Een zeer ervaren coach vertelde me dat hij voor het eerst in zijn loopbaan bij twee bedrijven opmerkte dat cursisten nog voor de start van de cursus afhaken. Ze kwamen gewoon niet opdagen. Hij vroeg me wat ik dacht. Opleidingsmoeheid schoot mij door het hoofd. Training fatigue. En tegelijkertijd de waarschuwing: let op voor kleine steekproeven, unieke casussen, een naam bedenken voor een fenomeen dat er misschien geen is. Toch bleef de term bij mij hangen.
Toen ik in de jaren zeventig mijn eerste stappen in de opleidingsmarkt zette, was onze economische samenleving radicaal aan het veranderen. Een diploma was belangrijk, maar al lang niet meer voldoende. Men sprak over ‘de halveringstijd van je kennis’. Hoelang duurde het vooraleer de helft van je verworven kennis verouderd is?
Het verhaal over levenslang leren is sindsdien een constante. De halveringstijd van je kennis bedraagt niet langer vijf of tien jaar, maar vaak slechts enkele maanden. Je moet verketteren wat je aanbeden hebt. De vaste baan, de logica van projectmanagement, systematisch de dingen in een vaste volgorde doen. Weg ermee. Cynisch durfde ik weleens op te merken: alles verandert, behalve de modellen waarmee we verandering begeleiden. Ik hoor en lees nog altijd de echo’s van de bedrijfspsychologie van de jaren zeventig.
Over opleidingsmoeheid werd weleens gesproken. Dan bedoelde men meestal dat cursisten niet-relevante trainingen beu waren, de transfer van het leslokaal naar de realiteit als onvoldoende beoordeelden, of dat er te veel slechte trainers waren, al dan niet vers van de schoolbanken geplukt. En vooral: er was geen tijd. Iedereen was al opgeleid in timemanagement, en dan is er geen tijd voor vorming. First things first.
Hebben we echt de limiet van de mentale belasting bereikt? Op het moment dat we er nood aan hebben de tijd enkele maanden stil te zetten, duikt al een nieuwe uitdaging op.
Nu zou er meer aan de hand zijn. Hebben we echt de limiet van de mentale belasting bereikt? Onze neocortex krijgt buiten de opleidingen dagelijks intense prikkels via klassieke en sociale media, en op het moment dat we er nood aan hebben de tijd enkele maanden stil te zetten, duikt al een nieuwe uitdaging op. Artificiële intelligentie echt goed begrijpen, en niet alleen oppervlakkig prompten. Gen Z is radicaal anders, maar hebt u al van gen Alfa gehoord?
Of is de opleidingsmarkt een voorbeeld van overpromise en underdeliver? Kunnen we echt door een kleurentestje de complexiteit van ons en van de anderen begrijpen? Is individuele coaching niet relevanter? Maar dat kost veel tijd, en waar vind je nog goede coaches?
Blijven we herhalen ‘the people are okay, the systems are broken’? Is opleidingsmoeheid daar een reactie op? Verander eerst het systeem, dan pas ons. Misschien moet iemand daar eens een studiedag over organiseren. Het thema boeit mij ten zeerste. Alle reacties welkom op Linkedin, of via marc.buelens@vlerick.com. Als ik niet snel reageer, is het omdat ik reactiemoe ben.