan samen met mijn favoriete trui. Dat is een oud ding met gaten erin maar hij voelt perfect aan. Wanneer ik een afspraak heb met een klant dan denk ik na over welke outfit ik draag. Men verwacht dat. Ontspanning betekent voor mij exact het omgekeerde: geen speciale kleding, de natuur in plaats van de stad en eenvoud. Zo heb ik er heel bewust voor gekozen om middenin de natuur te wonen. Het groen van de velden en de bossen, dat brengt me tot rust. We hebben geluk gehad. Net nadat wij dit huis kochten, besliste het Vlaamse Gewest dat heel het gebied achter het huis natuurgebied zou worden. Parkbos is de grootste groene zone rond Gent en wij wonen er als enige in. Zowat iedere dag wandel ik door dit gebied. Dat klinkt weinig spectaculair maar het doet deugd. Personen met een hectisch leven halen vaak rust uit heel kleine, simpele dingen. Dries Van Noten plukt in zijn vrije tijd rozen in zijn tuin’.

De hooggehakte Virginie Morobé is eigenlijk een plattelandsmeisje?

‘Dat denk ik dus ook’. (lacht) ‘Voor mijn werk bezoek ik de grootsteden zoals Milaan en Parijs maar voor ontspanningsreizen vermijd ik zulke bestemmingen. Steden als New York en Hong Kong zijn prachtig maar je vindt er geen rust. Ik verlang ernaar om te fietsen in Schotland en door Lapland trekken. Mensen hebben vaak het verkeerde beeld van mij, dat ik een flamboyante stadsvrouw ben die haar handen niet vuil maakt. Ik sta iedere dag achter het fornuis vers te koken, tot appelmoes van eigen oogst toe’.

Draai je thuis makkelijk de knop om?

‘Ik wel, maar het probleem is dat David (Damman) en ik als koppel in het Morobé-verhaal zitten. Hij is CFO. Het gebeurt dat ik in de zetel opga in een boek of tv-reeks en hij plots de woonkamer binnenstapt met een vraag over het bedrijf. Zulke zaken probeer ik een halt toe te roepen. Ik merk dat David het moeilijker heeft met het loskoppelen. Hij doet het haast nooit, behalve wanneer Club Brugge speelt’. (lacht) ‘Zelfs op vakantie werkt hij. ‘Mijn werk voelt niet aan als werk’, zegt hij. Enkel wanneer hij het gevoel heeft dat hij achter loopt, wordt hij onrustig. Lees: zeer vervelend.’

Hoe doe jij dat dan, dat loskoppelen?

‘Een goede manier om dagdagelijkse beslommeringen achter me te laten is lezen. Ik verslind boeken, al van kinds af aan. Ik lees werkelijk alles, van luchtige romans tot zwaardere non-fictie. Dat laatste draagt mijn voorkeur omdat ik er iets uit leer. Een goed voorbeeld is het boek Shoe Dog: de biografie van Phil Knight, de oprichter van Nike. Een aanrader. Op dit moment ben ik zeer benieuwd naar ‘Het complot van de stilte’, het finale werk over de Bende Van Nijvel. Maar evengoed heb ik De Zeven Zussen van Lucinda Riley gelezen, een bestseller over de liefde met het niveau van een luchtige tv-reeks.’

Het is geweten dat je veel sport. Brengt beweging je tot rust?

‘Ik sport zes dagen op zeven en ervaar een enorme rust tijdens het beoefenen van explosieve sporten zoals high intensity training (HIT) en krachttraining. Bij HIT wordt je hartslag tot in het rood gedreven, bijvoorbeeld door op een loopband de helling en de snelheid te verhogen. Twee minuten lang zit ik dan aan 170 slagen per minuut om vervolgens een minuut te pauzeren. Je moet weten: ik ben een goede loper. Twaalf kilometer joggen aan 8,5 km per uur, daar zit geen uitdaging in’.

Jij zoekt steeds de uitdaging?

‘Absoluut. Twaalf jaar geleden ben ik gestart met krachttraining. Ik herinner me nog mijn eerste sessie, om zeven uur ‘s ochtends was dat. Het was afzien en dus opnieuw een uitdaging. Ik heb steeds de drang om mijn grenzen te verleggen. Op een bepaald moment zei ik tegen mezelf: ik wil de halve marathon uitlopen. Toen ik enige tijd later over de eindstreep van de Brusselse halve marathon stapte, had ik die in mijn hoofd meteen afgevinkt. Ik ben een enorme strever’.

Dat klinkt allemaal erg uitputtend in plaats van rustgevend.

‘Dat is het zeker maar door intensief te sporten komen er endorfines vrij in het brein die me een gelukzalig gevoel geven. Van sporten word ik dus blij. Het is geen blijdschap vergelijkbaar met het gevoel wanneer je een mooie handtas zou kopen maar eerder een gevoel van gelukzaligheid. Wanneer je langere tijd sport, komen die endorfines trouwens sneller vrij. Ik voel een runners high al na drie tot vijf kilometer lopen terwijl dat normaal pas na zo’n vijftien kilometer komt. Ik denk dat ik lichtjes verslaafd ben aan die endorfines.’

‘Een belangrijk aspect van sport is dat het je geest kalmeert waardoor je anders omgaat met stress op het werk. Als je gesport hebt, ga je geen drama maken op de werkvloer. Je denkt praktischer na. Het is dus niet onlogisch dat de CEO’s van vandaag sport als een belangrijk onderdeel van hun leven bekijken. Bij mij mag het dan maar één uur per dag zijn, de rest van de agenda wordt wel rond dat uur georganiseerd. Ondernemen vandaag de dag is topsport. Je moet snel kunnen schakelen en stressbestendig zijn. Als je geen drama queen wil zijn, heb je een kalme geest nodig. Mocht ik niet sporten, dan zou ik al lang dolgedraaid zijn’.

