Lover/Hater Earbuds: maken draadjes het verschil?

De laatste tijd zie je weer vaker gewone oortjes met draad. Wat is er mis met draadloze oortjes? Audiospecialist Jamie Biesemans weet het. Radiomaker Nelles De Caluwé denkt er het zijne van.

Nelles De caluwé: the lover

“Ik ben een gelukkige gebruiker van draadloze oortjes. Intussen zit ik aan mijn tweede paar. De eerste kocht ik in een actie bij het magazine Knack, maar ik raakte er eentje kwijt. Ik heb er toen een betere versie van gekocht. Ik gebruik het model Twins ANC van Fresh & Rebel, ze kosten ongeveer 120 euro. Ik houd van die oortjes omdat ze met allerlei klemmetjes komen, zodat je ze goed kunt vastzetten en aanspannen op de maat van je oren.

Ik beluister veel dingen op de fiets of als ik wandel, en ik ben veeleisend op comfortgebied. Oortjes die niet goed zitten, beginnen me snel te irriteren, letterlijk en figuurlijk. Wat ik ook belangrijk vind, is dat de klank niet te veel wordt vervormd. Zo heb je bijvoorbeeld het gamma Beats by Doctor Dre, peperduur maar je hoort vooral de bassen. Daardoor klinkt alle muziek beter, maar ik wil zelf een neutrale klank. Ik ga als radiomaker voor ik iets koop altijd op zoek naar de frequency response, zodat ik weet hoe de makers van de oortjes het frequentiebeheer hebben aangepakt. Op Spotify en podcasts zit vaak al veel compressie.

Ik luister met mijn oortjes vaak naar podcasts. Ik probeer echt alles te volgen. Dead Eyes, een tip die ik kreeg van Michèle Cuvelier, vond ik bijvoorbeeld goed. Het is een Amerikaanse podcast van een acteur die ooit een casting deed voor Band of Brothers van Tom Hanks, waarop Hanks tegen hem zei: ‘Je hebt de rol niet, want je hebt dead people’s eyes. ‘ Vandaar de naam. Ook Hey Paul van Michele Cuvelier vond ik goed. Verder doe ik vaak aan herbeluisteren, bijvoorbeeld Interne Keuken,Touché en andere weekendprogramma’s, omdat ik er in het weekend niet toe kom om live te luisteren.

Dat draadloze oortjes slecht zijn voor het milieu, tja, daar ben ik eerlijk gezegd nog niet mee bezig geweest. Dat is zeker een punt om in het oog te houden, maar ik spring wel zorgzaam om met mijn oortjes. Ik ben eigenlijk moeten overschakelen omdat mijn iPhone geen aansluiting meer had. Ik eet vegetarisch en doe al heel lang veel voor het milieu, dus ik denk dat ik niet veel verkeerd doe met die oortjes.

Ik gebruik mijn oortjes niet om te monteren. Daarvoor heb ik een koptelefoon nodig, omdat ik daarmee beter de klanken mee kan beoordelen. Op mijn oortjes kan ik kiezen voor vier modi: game, ambient mode (waarmee je nog goed omgevingsgeluiden kunt horen), active noice canceling (dat gebruik ik zelden) en normal mode, voor het eerlijkste geluid, dus dat gebruik ik het meest. Om echt lang te luisteren zet ik wel mijn koptelefoon op.

Ah, wat ik ook nog goed vind aan mijn oortjes, is dat het geluid meteen stopt als je er eentje uit je oor haalt, bijvoorbeeld als je op de trein je kaartje aan de conducteur wilt laten zien.”

Jamie Biesemans: the hater

“Ja, er bestaan wel degelijk redenen waarom je draadloze oortjes zou kunnen haten. Ten eerste zitten ze los en daardoor verliezen veel mensen ze snel, erg vervelend als je er 300 euro voor hebt neergeteld.

Maar de belangrijkste reden waarom ik er een kritische kanttekening bij zou plaatsen, is dat ze niet het milieuvriendelijkste product zijn. De batterijen en de onderdelen zijn niet zo duurzaam, dus als de oortjes stuk zijn – en dat zijn ze snel – valt er niets meer aan te doen. Dat druist in tegen de steeds groter wordende vraag naar duurzame en herstelbare producten. Ik schreef bijvoorbeeld onlangs een stuk voor EOS over de Europese Right to Repair-beweging. Die zoekt naar een manier om een Europese wetgeving te maken rond producten die meteen stuk gaan. In Frankrijk zijn ze daar al een voortrekker in, met een score die aangeeft hoe herstelbaar producten zijn.

De markt denkt daar echter anders over. Draadloze oortjes zijn een ongelofelijke groeimarkt en er is veel variatie in. Je bent niet verplicht de dure Apple Airpods te kopen. Op een website als bol.com varieert het aanbod van 60 tot en met 300 euro.

Apple kwam als eerste met draadloze oortjes en dat had een commerciële reden. In de race naar steeds dunnere telefoons verdween de hoofdtelefoonuitgang in het ontwerp. Op de nieuwere iPhones is er dus geen aansluiting meer voor, dus zijn draadloze oortjes een gemakkelijke oplossing. Kort erna kwamen Sony en JBL ook met draadloze oortjes, en de ene na de andere volgde.

Er is ook een praktische reden waarom de draadloze oortjes in de lift zitten. Er heerst op dit moment chaos op de markt van de consumentenelektronica. Fabrieken liggen vol halfafgewerkte producten. Dat komt bijvoorbeeld doordat China door de coronacrisis op slot ging, en net daar komen veel componenten vandaan. Het logistieke systeem is daardoor ingestort, toch zeker de componenten voor de grotere producten die niet met het vliegtuig kunnen worden verstuurd. Daarom zijn de draadloze oortjes zo in opmars. Ze zijn makkelijk te transporteren en de onderdelen zijn voorhanden.

Zelf gebruik ik draadloze oortjes, van Samsung, als ik op mijn roeimachine zit bijvoorbeeld, maar ik gebruik mijn hoofdtelefoon wel veel vaker en liever. Ook daar zit veel variatie. JBL is bijvoorbeeld een typisch jongerenmerk met een klank die is afgestemd op jonge oren, die nog beter alle tonen horen. JBL tunet de bassen bij, zodat die feller klinken. Voor een publiek van veertigers of ouder is Sennheiser beter, omdat die meer gericht zijn op oudere oren. Hier wordt ontzettend veel research naar gedaan.

Na al die jaren blijf ik het een fascinerende markt vinden, die ergens het midden houdt tussen kunst en wetenschap. Enerzijds zijn er de grote multinationals zoals Sonos en Sony, die producten maken met ingenieurs en wetenschappers. Maar anderzijds zijn er in die sector ook veel kleine, creatieve bedrijven die meer op buikgevoel werken en zich veel meer laten leiden door emotie dan door harde cijfers. De wereldtop op het gebied van platenspelers en draaitafels, Project, een Oostenrijks bedrijf, telt maar een paar tientallen werknemers. De focus ligt daar heel hard op de sfeer van de producten.

Ik zou mezelf eigenlijk het liefst als een genuanceerde hater willen opvoeren, want haten is misschien te sterk uitgedrukt. Bovendien zou ik me beroepshalve als journalist en reviewer van audioproducten beter neutraal opstellen.”