Deze week vier ik de eerste verjaardag van mijn nieuwe baan. Een jaar geleden nam ik de drastische beslissing de gouden handboeien van mijn goedbetaalde baan voor een Amerikaans technologiebedrijf van me af te gooien. De stress, de tijdzones, het immer thuiswerken, het gebrek aan sociaal contact,… Maar vooral de inbreuk op mijn waarden en principes maakte me zo moe en ongelukkig. Wilde ik nog wel dat dit bedrijf me de tijd met mijn kinderen ontnam? Nee. Er komt gewoon een punt dat de “ja, maar ik word er erg goed voor betaald” het niet meer redt van de visie van wie ik ben en wie ik voor mijn kinderen wil zijn.
Ik ben niet zo van de subtiele kleine aanpassingen. Ik gooi het soms graag allemaal radicaal om. Wat is het tegenovergestelde van groot, globaal, remote, vervelende investeerders, goed betaald? Klein, lokaal, fijn kantoor, geen investeerders en een laag loon. Toegegeven, het was niet zo heldhaftig als ik het laat klinken. Het was meer toeval. Een lokaal bedrijf dat supermooie houten deurtjes maakt voor IKEA-keukens zocht via Instagram een nieuwe medewerker. Drie verschillende mensen lieten me weten dat het echt iets voor mij was. Ik solliciteerde, en had de job. Toen pas kon ik de andere baan na zeven jaar loslaten. Mijn loon werd gehalveerd. Dat was even slikken. Maar zodra ik uit de ratrace was gestapt, werd loslaten steeds gemakkelijker. Ik ging van vijf naar vier dagen, en dan van vier naar drie over vier. Op dit moment in mijn leven, met twee kinderen op een eiland zonder familie, is die balans van onschatbare waarde. We gingen op vakantie naar het microklimaat van Gulpen, we bestellen minder vaak eten, de renovatie van ons lelijke, oude huis werd op de langere baan geschoven. De afbetaling van ons huis van over de 3.000 pond per maand en de absurd dure kinderopvang voor onze jongste van 1.000 pond per maand zijn de grootste maandelijkse aderlating. We kunnen gelukkig rondkomen met het loon op C-level van mijn man zonder echt in te boeten aan levenskwaliteit.
We namen financieel een stap terug, maar we zetten nog steeds dezelfde ervaringen, vaardigheden en hersenen in.
Voor ons is het dus een positieve, geprivilegieerde beslissing. Meer tijd. Minder geld. Heerlijke collega’s. Prachtig kantoor op twintig minuten fietsen. Creatief en uitdagend werk. Maar dat is het niet voor alle vrouwen. Een recent onderzoek van de Office for National Statistics berekende dat een vrouw gemiddeld 42 procent van haar inkomsten verliest tussen een jaar voor de geboorte van het eerste kind en vijf jaar na diens geboorte, en het blijft zakken met een tweede en derde kind. Ze noemen dat hier de moederschapsboete. Vrouwen worden financieel gestraft om moeder te worden. Het neemt hun vrijheid weg. We zijn financieel afhankelijk van onze partners.
Ook al ben ik heel erg gelukkig in mijn nieuwe baan, het wringt ook wel een beetje. Vijf van de zeven vrouwen in mijn team zijn moeders met een vorige carrière. We dragen alle vijf bij aan bovenstaande cijfers. We namen financieel een stap terug, maar we zetten nog steeds dezelfde ervaringen, vaardigheden en hersenen in.