Designer en interieurarchitect Laura Gonzalez: ‘Een trendy plek interesseert me niet’
Wie het nieuwe Printemps-warenhuis in New York bezoekt, waant zich in Parijs – precies waar het Laura Gonzalez om te doen was. Eclectisch en maximalistisch, zijn haar interieurprojecten een soort antidotum voor de wereld van vandaag.
Laura Gonzalez heeft haar naam staan op talloze interieurprojecten in de luxebusiness. Sinds de Parisienne door de beurs Maison & Objet in 2019 uitgeroepen werd tot Designer of The Year rijgt ze de projecten aan elkaar. Een paar jaar terug realiseerde ze de remake van het hotel Saint James in Parijs, en ook restaurants als La Lorraine, La Gare, Noto en Alcazar staan op haar cv, net als boetieks voor Cartier, Christian Louboutin en Pierre Hermé, de vermaarde patissier. “Wanneer ik een project aanneem, wil ik daar nooit een lieu à la mode van maken”, zegt ze. “Een trendy plek die vandaag in is maar morgen weer out kan zijn, interesseert me niet. Toen ik tien jaar geleden Alcazar aanpakte, wilde ik een plek creëren die jaren later nog boeiend blijft. Dat is ons dus gelukt.”
Met de opening van Printemps in downtown New York kun je een indrukwekkend project aan die lijst toevoegen. Was ook daar tijdloosheid het doel?
Laura Gonzalez. “Het doel was vooral een levende plek te creëren. Het hele traject was een magnifiek avontuur. De opzet was: zet een stukje Parijs neer in New York. Dat idee prikkelde me meteen, maar het zorgde ook voor een uitdaging, want hoe kun je die Franse sfeer creëren zonder te vervallen in nostalgie of al te zware referenties? Het waren best intense maanden, maar ik ben trots op het resultaat.”
Klopt het dat de renovatie van Saint James in Parijs je bureau de wind in de zeilen heeft gegeven?
Gonzalez. “Dat heb je goed gezien. De renovatie van dat hotel, in 2021, was een kantelmoment in mijn carrière. Het was een speciaal project, omdat ik daar pas echt los ben gegaan in de eclectische stijl die vandaag echt mijn handtekening is. In totale vrijheid kon ik er epoques mixen, wat ik erg modern vind, maar ook texturen, kleuren en invloeden. Dat zorgde voor vertrouwen. En nadien ook voor zichtbaarheid. Plots keken mensen buiten Frankrijk naar mijn werk.”
Misschien even teruggaan in de tijd. Je startte je eigen designstudio in 2008. Genaamd: Pravda Arkitect. Voor wie het niet zou weten: ‘pravda’ betekent ‘waarheid’.
Gonzalez. “Ik studeerde toen nog architectuur aan de Paris-Malaquais-school, en ik wilde, ook met die naam, een statement maken. Kort door de bocht misschien, maar ik wilde anders zijn dan de toonaangevende designers van toen zoals Jacques Grange en Christian Liaigre. Ik was nauwelijks 24, maar had meteen zin om een team rondom mij te bouwen, omdat je dit werk echt niet alleen aankunt.”
Je eerste opdracht: een nachtclub.
Gonzalez. “Ja, de inrichting van Bus Palladium in Parijs. Dat pakte ik aan met een potpourri van kleuren, met maar liefst 35 soorten behangpapier. Mijn stijl stond er erg snel. Ik durf speelsheid aan, maar ik ga evenmin klassieke referenties en folkloristische accenten uit de weg. Een knipoog naar mijn Spaanse roots kan, al haal ik mijn inspiratie even graag uit India of Brazilië.”
Je werkt steevast samen met vakmensen, die nog oude metiers in de vingers hebben.
Gonzalez. “Die artisans zijn een constante. Zonder hen kan ik niet werken. Hun handen zorgen ervoor dat elk project slaagt – of het nu gaat om een ijzeren balustrade, een handgeschilderde tegel of een stuk hout dat met de hand is uitgesneden. Vaak gaat het om oude, vergeten ambachten uit gespecialiseerde ateliers. Met die vaklui samenwerken en met hen nieuwe technieken onderzoeken levert vaak unieke resultaten op, ze bezorgen elk project een ziel. Gelukkig hebben we nog veel artisans in Frankrijk. Ik neem ze overal mee naartoe.”
Je draagt je team ook op handen en dat is uiterst divers.
Gonzalez. “Ik wou binnenshuis altijd een ruimte cultuur neerzetten. Het team telt niet alleen architecten of designers, maar evengoed een graficus, een voormalige modeontwerper (haar partner trouwens, die jarenlang voor Zadig & Voltaire werkte, nvdr), een illustrator en een kunsthistoricus. Voor mij heeft talent niet alleen te maken met kunnen tekenen of goede smaak hebben. Ook nieuwsgierigheid is van belang, empathie en liefde voor detail.”
‘In de voorbereidingsfase stel ik mezelf nooit limieten’Laura Gonzalez
Vertel eens iets meer over hoe je opgroeide.
Gonzalez. “Ik kom uit een artistiek nest waar kunst aanwezig was en veel gelezen werd. Als enig kind namen mijn ouders me dikwijls mee op museumbezoek. Pas op mijn dertiende kwamen we in Parijs wonen. Mijn kindertijd had ik voordien doorgebracht in het zuiden van Frankrijk. Dat heeft allicht zijn impact gehad op mijn spel met kleuren en licht.”
