De ambitieuze plannen komen vandaag als een boemerang terug.
Wie maatregelen neemt, denkt maar beter aan alle mogelijke gevolgen. Aan die denkoefening tot de laatste puntjes ontbreekt het bij vele van de huidige grootscheepse milieumaatregelen. Ze werden de voorbije jaren vaak gestuurd door een al te voluntaristische Europese Commissie.
De ambitieuze plannen komen vandaag als een boemerang terug. De landbouw in Europa staat op stelten, want hele takken worden afgebouwd tot zelfs vernietigd. Met als gevolg een import van landbouwproducten die elders geenszins milieuvriendelijker zullen worden geproduceerd.
Ook de industrie zit tussen hamer en aambeeld. De Europese Commissie wil een versnelde vergroening. Dat klinkt best mooi, maar het plaatje verzuurt wanneer dat betekent dat onze industrie internationaal uit de markt wordt geprijsd. Zelfs de honderden miljoenen euro’s subsidies houden bijvoorbeeld de staalindustrie niet recht. En een klein land als België, met bovendien een zwaar deficitaire begroting, kan helemaal niet op tegen het staatssteungeweld van buurlanden Duitsland en Frankrijk.
‘De planeet redden’ mag geen synoniem worden voor de economie vernietigen.
Geert Van Poelvoorde, topman Europa bij ArcelorMittal, trekt aan de alarmbel (lees hier meer). De eisen van het ‘groene akkoord’ lezen als een oefening in “zelfvernietiging” van de Europese staalindustrie. De staalfabriek in Gent, nochtans de beste in de wereld, voelt de bui al hangen en wacht met een bang hartje op een miljardeninvestering.
Europese leiders kloppen zich graag op de borst als bezielers achter de groenste regio van de wereld. Maar dat is loutere zinsbegoocheling, als het gevolg is dat onze bedrijven zich met al te stringente regels uit de wereldmarkt katapulteren. ‘De planeet redden’ mag geen synoniem worden voor de economie vernietigen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier