Een paar weken geleden was mijn negenjarige dochter na school aan het spelen bij een vriendinnetje. Haar mama stuurde me rond halfvijf een bericht met de vraag of het goed was of de meisjes alleen naar het speelveld in de buurt gingen. Ze wandelt al een tijdje alleen naar school. Ze speelt in onze straat en in het bos zonder ouderlijk toezicht. Een constante afweging tussen onafhankelijkheid, vertrouwen en veiligheid. We besloten zelfs om haar geen horloge met tracker te geven zoals veel van haar vriendjes hebben. Ik wil haar vertrouwen en vrijheid geven zoals ik dat vroeger zelf heb ervaren. Maar dan vergelijk ik Molenbeersel met Londen. En stel dat de technologie er toen al was, hadden mijn ouders me ook getrackt?
Die buurt van dat speelpleintje. Nee. Het is de straat waar je je telefoon niet kunt bovenhalen of die wordt weggegrist door iemand op een elektrische scooter. Waar geen enkele bankautomaat veilig is, omdat ze allemaal je kaart kopiëren en inslikken. Waar volk rondhangt waar ik zelf met een bonzend hart voorbij wandel. Even voelde ik me de overbeschermende ouder. Maar niet lang. Want nog geen twee weken later, vlak aan dat pleintje om vijf uur ’s avonds, was er een messengevecht midden op straat. Ik zag video’s met rondzwaaiende machetes. Dat gebeurt daar wel vaker. Bijna exact op dezelfde plek. Het is een ‘county border’, een grens tussen de territoria van twee gangs.
‘We hebben geen horloge met een tracker nodig, maar echte verbinding met mijn dochter en haar leefwereld’
In Londen zijn er zowat honderd actieve gangs. In onze gemeente zijn er twaalf. Tot voor kort dacht ik heel naïef dat dat een andere wereld is, waar je uit kunt blijven. De Netflix-serie Top Boy, die zich voornamelijk hier afspeelt, toont al dat er vaak niet veel keuze is. Na een infoavond georganiseerd door de school, besef ik hoe het absoluut geen aparte werelden zijn. Mijn dochter zal in de klas zitten met gangleden. En de rekruteringstechnieken zijn huiveringwekkend. Je bent nieuw op een gigantische middelbare school, je wordt gepest. Een klasgenootje laat je beschermen door zijn grote broer. Na een tijdje wordt iets van je terug verwacht. Gewoon deze rugzak naar die persoon brengen. Je zal onderschept worden. Nu verloor je de buit en dus veel geld. De volgende opdracht zal groter zijn, en voor je het weet, zit je erin vast. Een andere variant: iemand betaalt een paar keer voor je frieten, en ooit vragen ze iets in ruil. Dat gaat vooral om jongens. Wat dan met meisjes, vroegen we. Daar gaat het vaak om dure kleren, ritjes in een mooie auto, groepsverkrachting die wordt gefilmd en gebruikt om te chanteren. Het ging ook over de gevaren van onlinegamen en sociale media. Het was veel en intens. Dat we voor thuisonderwijs zouden gaan. Of terug naar Molenbeersel. Ik lag ervan wakker. Ook al komt ze van een witte geprivilegieerde middenklassefamilie, en is voor ons de kans zoveel kleiner dan voor een ander om ten prooi te vallen aan deze grooming, er is zoveel waar ik niks over weet. Een gevoel dat alleen maar groeide na het kijken van de serie Adolescence.
We hebben geen horloge met een tracker nodig, maar echte verbinding met haar en haar leefwereld, zodat we de signalen kennen en herkennen.
De auteur woont en werkt in Londen