Diamantair David Gotlib over luxe in coronatijden: ‘Onze sector is veerkrachtig’

In volle coronacrisis kent de diamantsector weinig beweging. Toch lanceerde diamantair David Gotlib zijn nieuwe juwelencollectie. ‘Mijn producten zijn niet noodzakelijk zoals wc-papier of brood. Maar in de wereld van de luxeproducten krabbelen diamanten als eerste weer recht.’

‘Diamanten zijn een deel van mijn DNA’, steekt David Gotlib van wal. ‘Ik ben geboren en getogen tussen de edelstenen. Ik ben de derde generatie in het familiebedrijf, dat mijn grootvader oprichtte na de gruwel van de Tweede Wereldoorlog. Hij was alles verloren, maar kreeg hulp van Camille Huysmans, toenmalig burgemeester van Antwerpen, om diamantslijper te worden.’

Gotlib zit ondertussen een kleine twintig jaar in de sector en in de familiezaak. Toch moest hij eerst op eigen benen leren staan – eigen aan Joodse ouders, zegt hij zelf – en dus studeerde hij eerst economie, specialiseerde zich in financiën en ging bij een grootbank aan de slag. ‘Vervolgens ben ik zelf een kleine diamantafdeling gestart. Het is niet omdat je goed geboren wordt, dat je van de voordelen kan genieten zonder ervoor te werken. Ik heb mezelf moeten bewijzen aan mijn ouders. Ik ben hen daar dankbaar voor. Anders bestond de kans dat ik mijn geloofwaardigheid snel zou verliezen.’

Op het moment dat Gotlib uiteindelijk in het familiebedrijf stapte, onderging de diamantsector grote veranderingen. Grote spelers werden nog groter, de middenmoter ging eruit. Na enkele maanden stond Gotlib al voor een moeilijke keuze: een detailspeler worden of multinational worden. Hij koos uiteindelijk voor het laatste.

‘Van de mijn naar slijperij’, aldus Gotlib. ‘We doen alles zelf. Ik heb mijn vader daar op Vaderdag nog voor bedankt. Hij heeft zich niet gemoeid bij die keuze en me de vrije teugel gelaten. Ik weet dat het niet altijd makkelijk was voor hem. Hij heeft veertig jaar lang zijn eigen visie uitgedragen en die werd vervangen door de mijne. Maar hij vertrouwt me volledig. Hij is mijn beste vriend.’

Terwijl u een multinational runde, vond u dus toch nog de tijd om een juwelencollectie op de markt te brengen?

‘Tijd misschien niet (lacht). Wel de goesting. Ik wist al heel snel dat diamanten kopen en verkopen niet genoeg zou zijn. Ik was altijd erg creatief, maar durfde de stap niet nemen. Ik wilde immers geen kleine juwelenlijn. In mijn hoofd was het meteen iets groot en internationaal. Dat is natuurlijk niet evident. Je moet weten wat je wilt, de ideeën en het commerciële inzicht hebben.’

‘In eerste instantie heb ik mijn creativiteit geuit in de binnenhuisinrichting. Ik heb mijn eigen appartement volledig aangekleed. Dat viel zo in de smaak, dat ik het ook voor anderen deed.’

Wanneer hebt u dan de stap gezet om uw droom te volgen?

‘Dat gebeurde een zestal jaar geleden tijdens een persoonlijke en emotionele gebeurtenis. Toen werd me helemaal duidelijk dat ik moest stoppen met dromen en beginnen ontwerpen.’

Welke gebeurtenis was dat?

‘Meer dan 25 jaar geleden was ik op vakantie in Zwitserland met mijn ouders. Ze zochten toen een speciaal geschenk voor de zeventigste verjaardag van mijn grootvader. Na een lange zoektocht ontdekten ze als bij toeval een prachtig paar manchetknopen. Echt vakmanschap.’

‘Fast forward naar de Bar Mitzvah van mijn zoon zes jaar geleden. Mijn grootmoeder nodigde me de dag voor het feest bij haar thuis uit. Mijn grootvader was toen al overleden. Ze gaf me de manchetknopen die mijn ouders zoveel jaar geleden voor hem hadden gekocht. Ze wilde dat ik die zou dragen tijdens de Bar Mitzvah van mijn zoon.’

‘Het gebaar heeft me erg diep geraakt. Die kleine juwelen zitten vol emoties en herinneringen. Nog diezelfde avond besloot ik om mijn droom te volgen en ook manchetknopen te maken. Mijn vrouw zei: “Doe niet zo zot. Ga gewoon morgen weer naar je werk.” (lacht).’

