Er is een gemene deler tussen de belangen van Oekraïne en Europa enerzijds, de belangen van de VS en het ego van Trump anderzijds.
Zal Trump de geschiedenis ingaan als de redder van Oekraïne? Een hele campagne en verkiezing lang lijkt dat een potsierlijke hypothese. Trump verklaart dat hij de oorlog in Oekraïne in 24 uur zal beslechten. Geprojecteerd op de frontrealiteit betekent dat een feitelijke Russische overwinning. Waarom zou Poetin voor minder tekenen dan een groot stuk veroverd land, een gedemilitariseerd Oekraïne dat buiten de EU en de NAVO moet blijven, en dus een vazalstaat die bengelt tussen chaos en overheersing? Dat waren al de Russische eisen bij de gesprekken in Istanbul in 2022. Sedertdien is de Russische positie alleen versterkt.
En toch. Er zijn redenen om aan te nemen dat Trump geen eenzijdige Russische vrede zal aanvaarden. Wat in Oekraïne begon als een Europese oorlog is intussen een mondiaal conflict. De Russische oorlogsmachine draait in een openlijke alliantie met Noord-Koreaanse soldaten en munitie, Iraanse wapens en Chinese fondsen en technologie. De uitkomst in Oekraïne kan een domino-effect hebben op andere conflicthaarden, denk aan Taiwan, de Balkan of het Midden-Oosten. Ook strategische Amerikaanse belangen staan hier op het spel. Trump zal niet willen dat Amerika door Oekraïne afgaat zoals onder Biden in Afghanistan.
Dan is er de regering die Trump op de been wil brengen. Marco Rubio, toekomstig minister van Buitenlandse Zaken, heeft verklaard dat hij een vrede wil die Oekraïne soevereiniteit en veiligheid biedt. Mike Waltz, de komende nationale veiligheidsadviseur, wil Oekraïne in het Westen houden. Keith Kellog, kersvers Oekraïne-gezant, heeft voorgesteld Oekraïne meer wapens te leveren als Rusland niet wil onderhandelen. Die nieuwe gezichten delen met Trump de wens om de oorlog snel te beëindigen, maar niemand wil dat op basis van capitulatie en vernedering die Rusland een feitelijke hegemonie geven.
Daarmee komt de waarschijnlijke nieuwe positie van Amerika wonderbaarlijk dicht te staan bij de nieuwe positie van Oekraïne zelf. Ook president Zelensky verklaart sedert kort dat Oekraïne bereid kan zijn tijdelijk grondgebied op te geven in ruil voor westerse garanties over de veiligheid en de autonomie voor het vrije Oekraïne. Dat noemt hij ‘vrede door sterkte’, een motto dat hij herhaalde na zijn onverwachte causerie met Trump en de Franse president Macron in de marge van de heropening van de Notre-Dame in Parijs. Als zowel Trump als Zelensky staat voor een sterke vrede, rijst alleen de vraag wat dat zal vergen. Waarom zou een meedogenloze Poetin toegevingen willen doen aan de onderhandelingstafel als hij zonder onderhandelen toch wint op het slagveld?
Om een ‘vrede door sterkte’ realistisch te maken, zal de militaire en economische druk op het Poetin-regime moeten toenemen. Het conflict pacificeren vergt eerst escaleren. Dat brengt ons bij Europa. Als wij met meer geld over de brug komen, kunnen we Donald Trump een fantastische deal voorstellen. Trump wordt dan de historische vredesstichter en de anti-Biden die de Amerikaanse belangen redt van een buitenlands conflict, terwijl wij in Europa daarvoor de rekening betalen. Trump triomfeert omdat wij eindelijk voor onze defensie niet langer profiteren van, maar betalen aan Amerika. En hij toont zich sterker dan Poetin, geen detail tegenover de oude geruchten van Russische collusie en de vernedering door de Russische regimepers die de herverkiezing van Trump zowaar met naaktfoto’s van Melania Trump wist te verslaan.
We weten niet hoe het ongeleide ego-projectiel genaamd Trump uiteindelijk zal beslissen. Ik durf niets te voorspellen. Mijn punt is dit: er is een gemene deler tussen de belangen van Oekraïne en Europa enerzijds, de belangen van de VS en het ego van Trump anderzijds. Die ligt meer voor de hand dan we dachten. Laten we ervoor gaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier