Toen ik voor het eerst hoorde dat de Deense pensioenleeftijd in 2040 stijgt naar zeventig jaar, moest ik even slikken. Als dertiger betekent dat: je bent erbij. Het idee dat ik nog vier decennia ‘moet’ werken, voelt op papier als een lange, steile klim. Maar het maakt me ook niet moedeloos. Want sinds ik in Denemarken woon en werk, is mijn kijk op werk veranderd.
Hier draait werken niet alleen om presteren, maar ook om vertrouwen. Om autonomie. En om balans. Flexuren zijn de norm, niet het privilege van een paar gelukkigen. Vroeger vertrekken om je kind op te halen, een middagdutje na een slapeloze nacht of werken vanuit je zomerhuis aan de kust? Geen probleem, zolang het werk maar af is.
Die vrijheid maakt het idee dat ik langer moet werken minder zwaar. Want als je door de jaren heen werk kunt combineren met een goed leven, met tijd voor familie, gezondheid en ontwikkeling, voelt het niet echt als een straf om door te gaan tot je zeventigste.
Het hele systeem is ingericht op vertrouwen in plaats van op controle. Je manager verwacht niet dat je om 17 uur nog een e-mail stuurt om je inzet te bewijzen.
Vakantiedagen zijn hier heilig, en het hele systeem is ingericht op vertrouwen in plaats van op controle. Je manager verwacht niet dat je om 17 uur nog een e-mail stuurt om je inzet te bewijzen. Sterker nog: als je te veel werkt, krijg je eerder een bezorgde blik en de vraag of je hulp nodig hebt dan een schouderklopje.
Dat alles zorgt ervoor dat werk in Denemarken niet alleen een manier is om de eindjes aan elkaar te knopen, maar ook om zin te geven aan je dagen, op een manier die past bij je levensfase. En die verandert nu eenmaal. Wat ik op mijn dertigste belangrijk vind, is vast niet wat ik wil op mijn zestigste. Maar juist door de ruimte die ik nu krijg, heb ik vertrouwen dat ik straks ook anders mag werken.
Misschien werk ik dan minder uren. Of in een andere rol. Misschien geef ik dan kennis door als mentor, of kies ik voor een totaal andere sector, wie zal het zeggen? De toekomst is geen rechte lijn. En ja, zeventig klinkt nog steeds ver weg. Maar ik weet ook: als ik werk mag blijven doen dat ik leuk vind, in een omgeving die ruimte geeft voor het leven naast de laptop, dan hoeft het vooruitzicht helemaal niet zo somber te zijn.
Misschien werk ik langer, maar ik leef ook beter.