‘In een bedrijf mislukt een formatie niet’

In het bedrijfsleven is het geen optie om de handdoek in de ring te gooien. Er is geen koning tegen wie we kunnen zeggen: ik doe het niet meer.

Met grote interesse las ik over de formatie van een Arizona-regering. Het zag er goed uit, al zou het lijmen van twee tegengestelden, de Vlaamse socialisten en de Franstalige liberalen geen sinecure worden. Het is niet iedereen gegeven om dat te doen, vooral niet omdat Europa ons dwingt om in zeven jaar 27 miljard euro te besparen. En dan moest elke partijvoorzitter nog eens een trofee kunnen binnenhalen. Alleen ervaren politieke leiders, die het spel van beheersen van onderhandelen, masseren, milderen, geven en nemen, weten dit tot een goed einde te brengen. Bart De Wever heeft het geprobeerd, het einde is bekend.

Hoe zou dat in een bedrijf verlopen? De CEO werkt daar in opdracht van de raad van bestuur, moet de grote lijnen van de strategie vertalen naar zijn operationele organisatie, de accenten opleggen aan zijn directiecomité, veelal in uitdagende economische omstandigheden. Het is de taak van de CEO om op die uitdaging een antwoord te bieden, de waarden van het bedrijf waarvoor hij werkt indachtig. Hij moet zijn resultaten kunnen voorleggen en verantwoorden ten opzichte van zijn raad van bestuur, de aandeelhouders.

Want de hr-directeur vindt dat er meer aandacht en budget moet zijn voor een welzijnsbeleid, de CFO wil de kosten meer onder controle, marketing wil meer mensen om de KPI’s te kunnen halen, de COO vraagt een budget voor meer operationele investeringen, en de verkoopdirecteur zegt dat hij in deze economische omstandigheden de doelstellingen niet kan halen, dus die moeten naar beneden met behoud van zijn bonus.

Dat wordt onderhandelen, masseren, milderen, de zaken uitleggen. Maar vooral het vooropgestelde doel duidelijk schetsen, en daar een plan tegenover stellen. De puzzel moet in elkaar vallen: de gevraagde grotere budgetten van hr moeten vroeg of laat stroken met het strengere financieel beleid. Sales zal betere resultaten moeten realiseren met hetzelfde team.

In het bedrijfsleven is het geen optie om de handdoek in de ring te gooien. Er is geen koning tegen wie we kunnen zeggen: ik doe het niet meer. Er is alleen de harde economische wet: als we niet op een doordachte manier doorgaan, dan gaat het bedrijf ten onder. Dan blijven de aandeelhouders verweesd achter.

Wanneer de bevolking – de aandeelhouders van de nv België – een CEO aanwijst, dan moet die de vennootschap draaiende houden. Zijn afdelingshoofden – in dit geval de partijvoorzitters – moeten evenzeer bereid zijn dat doel in gedachten te houden. Hoog spel spelen hoort er bij maar is gevaarlijk. Het leidt soms tot onherstelbare breuken die niet in het algemeen belang zijn.

De aandeelhouders van de nv België blijven nu verweesd achter. De afdelingshoofden kwamen niet overeen, zagen het hogere doel niet en de CEO gooide de handdoek in de ring. En dat voor een symbooldossier van amper 70 miljoen euro. Verdienen zij onze stem eigenlijk wel?

Nochtans was er op 9 juni een vleug van euforie, want in Wallonië gebeurde een politieke aardverschuiving. Het zag ernaar uit dat er wat meer harmonie zou komen in de directiekamer van de nv België. Helaas. Minder haantjesgedrag, meer doorzettingsvermogen, glijdende deadlines: het zou mooi geweest zijn. De aandeelhouders hadden hen misschien zelfs een bonus toegekend bij de volgende verkiezingen, maar dat is lange termijn. Een politiek onbekende term. Nochtans is het simpel: blijf onderhandelen, masseren, milderen, de zaken uitleggen. Hou de vennootschap draaiende, het is de job waarvoor u koos.