‘Worden de kiezers van Donald Trump plots debiel als ze in het stemhokje staan?’

Worden de mensen die voor Trump stemmen plots debiel als ze in het stemhokje staan? Of zien zij iets wat wij niet zien?

De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn al sinds tientallen jaren het grootste mediaspektakel ter wereld, vanaf de eerste voorverkiezingen in kleine obscure staten, tot het moment dat een toonaangevende zender verklaart dat er een winnaar is. Sinds de memorabele ponskaartverkiezingen in november 2000 worden er zelfs verlengingen gespeeld. En die zijn ronduit dramatisch. In 2021 bestormde een meute het Capitool. Maar dit jaar dreigden de media bot te vangen. Wie was geïnteresseerd in een rematch tussen twee oude zeurpieten? Het percentage double-haters lag hoger dan ooit. Tot 20 procent van de kiezers verafschuwde beide kandidaten. De voorspellingen lagen moeilijker dan ooit. Bij de jonge kiezers is gen Z berucht om zijn onbereikbaarheid: ze nemen hun telefoon niet op. Tot plots de oudste kandidaat zich terugtrekt, een incompetent verklaarde vicepresident swingt als nooit tevoren, de overgebleven andere oude kandidaat klaagt dat het niet eerlijk is, en de verkiezingen worden geframed als de onderzoeksrechter versus de geslepen schurk. Hollywood kon het niet beter bedenken: de schurk wordt bijna doodgeschoten en maakt met de dood voor ogen een machtig vuistgebaar.

De Amerikaanse presidentsverkiezingen hebben me altijd gefascineerd en dat ligt nu niet anders. Ik heb mijn eigen model ontwikkeld om de opiniepeilingen te volgen. Ik probeerde bij elke verkiezing te begrijpen wat de mensen drijft om Republikeins te stemmen. Waarom de Amerikanen stemmen voor de Democraten, dat begreep ik. Een universele ziekteverzekering, dat lijkt toch evident. Ik zocht een boek om iets positiefs te lezen over de waarden en overtuigingen van zowat de helft van de Amerikaanse kiezers die Republikeins stemmen. Ik vond er geen. Wat ik wel vond, waren boeken vol scheldpartijen op die groep kiezers. Hillary Clinton noemde hen ‘zielenpoten’. Het kostte haar de overwinning. Wie wordt graag een zielenpoot genoemd? Ik volgde dan maar het principe schrijf-het-boek-dat-je-zelf-wilt-lezen, trok wekenlang door Trumpcountry, niet als journalist, maar als embedded social scientist. Begeleid door een diep overtuigd Republikein keek ik rond. Ik las ik de kranten die zij lezen, keek naar de tv die zij volgen – al kon ik dat laatste eerlijk gezegd nooit lang volhouden.

Ik schreef dus een boek, niet over Donald Trump, maar over zijn kiezers. Mensen die in het dagelijkse leven grote verantwoordelijkheid dragen als zelfstandig landbouwer, als oogchirurg, als dakbedekker of als beheerder van beleggingsfondsen. Worden die mensen plots debiel als ze in het stemhokje staan? Of zien zij iets wat wij niet zien? Ik ben academicus en begreep maar niet waarom de Republikeinen zo achterdochtig staan tegenover wetenschap. Tot ik ontdekte dat de schenkingen van Yale University voor 98 procent naar de Democratische partij gaan. Zou u hun wetenschappelijk onderzoek naar ‘woke’ thema’s vertrouwen? Ik probeerde te achterhalen of je overlevingskansen groter lagen als je tijdens de covidpandemie in een Republikeinse of een Democratische staat woonde. Ik was verbaasd om te leren in welke staten de meeste groene energie wordt opgewekt. Ik wilde weten wie op restaurant de grootste fooi geeft, een Democraat of een Republikein? En ik zag de contouren van de diepste overtuigingen van een Republikein, niet van de extremisten op de rally’s, niet van de politici die met vieze modder naar elkaar gooien, maar van de gewone burger om wie het gaat en die, al dan niet na rijp beraad, beslist om voor een Republikein, ja zelfs voor Donald Trump te stemmen.