Mannelijke uitstraling

Gotlib hield voet bij stuk. De juwelenlijn van manchetknopen was geboren. Daarbij gaat het niet om de juwelen zelf, maar om de tastbare herinnering aan het verleden. ‘Ik maak geen accessoires. Ik creëer toekomstige erfstukken voor kinderen en kleinkinderen, zoals ik zelf het paar van mijn grootvader heb gekregen. Je moet ze kunnen koesteren en bijhouden.’

Een erfstuk klinkt goed. Toch oogde de toekomst van manchetknopen onzeker. Een vijftal jaar geleden waren er nog amper hemden te vinden met gaten voor manchetknopen. Dat tij lijkt gekeerd. ‘Ik denk dat er globaal meer oog is voor de mannelijke uitstraling, persoonlijkheid en verzorging. De periode waarin we allemaal zoals Mark Zuckerberg in T-shirt en jeans naar het werk gingen, is weer voorbij.’

Waar haalt u inspiratie voor uw juwelenlijn?

‘In de wereld rondom mij. De laatste collectie heet Life is beautiful – het leven is prachtig. Tijdens de coronacrisis hebben we de connectie met de natuur herontdekt. Iedereen trok tijdens de lockdown naar buiten. De straten waren vol fietsers en wandelaars. Dat deed ik ook met mijn gezin. Het creëerde een zekere rust, een zengevoel. Dat moeten mijn juwelen ook uitstralen.’

‘Maar ik blijf ook altijd trouw aan mijn roots. Elk paar manchetknopen heeft minstens één diamant. Ik hou van mijn vak en het verhaal rond dat steentje. Sommige paren vul ik aan met saffieren of robijnen.’

Het was de voorbije maanden niet evident om een nieuwe collectie te creëren met vijf kinderen tussen de 9 en 19 in huis. Uit elke kamer gonsden digitale lessen via Zoom. En tijdens de coronacrisis – net zoals bij elke andere crisis – zijn luxeproducten de eerste aankopen die we massaal links laten liggen. Zo ook diamanten.

‘De sector heeft het moeilijk. Er is een wereldwijde crisis’, zegt Gotlib. ‘Diamantairs hebben grote contracten met mijnen. We moeten wel kopen, maar kunnen het eindproduct niet verkopen. Gelukkig is de diamantsector erg veerkrachtig. Mijn producten zijn niet noodzakelijk zoals wc-papier of brood. Maar in de wereld van de luxeproducten krabbelen diamanten als eerste weer recht. Gelukkig weten ook de klanten dat. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Er is veel solidariteit.’

U bent ondertussen internationaal bekend. Hebt u er nooit aan gedacht om Antwerpen te verlaten?

‘Antwerpen is nog altijd het hart van de diamantsector. Ik ben een fiere Antwerpenaar en Belg. Daarom ben ik ook trots dat we van hieruit een heel merk kunnen uitbouwen, zeker met alle kennis die hier aanwezig is. Alleen hier bestaat nog het echte vakmanschap om een juweel met de hand te maken. Ik hecht enorm veel belang aan de kwaliteit van mijn producten. Alle stuks moeten dus gemaakt worden door de beste goudsmeden en diamantzetters.’

‘Het helpt dat de wereld veel kleiner is geworden. Er zijn meer mogelijkheden, maar dat maakt het ook moeilijker. Alles is daardoor out in the open. Klanten zien mijn prijzen online en vragen bijvoorbeeld waarom mijn manchetknopen duurder zijn dan eender welk paar dat ze online en offline kunnen vinden.’

‘Uiteindelijk kan iedereen een bepaald product verkopen. Je moet er alleen naar streven om een goed verhaal te vertellen. En dat kunnen we ondertussen: ons producten zijn van de allerbeste kwaliteit en gemaakt door de besten. Zo zorg je ervoor dat klanten blijven terugkomen.’

Maakt het u niet moedeloos dat de maatschappij ondertussen verdeeld is? Hoe is het leven als jood in Antwerpen?

‘Ik geniet nog altijd van alles wat deze stad en dit land mij te bieden hebben. Ik heb veel geleerd van het jodendom, maar ook van de openheid buiten mijn geloof.’

‘We kunnen nog zoveel leren van anderen. Hier in het centrum van de diamantwijk, die enorm klein is, leven 74 nationaliteiten samen. Mijn buren zijn een Libanees, Indiër en Chinees. We zijn de Verenigde Naties in het klein. Dat is volgens mij uniek in de wereld.’

‘Velen zien het waarschijnlijk niet, maar ik vind het fantastisch dat ik zoveel verschillende achtergronden om me heen heb. Mocht de wereld dit samenleven kopiëren, dan zou de maatschappij er helemaal anders uit zien.’