‘Je kunt er veel geld op zetten dat in het VK de rode muur volgend jaar wordt heropgebouwd’

Vorig jaar bezocht ik, vlak voor de Commonwealth Games, de stad Birmingham, de tweede grootste stad van het Verenigd Koninkrijk. Nog nooit was ik zo onder de indruk van een vernieuwd stadscentrum. De grote openbare bibliotheek straalt professionalisme en een open geest uit. Weg is het grauwe, industriële verleden. De stad biedt alles wat een hedendaagse toerist kan wensen voor een korte citytrip. De Commonwealth Games zouden een nieuwe start zijn. Het moest niet allemaal en altijd Londen zijn. Ik bewonderde er het mooiste woke-monument dat ik ooit heb gezien. Een kunstenaar had een triomfantelijk standbeeld van koningin Victoria onder handen genomen, zonder het te beschadigen, en had er verwijzingen naar koloniale oorlogen en de slavenhandel aan toegevoegd. Aan de volgende generaties om die toevoegingen weer te verwijderen of als volwaardig onderdeel te behouden. Wat een stad!

De ironie wil dat alle inwoners van Birmingham zwaar getroffen zullen worden, maar vrouwen het meest.

Birmingham heeft zich failliet verklaard. Het kan zijn schulden niet meer betalen en heeft alle niet-essentiële betalingen gestopt. Let the blame games begin. Wie is de schuldige? De stad stemt massaal voor Labour en moet niet rekenen op veel steun van de conservatieve regering. Waarom zoveel geld vergooien aan prestigieuze spelen, waarom zulke dure stadsrenovaties, als er dringender problemen moeten worden opgelost?

Maar de cijfers spreken klare taal. Van de schuld van bijna één miljard pond, vindt 760 miljoen zijn oorsprong in een uitspraak van een rechtbank in 2019. De stad had jarenlang haar vrouwelijk personeel onderbetaald. Dat moest worden rechtgezet. Een kei kun je niet stropen. Creatieve oplossingen, zoals geld bijdrukken en het probleem afwentelen op toekomstige generaties, kan een stad niet doorvoeren. Door het waterhoofd Londen kunnen steden bitter weinig inkomsten genereren, en zowat alle nationale steun aan steden vloeit al decennialang naar de stad waar ‘toevallig’ de premier woont. De ironie wil dat leugenaar en kampioen in valse beloftes Boris Johnson zijn eclatante verkiezingsoverwinning in 2019 mee te danken had aan de stemmen in de streek rond Birmingham, de zogenoemde rode muur, omdat hij beloofde dat vooral het noorden onder zijn premierschap zou profiteren van de nieuwe overheidsinvesteringen en niet langer Londen alleen. Dat stond bekend als ‘levelling up’, iedereen op gelijk niveau (van Londen).

Birmingham moet zeker niet rekenen op de sympathie van de huidige premier, Rishi Sunak. Het zal voor hem handig zijn bij de verkiezingen volgend jaar te verwijzen naar de lage kwaliteit van een Labour-bestuur: kijk naar Birmingham. Links zal wijzen op de traditie die gestart is onder Margaret Thatcher: zet de lokale besturen op droog zaad, die hun geld toch maar aan typische Labour-thema’s besteden, zoals goedkope huurwoningen. Labour zal erop blijven hameren dat Birmingham maar de top van de ijsberg is. Overal in het VK kreunen de lokale besturen onder bergen schulden. Omdat de dienstverlening door lokale instanties zo zichtbaar is en de conservatieve regering in Londen zo’n gemakkelijk doelwit, kun je er veel geld op zetten dat de rode muur volgend jaar wordt heropgebouwd.

Vrouwen zijn vaak de eerste gebruikers van cruciale stedelijke diensten, zoals sociale zorg en kinderopvang. Steden vormen het eerste vangnet voor onderwijs, ouderen- en ziekenzorg. De ironie wil dat alle inwoners van Birmingham zwaar getroffen zullen worden, maar vrouwen het meest. De belastingen zullen drastisch stijgen. De vlucht uit Birmingham zal beginnen.

In 2026 zal Birmingham de Europese kampioenschappen atletiek organiseren. Ik denk dat de stad die eer aan zich voorbij zal laten gaan. Misschien voelt Brussel zich geroepen? Of bouwt Antwerpen een mooi atletiekstadion? Voor mij kan het, als er ook een origineel (anti)woke-monument komt.