Mark Ronson over zijn kenmerkende kledingstijl: ‘Je wil niet je hele leven hetzelfde blijven doen’

Mark Ronson mocht al heel wat wereldhits achter zijn naam zetten, waaronder Bruno Mars’ zwoele Uptown Funk. Maar ook zijn kenmerkende kledingstijl is veelbesproken. Trends Style sprak de dj en producer in Ibiza.

De meesten onder ons leerden Mark Ronson kennen toen hij plots samen met Bruno Mars ‘Uptown Funk’ in elkaar timmerde. Maar ook voordien werkte hij al samen met heel wat noemenswaardige artiesten. Zo zat hij in de studio met onder andere Robbie Williams, Lily Allen, Amy Winehouse en Kaiser Chief om hun nummers te produceren.

‘Als je nieuwe albums uitbrengt en je doet heel wat fotoshoots voor magazines, begin je automatisch ook meer te letten op wat je draagt. Voordien bracht ik al mijn tijd door in de studio. Ik weet niet of ik verschrikkelijk slecht gekleed was, maar het was veel jeans en T-shirts, I guess.’

Kortom, het haast feilloze gevoel voor stijl waar Ronson nu om gekend staat, had hij lang niet altijd onder de knie. Toch werden er gidsen geschreven en analyses gemaakt over hoe de artiest steeds weer de juiste kledingstukken uit de kast haalt.

Dat is niet onlogisch: wie de wereldberoemde producer opzoekt op het internet, vindt er Ronson steevast uitgedost in maatpak, de haren keurig naar achteren gekamd. Hij wist een signature look te bedenken die nooit saai, nooit inspiratieloos overkomt.

Wij spreken Ronson – ditmaal gekleed in een hemd met tijgerprint en donkerblauwe chino – op het dak van een luxueuze villa in Ibiza. Het is er broeierig heet en de zon schijnt genadeloos. Daar verblijft hij voor een samenwerking met automerk Lexus. Zij stellen op het Spaanse eiland hun nieuwe wagen voor en kozen voor Ronson als ambassadeur. ‘Ik doe niks voor het geld’, zegt hij daarover. ‘Het is omdat ze blijven hameren op hun focus voor detail dat ik overstag ging.’

Dat vindt hij meteen ook het belangrijkste bij het maken van muziek. ‘Ik ben heel nauwkeurig in bepaalde zaken. Mijn slaapkamer kan een puinhoop zijn, maar ik weet exact waar alles ligt. Op muzikaal vlak is het net zo. Elke laag van een nummer moet goed zitten. En ja, ook in de manier waarop ik me kleed, hou ik daar rekening mee.’

Ronson ziet stijl als veel meer dan het combineren van het juiste hemd met een gepaste broek. ‘Het is zoveel meer dan wat je dráágt. Kijk maar naar de jazzplaten van de jaren veertig en vijftig. Toen kleedden artiesten zich nog op om naar de studio te gaan. Het toont aan dat je wat je doet serieus neemt. Die manier van denken, heeft me meer doen stilstaan bij de kleren die ik aantrek.’

Maar zoals alles, evolueert ook de manier waarop je je kleedt voortdurend. Je voegt nieuwe stukken toe aan je garderobe en haalt oude weer weg. ‘Dat is ook belangrijk, want je wil niet voor de rest van je leven hetzelfde blijven doen’, vertelt Ronson. ‘Voor mij is stijl als muziek: je laat je beïnvloeden door de dingen waarvan je houdt en die je vormen, maar je hoopt ze toch te combineren op een manier die fris en uniek is.’

Talent is stijl

Die inspiratie ging Ronson eerst halen bij zijn jeugdidolen. ‘Als je jonger bent, heb je je helden, maar nadien ontwikkel je een eigen gevoel voor stijl. De mensen naar wiens stijl ik opkijk, hebben altijd iets anders dat ik aan hen waardeer. Het is iemands talent dat ervoor zorgt dat die persoon aantrekkelijk is of er goed uitziet.’

Zo keek Ronson tien jaar geleden op naar Alain Delon en Bob Dylan. ‘En je hebt mensen als Josh Homme van Queens of the stone age die er altijd fucking cool uitzien.’

Dan onderbreekt Ronson prompt het interview: ‘Sorry, maar kan iemand de muziek wat zachter zetten? Ik hou zo van dit nummer en kan me maar moeilijk concentreren, zie je. Ik begin meteen alles te analyseren. De basgitaar, en zo. Het is echt een goed nummer, ik zweer het.’

Voor wie er nog aan twijfelde: Ronson mag dan regelmatig tot stijlicoon verheven worden, de passie van de artiest ligt wel degelijk bij muziek. ‘Pas tijdens de eerste shoot van het Amerikaanse mannenblad GQ ben ik meer rekening gaan houden met hoe ik me kleedde. Daar was ik erg van onder de indruk.’

Maar Ronson nuanceert meteen: ‘Een album staat er ook pas echt als je een visueel concept hebt om de muziek te versterken. Als je met negen mensen op een podium staat, wil je even nadenken over hoe alles er moet uitzien en wat iedereen gaat dragen. Er moet samenhang zijn. Je wilt niet dat het, je weet wel, random is.’

Net omdat de artiest zoveel nadenkt over wat hij zal dragen, vindt hij het ook niet moeilijk om terug te blikken op de evolutie van zijn stijl. ‘Het is niet dat ik daarin zo avontuurlijk ben als Kanye West’, grinnikt hij. ‘Ik zie de hele tijd kledingstukken die er geweldig uitzien als je ze in de winkel ziet hangen: Yohji Yamamoto, Rik Owens, de Belgische designers. Ik hou van hen, maar als ik het draag ziet het er vreselijk uit.’

‘Maar ik vind ook dat er kunst zit in een mooi kledingstuk. Het is oké om iets aan een kledingrek te zien hangen en het prachtig te vinden zonder het daadwerkelijk te dragen. Op dit punt in mijn leven ben ik misschien wat pragmatischer over waarmee ik wegkom. Ik neem minder risico’s.’

Dan weer een verwijzing naar muziek. ‘Het is alsof ik een nummer dat ik tien jaar geleden maakte opnieuw hoor. Ik hoor en zie de fouten. Ik zie wat beter had gekund en waar de inconsistenties liggen. Maar ik kan er ook van genieten dat ik het gedaan heb, met een warm gevoel terugkijken naar die jeugdige naïviteit.’

Ronson stopt even met praten en draait zich naar de haven van Ibiza, waar we vanop het dakterras een perfect zicht op hebben. De muziek is ondertussen gestopt met spelen, enkel de parasol waaronder we zitten kraakt onder de lichte wind.

‘Je kan jezelf beter zien worden, weet je. Daar zit een ongelofelijke schoonheid in.’