‘Ik zeg met trots dat ik mijn hart heb verloren aan Kopenhagen’

Ik heb het altijd grappig gevonden. Mensen die zeggen dat ze hun hart hebben verloren aan een plek. Tot mij hetzelfde overkwam.

Mijn vader is geboren en getogen in Kopenhagen. Dankzij zijn job heeft hij op verschillende plekken ter wereld gewoond. Uitgerekend in het pittoreske Hasselt leerde hij mijn moeder kennen, en is hij ‘blijven plakken’. Ik ben samen met mijn zussen opgegroeid in een warme en multiculturele familie, waar verschillende talen en tradities hun intrede deden, waaronder ook de Deense. Als kind gingen wij regelmatig op bezoek bij familie en werden we volledig ondergedompeld in de Deense cultuur. Van het zingen van Deense kinderliedjes tot het eten van traditionele gerechten, you name it, we did it.

In mijn laatste bachelorjaar moesten we een stage volgen, aan ons de keuze of die in binnen- of buitenland zou plaatsvinden. Ik was een van de eersten om te tekenen voor een buitenlands avontuur, in Denemarken. In eerste instantie om wat meer in contact te komen met mijn Deense familie, maar ook om eens te kijken hoe het leven daar zou zijn. Met de hulp van mijn oom, die nog altijd in Denemarken woont, kon ik als stagiaire beginnen in het bedrijf waar hij werkt. Enkele maanden later zat ik gepakt en gezakt op het vliegtuig naar Denemarken. Klaar om terug naar de roots te keren en klaar voor mijn eerste langdurige internationale avontuur.

En wat voor een avontuur was het: Ondergedompeld worden in de Deense werkcultuur, de ijzige wind trotseren op de fiets, zien hoe de hele stad openbloeit bij de eerste zonnestralen, het smeden van nieuwe vriendschappen, het gevoel van thuiskomen in een onbekende stad, het steeds beter worden in het spreken van de taal, blijvende herinneringen die het afscheid na zes maanden stage des te zwaarder maakten. Het voelde toen als het trieste vaarwel van twee geliefden die een hele zomer met elkaar doorbrachten en elkaar de eeuwige liefde hadden beloofd. Twee geliefden die elkaar verlaten met de belofte te blijven schrijven, maar in hun achterhoofd weten dat het leven genadeloos blijft doorrazen en er zelden tijd overblijft om te schrijven. Ondertussen is er vier jaar gepasseerd.

Vier tumultueuze jaren, waarin ik mijn masterdiploma haalde, covid trotseerde in mijn bubbel en woonde in Zuid-Frankrijk. Ik bleef dromen en hopen om ooit terug te keren en mijn ‘zomerliefde’ nog een keertje te zien, en door een speling van het lot kreeg ik die kans. Dit keer ben ik teruggekeerd met een heel andere mindset, volwassener en vastberadener dan ooit om van Kopenhagen mijn nieuwe thuis te maken. Een stad waar de fiets heer en meester is, de wind de enige constante factor is en waar de taal meer op de lokroep van een Viking met kiespijn lijkt dan op een echte taal met woorden en zinnen. De komende maanden schrijf ik in deze column over het leven in Kopenhagen. Ik zeg nu met trots dat ik mijn hart heb verloren aan een plek, wat een zalig gevoel is dat.

De auteur
werkt in Kopenhagen als marketingmanager voor GreenMobility