Het emotionele masker van Wim Nelis (Potier Stone)

Wim Nelis weet wat luxe is. Met zijn bedrijf Potier Stone maakt hij de ideeën van architecten waar, in natuursteen. “Dit masker staat er héél ver vandaan”, zegt hij. “Ik heb het 33 jaar geleden gekocht op vakantie in Senegal. De waarde ervan zit hem in mijn emoties.”

“Toeristenbusje uit. Atelier binnen. Een ambachtsman zat er hout te snijden. Zo is het gegaan. Er was niets exclusiefs aan. In eerste instantie ben ik zelfs zonder masker weer vertrokken. Omdat ik niet wilde pingelen en bieden. Ik doe dat niet graag en dus doe ik het niet. Ik geloof in een eerlijke prijs. Daarover hoeft niet onderhandeld te worden. Ik zeg altijd: ‘wie korting wil bij Potier, zegt het best op voorhand. Dan zorgen we dat de korting in de prijs verrekend zit’. (lacht) Maar goed, in Senegal heb ik het spel meegespeeld en een masker gekocht. Het was een reis van extremen, met veel armoede, hutjes, honger en geschooi, maar een uur later waren we terug in ons hotel, met alle luxe. We wisten niet wat ons overkwam.”

In business kan ik snel schakelen en het geweer van schouder wisselen, maar een kinderwens loslaten is moeilijk. Het masker herinnert daaraan

“We waren amper 27 jaar, nog geen wereldburgers in die tijd. Senegal was in 1995, ik weet het nog precies. Want in 1994 waren we op vakantie in Sri Lanka. Mijn vrouw en ik hadden problemen om kinderen te krijgen. ‘Dan gaan we maar van het leven profiteren en verre reizen maken’, zeiden we. Maar in 1996 zijn we niet meer op reis geweest. Mijn vrouw was zwanger van onze zoon. En daarna hebben we ook nog een dochter gekregen. Daarom koester ik het masker uit Senegal, ook al kostte het niet veel en ook al hing er geen certificaat aan. Ik weet zelfs niet uit welk hout het is gemaakt. Ebbenhout, zou dat kunnen?”

“De waarde zit hem in de emotie. Ik weet dat geen kinderen kunnen krijgen een taboe is, maar ik heb het hart op de tong. Er openlijk over vertellen lucht op. Het kwetst als kinderen gewenst zijn, maar toch niet komen. Ik heb geleerd om voorzichtig te zijn met vanzelfsprekende vragen over kinderen. In business kan ik snel schakelen en het geweer van schouder wisselen, maar een kinderwens loslaten is moeilijk. Het masker is een herinnering waar ik zelf waarde aan hecht, los van het geld. Het laat zien dat er ook een rijkdom bestaat die niet duur is. Er staat hier alle dagen goed eten op tafel. Ik hoef het nooit koud te hebben. Ik word met veel liefde omringd. En ik rijd in een Volkswagen Arteon, bijna full-option, maar verder weinig bijzonders.”

“De bedrijfsparking hier lijkt soms op een automuseum, zo mooi. Ik heb alle respect voor andermans luxe, oldtimers, horloges, Italiaans marmer of een olifantensieraad uit de 19de eeuw, zoals ik laatst in deze rubriek las. Die ketting was zo kostbaar dat hij maar één keer per jaar uit zijn kistje kwam om gekoesterd te worden. Zonder erover te willen oordelen, zoiets is niets voor mij. Ik heb de kennis er ook niet voor. Ik bewonder mijn masker alle dagen. Iedereen mag het zien. Het is een souvenir dat recht uit mijn hart komt.”