My Precious: de Nomos tafel van Norman Foster

Onder de naam ONE verbindt Kurt De Munter jonge kunstenaars met kunstliefhebbers in zijn woning in Mariakerke. Die staat tjokvol kunst en design. Van negentiende-eeuwse tafels tot stoelen van Starck. In dit eclectische allegaartje is de glazen tafel van Norman Foster zijn favoriet.

“Ik moet bekennen dat ik niet bepaald op de hoogte was van het werk van Norman Foster, noch van het Italiaanse merk Tecno dat de tafel produceert. Dit meubelstuk was een pure impulsaankoop. Ik zag hem staan in een designwinkel in Knokke en hoewel ik niet meteen een tafel nodig had, werd ik er verliefd op en kocht ik hem. Dat het een showroommodel was — met dus een mooie korting — heeft zeker meegespeeld.

“De aankoop dateert van 2004. Hoe oud de tafel exact is, weet ik niet: het kan dus vintage zijn of nog net niet. Wel weet ik dat ik destijds mijn huidige woning aan het bouwen was en er nog geen plaats voor had. De aantrek? De manier waarop het glazen tafelblad rust op een stalen onderstel dat een high-techgevoel teweegbrengt. Er is ook een link met architectuur: het onderstel wekt beelden van een architectonische constructie of een stelling op. De techniek wordt sterk op de voorgrond geplaatst. De materialen glas en staal zullen deels de aantrekking bepaald hebben. Zo bestond mijn eetkamertafel ooit uit twee tegen elkaar geschoven glazen tafels van Carlo Scarpa: vier meter in totaal. Ik heb ook stoelen van Philippe Starck en Coconut Chairs van George Nelson die ergens dezelfde koude esthetiek delen.

Schoonheid en het belang van kwaliteit wil ik doorgeven aan iedereen die hier een stap binnenzet

“Nu, aan de andere kant heb ik ook een negentiende-eeuwse tafel uit mahoniehout die een geheel ander gevoel uitstraalt. Tegenwoordig koop ik vaker antiek. De prijzen van modern design liggen nogal hoog. Ik ben dus niet bezig met een bepaalde stijl. Het stuk moet mij raken, meer niet. Vandaar dat mijn woning ook zo eclectisch is.

“Kunst staat voor mij op de eerste plaats, design blijft eerder een functionele rol vervullen. Op zich ben ik bij design niet op zoek naar unieke stukken, maar onbewust kies ik steeds voor specialere stuks. Zo staat in deze ruimte een bed van Vormen, een jong collectief uit Brussel. Het bestaat uit dikke houten balken en verwijst naar het werk van Bernd Lohaus. Het meubelstuk zou op zich haast landschapskunst kunnen zijn. Mijn kunstcollectie bestaat ook niet bepaald uit klassieke huiskamerwerken. Ik koop geen kunst die goed bij de gordijnen of de zitbank past. Het moet iets meer vertellen dan puur het esthetische. Design ook. En daarom zie ik deze tafel enorm graag.

“In eerste instantie heb ik de tafel gebruikt waarvoor hij in principe gemaakt is: als bureautafel. Toen had ik er een leren vel op gelegd om het aangenamer te maken om aan te werken. Een goede vier jaar geleden, na het plaatsen van de dakverdieping, heb ik hem hier in de bovenste ruimte geplaatst die dienstdoet als residentie voor kunstenaars. Maandelijks verblijft hier iemand. Ik vind dat de tafel de ruimte een open en ruimtelijk geeft. Aangezien ik kunstenaars ondersteun die unieke objecten creëren, kan ik moeilijk generieke IKEA-meubels in deze ruimte plaatsen. Schoonheid en het belang van kwaliteit wil ik doorgeven aan iedereen die hier een stap binnenzet”.