‘New York is een van de grootste rattenhoofdsteden ter wereld’

New York City staat bekend om zijn rijke cultuuraanbod, bruisende uitgaansleven, culinaire toppers, imposante wolkenkrabbers en zijn metronetwerk dat nooit slaapt. Onder al dat moois schuilt een hardnekkig probleem: een rattenplaag die zowel bewoners als stadsambtenaren zorgen baart.

Nee, ik beeld het me niet in. Steeds vaker ontmoet ik die harige overlast in de metro en op straat. Ik betrap ze als ze zich tegoed doen aan wat overbleef van een meeneemmaaltijd in een opengeknaagde vuilniszak. Ik maak een sprongetje als ze net voor mijn voeten het voetpad of metroplatform oversteken.

De ratten zijn ook groter dan pakweg vijf jaar geleden. Dat hebben we te danken aan covid-19, waardoor buiten eten de norm werd. Die reddingslijn voor worstelende restaurants toverde de straten om in buffetten voor knaagdieren. Terwijl ze vroeger vooral ’s nachts actief waren, gaan ze nu met regelmaat overdag op strooptocht.

De uitspraak dat er in New York meer ratten dan mensen zijn, klopt niet. Toch leven er naar schatting 3 miljoen ratten in de stad. Dat is een toename met de helft in de voorbije tien jaar. Het regent klachten van New Yorkers.

Die gaan over meer dan overlast of walging. ­Ratten zijn ziektedragers en berokkenen aanzienlijke schade doordat ze bijvoorbeeld autokabels doorknabbelen. Bovendien roepen ze angst op en gelden ze als teken van stedelijke verwaarlozing.

Rattenbestrijdingsmiddelen allerhande worden uitgeprobeerd: droogijs, ­rattengif, speurhonden en Oreo-koekjes. Ze blijken een doekje voor het bloeden.

Gezien de ernst van de situatie, creëerde burgemeester Eric Adams de functie van ‘rattentsaar’ in zijn administratie. Haar mandaat is om alle stadsinitiatieven te coördineren en de rattenpopulatie te verminderen. Een ratten­actieplan moet de strijd aangaan tegen de publieke vijand nummer één, met nieuwe regels voor huisvuilophaling en het plaatsen van containers op plekken waar de straten bezaaid zijn met bergen vuilniszakken. Er komen ook strengere hygiëneregels, intensievere inspanningen voor ongediertebestrijding en nauwere samenwerking tussen restaurantuitbaters en stadsambtenaren om rattenhotspots aan te pakken.

De belangrijkste oorzaak ligt echter bij de New Yorker zelf. In Vlaanderen wordt per inwoner jaarlijks gemiddeld 416 kilogram afval ingezameld. In New York is dat 745 kilogram. Het blijft een meeneem- en wegwerpmaatschappij die nog een lange weg te gaan heeft om bewuster aan te kopen en zorgzamer te recycleren. Waar mensen zijn, zijn ratten.

De Big Apple is een van de grootste rattenhoofdsteden ter wereld. Die weinig benijdenswaardige titel zal de stad blijven meedragen zolang haar inwoners de knaagdieren blijven voeden met royale porties afval. Ondanks de weerzin blijf ik intussen vrij rustig bij hun verschijning. Zolang ik maar niet een van de honderden New Yorkers ben die ieder jaar een rat in hun toiletpot vinden.