‘Mijn dochter behoort tot de eerste generatie die mag dromen van een professionele voetbalcarrière’

Fiona Mandos werkt in Londen en ziet hoe haar dochter in de ban komt van het vrouwenvoetbal.

Mijn achtjarige dochter en haar vriendinnen zullen deel zijn van de eerste generatie meisjes in Engeland die als kind hardop mogen dromen van een professionele voetbalcarrière. Ze maakt bewust een revolutie mee. En haar ogen stralen. Ze verkondigt links en rechts dat ze later een Lioness wil worden en niemand kijkt daarvan op. Want ja. Dat is een beroep.

Sinds de Lionesses Europees kampioen werden in 2022 begon vrouwenvoetbal hier aan een steile opmars. Plots mochten ook vrouwenelftallen in de grote stadions spelen in plaats van op een tweederangs trainingsveld. Arsenal gaf het voorbeeld in 2022 met minstens zes wedstrijden per seizoen in het Emirates Stadium. Dat deed wenkbrauwen fronsen maar een jaar later zat het stadion vol. De finale van de Wereldbeker voor vrouwen werd in 2023 door 14 miljoen Britten bekeken, wat meer is dan de mannenfinale van Wimbledon (die overigens ook echt de moeite was).

Het werd een ding in de leefwereld van mijn dochter. Jongens en meisjes supporterden. Op school kregen ze een speciaal menu met gerechten uit de landen die deelnamen aan de Wereldbeker. Het land leefde mee zoals het dat normaal alleen voor mannensport doet.

Nogal impulsief kocht ik tickets voor Engeland-Nederland in Wembley Stadium. Ik betaalde amper 15 pond voor mezelf en twee kinderen. Mijn dochter is driekwart Nederlands dus dat kon ik haar en haar vriendinnetje niet ontzeggen. Ik had er uiteraard niet bij stilgestaan dat de wedstrijd pas om half acht begon, wat eigenlijk haar bedtijd is. Dan bleek de wedstrijd op de koudste dag van het jaar te vallen. En dan kwam er nog eens een treinstaking bovenop. Maar we gingen, met nog 71.0000 andere mensen! Zoveel families met kinderen na bedtijd. De eerste live sportwedstrijd voor mijn dochter was in een bijna vol Wembley Stadium, met een 0-2 voorsprong voor Nederland in de rust en een 3-2 overwinning voor Engeland. Wat was dat machtig!

Sindsdien pikken we af en toe een wedstrijd mee van Arsenal of Tottenham. Ze kan niet kiezen voor wie ze supportert. En dat hoeft ze ook niet. Want in tegenstelling tot mannenvoetbal is er veel respect en vriendschap tijdens de wedstrijden. Het zijn gouden tijden voor supporters van vrouwenvoetbal. We mogen de grote stadions binnen voor weinig geld. Ze zitten gezellig vol, maar er zijn bijna altijd nog tickets beschikbaar. De sterren van het veld zijn idolen maar nog bereikbaar. En van ons mag de populariteit blijven groeien. Dit hebben we toch maar gehad. We schrijven mee geschiedenis als meisjes en vrouwen die stadions vullen om vrouwensport te zien.