‘Gen Z’ers zoeken geen job, maar een stukje van hun identiteit’

Jongeren worden overspoeld met vacatures die vooral flitsende dingen beloven: een coole wagen, leuke bedrijfsuitjes,… Dat gaat volledig voorbij aan datgene wat echt telt: zingeving.

De war on talent woedt volop. Dat merk ik niet alleen aan de haast wanhopig scheeuwende vacatures op LinkedIn, maar ook aan de vele reacties die ik krijg op mijn columns over jongeren op de arbeidsmarkt. De hr-wereld lijkt te hunkeren naar inzichten over generatie Z. Er wordt ook al veel over geschreven. Het ene al wat zinniger dan het andere. Wat ik zeker weet, is dat de vraag over hoe talent aan te trekken en te behouden nog lang cruciaal zal blijven.

Stilaan bereiken we de volledige tewerkstelling op de arbeidsmarkt. De vergrijzing loopt nog altijd en met een nakende AI-revolutie die nog altijd slechts in haar kinderschoenen staat, wordt het juiste talent vinden nog crucialer. Een ander probleem is de enorme hoeveelheid mismatches tussen jonge professionals en werkgevers.

Niet alleen bij de hr-professionals heerst zenuwachtigheid en zelfs angst. Dat is ook zo bij mijn generatie. Wij hebben als jonge mensen, als kinderen van het individualisme, altijd te horen gekregen dat wij het zelf moeten ‘maken’ in het leven. Ons leven is maakbaar, net als onze carrière en onze identiteit. Gen Z’ers zien hun identiteit als erg gelaagd. Tot onze identiteit behoren onze vrienden, sociale status, hobby’s, sociale media en – erg belangrijk – werk. Veel jonge professionals vereenzelvigen zich in grote mate met hun baan. Geen wonder dat de juiste werkgever vinden geen sinecure is. Wij zoeken geen job, we zoeken een stukje van onze identiteit.

Tijdens die moeilijke zoektocht worden we overspoeld met vacatures die vooral flitsende dingen beloven: een coole wagen, leuke bedrijfsuitjes,… Dat gaat dus volledig voorbij aan datgene wat echt telt: zingeving. Het ‘waarom’ van een baan. Waarom werken bij bedrijf Y en niet bij bedrijf X? Dat vacatures daar geen aandacht aan besteden, is voor mij een van de redenen waarom zoveel mensen vaak jobhoppen. Het verloop van werknemers is – in zowat alle generaties trouwens – veel groter dan vroeger.

Zodra we een job hebben gevonden, volgt onherroepelijk de vraag: is dit het dan? Is dit de juiste keuze? De honderden andere flitsende vacatures doen ons twijfelen. Wat als ik een andere optie koos? We stellen ons de vraag: ‘past dit bedrijf wel bij me’, zonder ons de cruciale voorgaande vraag te durven stellen: wat wil ik eigenlijk?

Zingeving is dus ongelooflijk belangrijk, maar net daarin worden jonge mensen veel te weinig begeleid. Het is normaal dat jonge mensen – ikzelf incluis – niet goed weten waar ze heen willen met hun leven. Daar schreven de oude Grieken al over. Het is van alle tijden.

Wat wél fout is, is dat we te weinig op zoek gaan naar wat die ‘zin’ van werk juist is. Ik ben ervan overtuigd dat er daarom meer aandacht moet zijn voor loopbaanbegeleiding voor jonge mensen. Soms hebben mensen gewoon een luisterend oor nodig, en wat tips of advies.

Jongeren worden vandaag voor zowat alles bij de hand genomen. Behalve vaak degenen die het nodig hebben. Behalve als het dingen aangaat die echt belangrijk zijn.



Het onderwijs doet wat het kan. Maar aan de leraren kunnen we de taak van loopbaanbegeleiding echt niet alleen toevertrouwen. Ook lang niet elk bedrijf kan in een uitgebreide loopbaanbegeleiding op zich nemen. Maar de nood, die is er wel.

Ziedaar: een hiaat in het systeem. Dat zullen we vroeg of laat moeten dichten. Wellicht is straks het probleem prangend genoeg om er echt werk van te maken. In het belang van de professional, het bedrijfsleven en de economie.