Sport gaat gepaard met gezonde voeding. Vormt koken een rustpunt?

‘Niet zozeer. Maar weet je wat? Sinds kort brengt de sigaret opnieuw rust. Na acht jaar gestopt te zijn, ben ik opnieuw beginnen roken tijdens – hou je vast – een gezonde boswandeling met een vriendin. Erg, hé? Hoe dat juist komt, weet ik niet. Alles wat ik doe staat er haaks op. Misschien komt het door een vorm van innerlijke paniek veroorzaakt door de corona-crisis. Maar dus, ‘s avonds achterin op het terras alleen een sigaret roken brengt me tot rust’.

Misschien draait het eerder om het alleen-zijn?

‘Dat zal meespelen. Ik hou ervan om ‘s ochtends alleen te zijn in de stilte. Enkele uren voor het slapengaan heb ik ook liever geen gepalaver meer. Weet je, ik kom erg sociaal over en wellicht ben ik dat ook wel – ik ben er alleszins goed in – maar ergens diep vanbinnen huist er ook een asociaal persoon in mij. Hoewel ik graag omringd word, heb ik het gevoel dat ik geconsumeerd word door de sociale interacties. Bij sociale media geldt hetzelfde: je wordt dan digitaal omringd. Wanneer ik een bericht plaats dan reageren heel wat mensen erop: dat is fijn. Maar je krijgt ook een hoop vragen. Ik heb geleerd om niet langer op alles en iedereen te antwoorden. Het zuigt je leeg’.

Hoe laad je je opnieuw op?

‘Ik ga vaak alleen wandelen met de hond, hier in het Parkbos. Maar ook: op tijd gaan slapen en niet drinken. Wanneer ik drink, dan presteer ik de volgende dag maar op de helft van mijn capaciteiten. In het algemeen probeer ik ook de weekends voor mezelf en mijn gezin te houden. Sterker nog, ik word volledig gek wanneer een klant in het weekend belt.

De weekends zijn mijn momenten. Soms sturen onze freelancers wel eens een mail op zondagavond. Voor hen is dat een manier om iets van maandagochtend al af te vinken. Ik begrijp het volledig maar mij bruuskeert dat. David zegt me dan: “Laat die mail gewoon liggen tot morgen”, maar dat sta ik mezelf niet toe. Het ligt dus niet aan de freelancer maar aan mezelf. Het is belachelijk. Waarom blijf ik zondagavond niet uit mijn mailbox?’

Waarom heb je zo’n moeite met de dingen los te laten?

‘Het gaat om controledrang. Zie je hier enige rommel? Niets staat hier niét op zijn plaats. Dat komt omdat ik zenuwachtig word van rommel en dus steeds opruim. Wanneer mensen na het avondeten de afwas kunnen laten staan voor de volgende dag, dan acht ik dat een kunst. Ik zou er niet van kunnen slapen.

‘Mijn man en mijn dochter hebben allerminst dezelfde reflex. David kan gewoon zijn sneakers in de gang laten liggen. Ik ruim die dan op. Het is vermoeiend. Ik woon niet alleen maar met anderen. Als zij er gelukkig van worden om eens iets te laten liggen, dan moet dat kunnen. Ik leg mezelf veel verplichtingen op. Het is een gave om dat niet de doen. De kunst van het niet-moeten, die wil ik mezelf aanleren’.

Enkele jaren geleden vertelde je dat je work-life balance erg verstoord was. Heb je vandaag de dag nog last van stressmomenten?

‘Jaren geleden, toen mijn dochter Allegra drie jaar oud was en ik veel moest reizen voor mijn werk, toen was die balans inderdaad ernstig verstoord. Vandaag de dag is er in essentie één ding dat me stress kan geven: de financiën. De grootste moeilijkheid van ieder modebedrijf is de cashflow. Je betaalt ontwerp- en productiekosten maar de retailers betalen je pas vele maanden later. Zulke periodes moet je kunnen overbruggen. Enige rust hieromtrent is er pas gekomen vanaf jaar vier’.

Dus vandaag de dag zijn er geen paniekmomenten meer?

‘Gisteren nog. Bij een productie-check heb ik een item moeten afkeuren. De Portugese producent had aanpassingen doorgevoerd die ik niet had gevraagd. Wanneer de productie niet feilloos verloopt, dan krijg ik stress’.

Wat doe je dan om die stress te counteren?

‘Bellen, hé! En desnoods op een vliegtuig richting Portugal stappen. Dat mag je letterlijk nemen’.

Morobé in Knokke

Begin april opende Virginie Morobé de allereerste flagshipstore van haar schoenenlabel Morobé in Knokke-Heist. ‘Ik wilde niet de zoveelste schoenwinkel zijn, deze boetiek moest aanvoelen als een luxueuze woonkamer.’ Om daarvoor te zorgen deed ze beroep op architect Glenn Sestig. Samen kwamen ze tot een revolutionair ontwerp boordevol tactiele materialen en organische vormen. Ook de natuur krijgt een prominente plaats in de boetiek. ‘Ik offer een deel van de vitrine op aan planten. Ik ben afgestapt van het idee om in de vitrine zoveel mogelijk schoenen te laten zien. Mensen moeten vooral getriggerd worden om méér te willen ontdekken.’

Morobé Flagshipstore, Kustlaan 255, Knokke-Heist, www.morobe.com