De man achter het productiehuis van Tabula Rasa: ‘Naar Los Angeles verhuizen heeft ons rust gebracht’

Het productiehuis Caviar is stevig met de wortels verankerd in België, maar sinds vier jaar runt CEO Bert Hamelinck de groep vanuit het zwoele Los Angeles samen met zijn vrouw Eva Custers. ‘Alles vanuit België regelen was niet meer houdbaar.’

Met wapenfeiten als Tabula Rasa, het gelauwerde Black, Connie en Clyde en SM-rechter wist productiehuis Caviar zich een reputatie aan te meten die hen uiteindelijk zelfs tot in Amerika bracht. ‘Toen we jaren geleden vertelden dat we met ons Belgische productiehuis de Amerikaanse markt wouden veroveren, vonden veel mensen dat een slecht idee’, vertelt Bert Hamelinck.

Ondertussen woont hij al vier jaar samen met zijn vrouw Eva Custers – die de communicatie en marketing van Caviar voor haar rekening neemt – in de schaduw van palmbomen. Daar spendeert Bert ongeveer de helft van zijn tijd aan het runnen van Caviar. De andere helft wordt steevast in het produceren van langspeelfilms en series gestoken. ‘Dat was absoluut een bewuste keuze’, klinkt het. ‘Ik zou nooit enkel maar CEO kunnen zijn. De voeling met de praktijk is net waar ik mijn voldoening uit haal.’

Tijdens ons Skype-gesprek blijft het gebliep van de telefoon nooit lang weg. Kortom, niemand beter om aan de tand te voelen over de woelige tweestrijd tussen werk en leven. Zeven vragen aan Bert Hamelinck en Eva Custers, het succesvolle duo voor wie het de laatste jaren allemaal heel snel is gegaan.

Hoe kleden jullie je om naar het werk te gaan?

Eva Custers: ‘Dat is iets waar ik altijd bewust mee bezig ben. Het interessante is wel dat er een duidelijk verschil is tussen België en Los Angeles op vlak van kleding. Alles is hier zo casual, en ik merkte bij het verhuizen dat er een hoop kleren uit België in mijn kast bleven hangen. Ik denk dat Belgen toch wat meer aandacht besteden aan stijl.’

Bert Hamelinck: ‘Maar op formele evenementen is het dan weer helemaal anders. Daar wordt er wel verwacht dat je je opkleedt. Een pak met een das gebeurt hier bijvoorbeeld nog heel frequent, terwijl ik dat in België misschien twee keer per jaar aantrok.’

Hoe combineren jullie werk en privé?

Custers: ‘Toen we nog in België woonden, moest Bert communiceren met de kantoren in Europa én die in Los Angeles. Daar is het negen uur vroeger, dus als de mensen gingen slapen in België, werden ze in LA net wakker. Daardoor was Bert bijna altijd tot ‘s nachts aan het werk. Dat werd heel zwaar.’

‘Hier is het in veel opzichten gemakkelijker om werk en leven in een evenwichtige balans te krijgen. We zitten hier twaalf kilometer verwijderd van de zee en moeten maar drie kwartier rijden om bergen te zien. De mensen zijn vriendelijk, het is vaak goed weer en er is veel te doen.’

Hamelinck: ‘Hier is het in de ochtend hard werken tot twaalf uur, omdat dan iedereen in Europa nog wakker is. Daarna kan ik aan mijn taken voor LA beginnen en is het rustiger. Dit gematigdere werkritme komt mijn projecten ook ten goede. Ik kan eindelijk nog eens nadenken, ‘s avonds een scenario lezen of naar een film gaan kijken. Vroeger ging dat gewoon niet meer.’

Ben je soms bewust offline?

Hamelinck: ‘Dat is eerlijk gezegd heel moeilijk. De enige manier om dat op te lossen is door naar plekken te reizen waar er geen netwerk is. We gingen al een paar keer naar Costa Rica. Daar heb je net genoeg netwerk om eens te telefoneren, maar een mail is al vervelender. De eerste dagen voelt het wat onwennig aan, maar daarna is het vooral een bevrijding. Die drang om voortdurend online te zijn is echt een verslaving in deze job. Je hebt de hele tijd het gevoel dat projecten opvolging nodig hebben, terwijl ze je in realiteit wel even kunnen missen.’

