Zijn vrouwen voorzichtige beleggers omdat ze van nature kiezen voor minder risico, of omdat de opties die ze voorgeschoteld krijgen voorgekauwd zijn op basis van hun vrouw zijn?
Als vrouwen en beleggen in een adem worden genoemd dan is het woord ‘gebrek’ gegarandeerd mee van de partij. Gebrek aan financiële kennis en bijgevolg of daarnaast – hier komt het – gebrek aan vertrouwen. Het hoge woord is eruit. De tandem vrouwen en ondermaats vertrouwen kom je trouwens nog wel elders tegen, niet alleen in de wereld van geld.
Dat ontbreken van voldoende vertrouwen vertaalt zich in een lagere of tragere investeringsgraad. Problematisch, zou je denken, als je weet dat de grootste erfenisgolf eraan komt tegen 2030. De babyboomgeneratie draagt de komende jaren haar opgespaarde centen over aan de volgende generatie. Hoeveel vermogen precies van hand tot hand gaat, varieert afhankelijk van de bron, wat meegerekend wordt en de periode. Maar schattingen gaan van enkele tientallen miljarden dollars tot meer dan honderd miljard. Dat is nog alleen voor de Verenigde Staten. Het gaat in ieder geval om onvoorstelbaar grote bedragen.
Belangrijk om te weten is dat de meerderheid van de ontvangers vrouwen zijn. Bij vermogensbeheerders begint het, dankzij bevindingen van de McKinsey’s van deze wereld – How women are reshaping the face of wealth om er maar een te noemen – te dagen. Ik fungeerde ooit als vermogensbeheerder voor grotere vermogens en betrap er mezelf nu pas op dat ik destijds ofwel mannen over de vloer kreeg, of koppels waarvan de man steevast het woord nam, of weduwen vergezeld door zonen of een mannelijke mandataris. Zelden waren het alleen vrouwen. Maar nu schuiven vrouwen mee of zelfs alleen aan tafel bij de bespreking van beleggingen en vermogens. Vrouwen die minder financieel onderlegd zijn en bijgevolg minder risicobereid. Vrouwen zonder financieel vertrouwen. Althans, zo klinkt het ingesleten narratief.
De vrouwen over wie we het hebben, zijn opgegroeid in tijden waarin ze noch op school noch daarbuiten gestimuleerd werden zich te bekwamen in financiële onderwerpen. Want wiskunde en cijfers, daar waren ze sowieso minder goed in dan mannen, werd hun voorgehouden. Gezinsbudgetten mee beheren, dat lukte of mocht nog wel, maar de grotere gezinsuitgaven waren mannenwerk. Die misvattingen zitten mee aan de tafel waar iedereen, vrouwen inclusief, groot geld ziet als een mannenzaak. Mochten we denken dat dit soort denken de wereld uit is, think again.
Onderzoeken over financiële geletterdheid helpen niet om het narratief een andere richting uit te duwen. Ze ‘bewijzen’ dat vrouwen nog steeds een achterstand hebben tegenover mannen. Alleen wie verder kijkt dan de punten, ontdekt dat vrouwen vaker blanco antwoorden of veilig spelen met ‘ik weet het niet’. Ze twijfelen meer. Ze geven liever geen antwoord dan een foutief. Terwijl uit navraag het tegendeel blijkt. Vrouwen kennen vaak het juiste antwoord. Hun terughoudendheid wordt daarbuiten geïnterpreteerd als een inherent gebrek aan… vertrouwen.
Het vooroordeel dat vermogende vrouwen minder weten en minder durven, beïnvloedt het gedrag van de vermogensadviseur. Die schuift risicoluwe beleggingen naar voren. Niet omdat vrouwen daar zelf om vragen, maar omdat de adviseur per definitie voorsorteert op financiële kennis en risicobereidheid.
Die vooroordelen bied ik aan ter discussie. Zijn vrouwen voorzichtige beleggers omdat ze van nature kiezen voor minder risico, of omdat de opties die ze voorgeschoteld krijgen, voorgekauwd zijn op basis van hun vrouw zijn? Wat mij betreft, is het hoog tijd dat we stoppen vrouwen te labelen als voorzichtige beleggers, en hen te behandelen als volwaardige investeerders. Ik ken alvast één sector die daarvan beter wordt.
De auteur schreef De vrouw van 10 miljoen euro, vermogensgids voor female founders en is mede-oprichter van The Onwards Collective