Architect Marc Merckx: ‘Ik laat trends liever aan me voorbijgaan’

Vijftien jaar lang werkte Marc Merckx voor de gevestigde architect Vincent Van Duysen, maar sinds enkele jaren maakt hij carrière onder eigen naam. ‘Ik probeer een project steeds te bekijken als iets wat de tand des tijds moet doorstaan.’

Het zal vast niet persoonlijk zijn, maar architect Marc Merckx heeft het niet zo met trends. Hij leerde de stiel bij architect en interieurontwerper Vincent Van Duysen, die in 2016 nog Designer van het Jaar werd, maar sinds enkele jaren werkt Merckx aan projecten onder zijn eigen signatuur. Dat leverde hem al gebouwen op in Brussel, Parijs, Mexico City en zelfs in de Verenigde Staten, waar hij een hotel mocht vormgeven.

Door die verwezenlijkingen werd hij uitgenodigd om te komen praten op Interior Club, een evenement waarbij verschillende designmerken als Linteloo en Piet Boon de handen in elkaar slaan. Tussen het bezoeken van een Londense werf en zijn lezing op Interior Club konden we hem nog even spreken.

Je gaat op Interior Club praten over trends, las ik. Is dat niet vreemd voor een ontwerper die zich op de borst klopt net minimalistisch en klassiek te zijn?

Marck Merckx: Dat klopt. Toen ik een tijdje geleden gevraagd werd om een lezing te geven op Interior Club, vernam ik pas later waarover ik precies zou moeten praten. Ik denk dat ik wel de laatste persoon ben om iets zinnigs over trends te vertellen. Ik blijf daar liefst zo ver mogelijk van weg.

Over wat ga je het dan wel hebben?

Merckx: Ik ga werk tonen van de voorbije jaren en ik wil ook laten zien vanwaar ik mijn inspiratie haal en welke invloeden in mijn werk sijpelen. Ik probeer me daarbij zo weinig mogelijk te baseren op wat ik op sociale media zie passeren of wat nu als hip wordt beschouwd.

Vanwaar die aversie tegenover trends?

Merckx: ‘Ik probeer een project steeds te bekijken als iets wat de tand des tijds moet doorstaan. Het verveelt me als je van een gebouw kan zeggen dat het, bijvoorbeeld, typisch seventies is. Je kan je baseren op verschillende stijlen en trends, maar uiteindelijk moet je die mengelmoes van invloeden verwerken tot iets wat eigenheid heeft, tot iets wat iemand anders nog nooit helemaal hetzelfde deed. Nu plots met heel expressieve marmersoorten werken omdat dat bon ton is, dat wil ik niet doen. Voor mij ligt de uitdaging van architectuur net in het vinden van je eigen stem.

Dat lijkt me ook de enige manier om als architect echt je stempel achter te laten. Hoe ontwikkel je die eigenheid?

Merckx: Daar bouw je jarenlang aan. Ik heb vijftien jaar samengewerkt met Vincent Van Duysen en dan moet je opletten dat je, wanneer je op jezelf begint, niet te veel van die invloeden meeneemt in je werk. Het is de kunst om net een deel van jezelf te blazen in de inspiratie die je van buitenaf haalt.

Waar haal je die inspiratie vandaan?

Merckx: ‘Dat kunnen hele eenvoudige en alledaagse dingen zijn, maar ik merk ook dat inspiratie me vaak overvalt als ik op reis ben. Ik ben sowieso fan van minimalistische en klassieke ontwerpen, dat creëert rust. Met die balans ben ik voortdurend bezig. Ik merk ook dat het soms gemakkelijker is om tot een origineel ontwerp te komen in het kader van een opdracht voor een klant. Alles gaat bij mij steeds heel intuïtief, ik vertrek vanuit een buikgevoel.

Maakt dat het gemakkelijker om terug te kijken op het werk van de voorbije jaren?

Merckx: Dat blijft moeilijk. Je wil dingen altijd beter doen en daardoor ben je eigenlijk nooit helemaal tevreden. Ik probeer dus niet te veel terug te blikken. Te veel kijken naar wat je in het verleden al deed of waar anderen mee bezig zijn, zou bij mij eerder als een rem werken.