‘Sorry als ik achterlijk ben’

‘Ben ik een reactionaire idioot als ik vind dat meritocratie de motor van rechtvaardigheid is?’ Dat vraagt topmanager Ignace Van Doorselaere zich af.

Als Gentenaar keek ik op zondag 27 oktober naar de ‘progressieve’ optocht die de A van N-VA als ‘achterlijk’ bestempelde – althans de pancarte van een fanatieke betoger. Ik veroordeel de mening van die manifestanten niet, maar stoor me aan hun morele kompas dat zich superieur acht aan het mijne.

Ben ik voor minder mens, minder vooruitgang, minder esthetica omdat ik niet deelnam aan een progressieve betoging die zich niet tegen de inhoud van een mogelijk akkoord richtte, maar tegen het karakter van een andere democratische partij?

Ben ik achterlijk omdat ik vind dat we moeten investeren in defensie, zodat we ons kunnen verdedigen tegen potentieel gevaarlijke antiwesterse mogendheden? Wapens en troepen zijn noodzakelijk om de Russische president Vladimir Poetin en de zijnen een halt toe te roepen. Word ik als conservatief bestempeld omdat ik de straten, trams en publieke plaatsen veilig wil houden?

Ben ik van een vorige eeuw als ik nog een auto heb? Mag ik me nog storen aan de arrogantie van nogal wat Gentse fietsers die zich onaantastbaar achten door hun fiets willekeurig tegen gevels aan te gooien, door straten scheren – vaak met hoofdtelefoon die de zintuigen in slaap wiegt – waar voetgangers zich op zebrapaden moeten terugtrekken? Nogal wat Gentse fietsers lijken op overbeschermde minderheden die straks Unia inroepen voor elke vorm van overtreding. Laat de fietsbeschermende Groenen beginnen met de tramsporen aan te pakken, die enorm veel valpartijen en gewonden veroorzaken.

Progressief

Ben ik een egoïst als ik tegen overdreven schulden ben en mijn kleindochters niet wil belasten met een financiële rugzak om het verleden terug te betalen? Gent heeft zowat de hoogste schuld en het hoogst aantal ambtenaren per inwoner van de centrumsteden.

Heb ik het verkeerd voor dat alle ‘progressieve’ initiatieven – vzw’s, kunstenaars, ambtenaren – betaald worden door de belastingen van één economische motor: de bedrijven of haar afgeleiden, arbeid en kapitaal? Zonder groeibedrijven en hun beloning voor talent en zweet valt alles stil, zowel de essentiële – leraren, politiediensten, zorgcentra, brandweerlui – als de minder relevante overheidsbestedingen. Ik ben in de ban van Ardooie, waar de lucht van ondernemen voor welvaart zorgt in de hele gemeente. Zuurstof voor bedrijven geeft zuurstof aan de maatschappij.

Meritocratie

Ben ik een reactionaire idioot als ik vind dat meritocratie de motor van rechtvaardigheid is? De beste leraar moet voor de klas staan, niet degene die door een kunstmatige criterialijst verkozen wordt. Hetzelfde geldt voor de dokter die mijn kind verzorgt en de manager die mijn buurvrouw leidt. Mensen die het verdienen, maken de maatschappij beter. Wie minder talent heeft, krijgt ook een plaats, maar weliswaar niet die aan de top.

Geloof me, ik ben ook bekommerd over zij die niet kunnen. Adept van toegankelijk gratis onderwijs opdat iedereen zo veel mogelijk gelijke kansen krijgt. Voorstander van lage basiszorg waar elke mens recht op heeft. Ik steun de mens die zijn best doet, wars van huidskleur, religie, leeftijd, geslacht of seksuele geaardheid, en ik verfoei discriminatie. Anderzijds ageer ik tegen de mens die kan maar niet wil en zich baadt in medelijden en geveinsd onrecht.

Wat me blijkbaar niet ‘progressief’ maakt, is mijn geloof in de dialoog tussen vooruitstrevenden – wat dat ook moge betekenen – en andersgezinden. Die constructieve spanning levert een betere maatschappij die zowel welvaartscreatie als herverdeling in evenwicht houdt. Hier verschil ik van zelfverklaarde progressieven die het in Gent niet aandurven de dialoog met andersgezinden aan te gaan. Dat is de puurste vorm van discriminatie – een begrip waar ze zelf van steigeren.

Is de definitie van ‘progressief’ enkel democratisch te zijn als de uitkomst je zint? Is het progressief om minderheden kunstmatig voor te trekken voor banen waarvoor ze op pure verdienste niet in aanmerking zouden komen? Is dat in het belang van de klant, de collega, de student, de zieke?

Het is dat kunstmatige progressieve gedachtengoed dat de Orbans en de Trumps van deze wereld rugwind geeft. Zolang het intellect zich beter acht dan het buikgevoel van de straat, ontstaat een ongepaste arrogantie die de democratie de verkeerde kant doet uitgaan.

Ik ben niet achterlijk, ik heb gewoon een andere mening en ben niet bang van coalities met andersgezinden.