Custers: ‘Iedereen die niet in de klassieke bedrijfsstructuren zit, krijgt zijn privémails en werkmails door elkaar op zijn telefoon. Dat zorgt voor stress.’

Hamelinck: ‘Maar het is ook een beroep waar je heel veel van terugkrijgt, waardoor werken niet altijd aanvoelt als werken. Ik ben geen advocaat die ‘s avonds nog een contract van zestig pagina’s moet schrijven.’ (lacht)

Wat is voor jullie de ultieme luxe?

Hamelinck: ‘Een paar dagen zonder wifi. Onlangs gingen we in Mexico naar een plek in het midden van een natuurreservaat. Er waren een drietal stranden die volledig verlaten waren. Het gevoel dat je volledig losgekoppeld bent van alles en je moet overgeven aan je omgeving is zalig.’

Custers: ‘Ik denk inderdaad dat het daarop neerkomt: niet te veel volk rondom ons hebben. Los Angeles is heel groot en heel druk. Hier woont écht veel volk, hé. Even weg zijn van alles is dan een verademing. De natuur in Amerika is ook heel mooi, dus we gaan ook vaak wandelen. Gewoon rust, stilte en alleen zijn.’

Wat is het hoogste dat je wil bereiken in het leven?

Custers: ‘De Oscar, hé?’ (lacht)

Hamelinck: ‘Dat is al een droom van toen ik nog klein was. Ik weet dat het onrealistisch klinkt, maar het is wel plezant om na te streven. Een Oscar blijft toch de grootste erkenning die je als filmmaker kan krijgen.’

Custers: ‘Al is een Golden Globe natuurlijk ook goed.’

Hoe halen jullie voldoening uit je job?

Custers: ‘Je wil waardering krijgen. Die bevestiging komt nooit enkel uit jezelf, ik zoek die ook wel van buitenaf. Twee jaar geleden was ik verantwoordelijk voor de nieuwe website en de branding van Caviar. Als dat project dan eindelijk is afgerond en mensen me komen vertellen dat het er goed uitziet, dan is dat uiteraard leuk om te horen.’

Hamelinck: ‘Als CEO vind ik het dan weer fijn om jonge mensen te zien doorgroeien. Er zijn zelfs mensen die bij Caviar vertrekken om zelf te gaan ondernemen en het ontzettend goed doen. Dat is heel mooi om te zien, omdat je natuurlijk hun basis mee hebt gevormd.’

Wat is de meest waardevolle carrièreles die je ooit kreeg?

Hamelinck: ‘”Never ever give up.” In deze sector krijgt een nieuw idee in het begin vooral heel veel tegenkanting. Mensen aan wie je je plannen voorlegt, vragen zich af of het wel slaagkansen heeft en of het wel trendy of mooi genoeg is.’

‘Als wij vroeger zeiden dat we als Belgisch productiehuis van de Verenigde Staten onze hoofdmarkt wouden maken, vonden mensen dat ook een slecht idee. Maar je ziet, je moet blijven doorzetten. Als je van jezelf weet dat je talent hebt waar je iets mee kan, moet je er gewoon in blijven geloven.’

Custers: ‘Het is ook belangrijk om je te omringen met mensen die getalenteerd zijn, zelfs als ze meer talent bezitten dan jijzelf. Daar word je zelf ook beter van, het houdt je scherp.’

‘We zijn nu allebei in de veertig en hebben onlangs iemand aangenomen die twintig jaar jonger is. Hij praat over zaken waar mijn oren van gaan tuiten, maar ik denk dan: doe maar, hé. Als ik hen zou tegenhouden, dan staat de tijd stil. Je eigen sterktes en zwaktes door en door kennen, om de gaten dan op te vullen met mensen die het wel kunnen, ik denk dat dat is wat ik probeer te zeggen.’