Dat brengt ons naadloos bij hotel Byblos in Saint-Tropez. Je creëerde er nieuwe suites. Leunt die zuiderse sfeer toch dichter aan bij uw esthetiek dan pakweg New York?
Gonzalez. “Ik moet toegeven dat het zuiden inderdaad wat met me doet. Het licht, de nabijheid van de zee… Er hangt ook een zekere sensualiteit in de lucht. Een bepaalde vorm van luiheid, maar dan in de beste betekenis van het woord. En in het geval van hotel Byblos dacht ik ook aan Mick Jagger, die trouwde daar in 1971 met zijn Bianca. Maar ik zei al dat ik nooit in termen van trendy denk. Tijdloosheid siert.”
Je klanten zijn erg divers. Maar hoe ga je met die verscheidenheid om?
Gonzalez. “Het is altijd een andere manier van werken. Boetieks realiseren voor Cartier (ze tekende er vijftien, nvdr) kun je niet vergelijken met werken voor iemand als Christian Louboutin. Het geniale aan onze baan is dat we zoveel fascinerende persoonlijkheden ontmoeten en met visionairen mogen discussiëren, of het nu CEO’s zijn of creatief directeuren. Intussen hebben we het geluk dat we onze klanten mogen kiezen. Als het van bij het begin niet echt klikt, gaat de deal wat mij betreft niet door. Ik wil altijd die persoonlijke relatie centraal stellen.”
En dan nog is het koffiedik kijken of een project de juiste richting uitgaat.
Gonzalez. “Het is altijd hard werken. Mensen zien vaak alleen het resultaat en denken dat het in een wip gerealiseerd is. Niet dus. Wanneer we een nieuw project starten, werken we moodboards uit en kan het best zijn dat we dagen het kantoor niet uitkomen. Tijdens die brainstorm zoeken we dingen op, online en offline. We mixen en matchen beelden, wat leidt tot een totaalconcept. Als de bouwwerf eenmaal start, weten we dat er een lange periode aanbreekt, omdat er van de klant altijd wel vragen en opmerkingen komen. In de voorbereidingsfase stel ik mezelf nooit limieten, maar elke klant zit vast aan een budget, dus is het zaak naar elkaar toe te komen zodat iedereen tevreden is zonder het initiële project al te veel geweld aan te doen.”
Wat zit er momenteel in de pijplijn?
Gonzalez. “Oh la la… erg veel. Ik kan er nog niet te veel over kwijt, maar ik ben werk aan hotels hotel in Europa, in Afrika en in het Verenigd Koninkrijk. Uiteraard word ik ook wel eens gevraagd voor residentiële projecten. Dat is helemaal anders van aanpak en voelt veel intiemer aan. Het gaat er niet om scoren met een bepaalde look, maar om mensen gelukkig maken. Ik moet hen begrijpen, hun gewoontes, hun privémomentjes. Dat raakt me altijd.”
Je hebt ook een eigen meubellijn. Een verlengstuk van de sfeer in de interieurs?
Gonzalez. “Die startte in 2018 met slechts één object. Sindsdien is de collectie enorm gegroeid. We openden een galerie in Parijs, waar jaarlijks de scenografie verandert en waar we meer doen dan showcasen van mijn eigen objecten. We willen er vooral verbinden met mensen die begrijpen dat schoonheid tegelijk intellectueel, emotioneel en sensueel kan zijn.”
Ook in New York opende je een galerie. Daar staat het woord ‘hedonism’ in de etalage. Veelzeggend.
Gonzalez. “Tja, die galerie in Manhattan waseen absolute droom van mij. Ik wou al langer een plek in New York waar ik ook onze filosofie kon neerzetten, waar ik verhalen kon vertellen, over materialen, artisans, onze manier van werken. Dat er hedonisme op het venster staat, is niet zomaar. We hebben, nu meer dan ooit, schoonheid nodig, en plezier en comfort. Dat bedoel ik niet oppervlakkig, ik geloof dat we moeten terugkeren naar de essentie.”
Van essentie gesproken. Met een man en drie kinderen heb je allicht ook de handen vol. Hoe zit het met je work-life balance?
Gonzalez. “Die is soms zoek. Al zeg ik er meteen bij dat we elk weekend proberen ons buitenhuis op te zoeken, op een uurtje rijden van Parijs. Het is super om er mijn jongste zoon door de tuin te zien rennen, om er te koken, een flesje wijn open te trekken. Eerlijk: daar kom ik thuis. Het is als een heiligdom en doet me nadenken over waarom ik de dingen doe die ik doe.”
Ja, waarom?
Gonzalez. “Ik ben heel nieuwsgierig ben. Ik wil gewoon alles weten. Dus is mijn leven één grote zoektocht. Zoeken en snuisteren naar mooie objecten maar evengoed boeken en magazines doornemen en zo voortdurend nieuwe ideeën opdoen. Met mensen dialogeren. Dat ook. Anders lukt deze baan niet.”
Instagram: @lauragonzalezofficiel
laura gonzalez
. Parijse interieurarchitect met zuiderse roots die in 2019 door Maison & Objet werd uitgeroepen tot Designer of the Year
. Startte in 2008 haar eigen designstudie Pravda Arkitect, werkt intussen met 45 werknemers
. Realiseert de interieurs van nightclubs en iconische restaurants als La Lorraine in Parijs
. Creëerde ook 15 Cartier-boetieks en werkt ook voor Christian Louboutin
. Onlangs opende de door haar ontworpen Printemps New York in 1 Wall Street
. Leeft met haar man en drie kinderen in Parijs
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier