‘Laat ons bidden voor droog weer, want voor een grote overstromingsramp is nog altijd niks geregeld’

Zuid-Duitsland werd dit weekend getroffen door een verschrikkelijk noodweer. De ramp roept herinneringen op aan de overstromingsramp die bijna drie jaar geleden Wallonië trof. Net als in Duitsland nu, was toen sprake van neerslaghoeveelheden zoals ze maar om de honderd jaar vallen. De klimaatverandering heeft van zulke statistieken achterhaalde data gemaakt. Ze zorgt ervoor dat er niet alleen meer neerslag op korte termijn valt dan in het verleden, maar ook dat de frequentie van zulke gebeurtenissen hoger ligt.

We mogen ons gelukkig prijzen dat de massale regen in Duitsland viel en niet enkele honderden kilometers verderop. In België leven we sinds 2021 immers in een wettelijk vacuüm over wie opdraait voor de schade veroorzaakt door een grote overstromingsramp. Minister Dermagne besliste dat de verzekeraars, in het kader van de brandverzekering, verantwoordelijk zijn tot een schadebedrag van 1,6 miljard euro. Boven dat plafond is niks geregeld. In principe moet de overheid dan betalen. Maar de rampenfondsen van dit land zijn geregionaliseerd en hebben geen geld, terwijl de verzekeringswetgeving federale materie is. Het gevolg is dat de beleidsniveaus de hete aardappel naar elkaar blijven doorschuiven.

De Nationale Bank trok enkele weken nog eens aan de alarmbel. Het non-beleid heeft volgens haar desastreuze gevolgen. Herverzekeraars trekken hun handen af van de Belgische markt, verzekeraars moeten pakken meer betalen om zich te herverzekeren, de brandverzekering wordt jaar na jaar duurder voor iedereen. En er dreigt een gevaar van onverzekerbaarheid. Centraal staat de vraag: waar blijft de overheid als ‘insurer of last resort’? Je kunt je niet inbeelden dat je huis onder water komt te staan en je niet degelijk vergoed wordt. In België is dat momenteel een reële mogelijkheid. Er zit niets anders op dan te bidden voor droog weer.