Als een regering er eindelijk in slaagt bijvoorbeeld een pensioenhervorming die naam waardig te realiseren, dan kunnen de uitgaven op een trager groeipad geduwd worden.
In de jaren tachtig verlaagde de Amerikaanse president Ronald Reagan de belastingen om druk te ontwikkelen om de overheidsuitgaven te verminderen. In België wordt al enkele decennia de omgekeerde strategie toegepast. Hier stijgen eerst de overheidsuitgaven, daarna moeten hogere of aanhoudend hoge belastingen de uitgavendrang volgen. Die strategie botst stilaan op de bodem van de Schatkist. De overheidsuitgaven voor rentelasten stijgen al twintig jaar sneller dan het bbp en zijn aangedikt tot 53 procent van het bbp, 6 procentpunt hoger dan gemiddeld in de Europese Unie.
België heeft de oplopende vergrijzingskosten nog altijd niet onder controle. De effectieve pensioenleeftijd blijft te laag, de werkgelegenheidsgraad blijft te laag, de economische groei blijft te laag en de inefficiëntie in alle overheidsgeledingen blijft te hoog om de begroting op de rails te krijgen.
De linkerzijde houdt vast aan een failliete strategie en wil een nog hogere belastingdruk, maar het kalf ligt gebonden aan de uitgavenkant. Een volgende regering hoeft de botte besparingsbijl niet boven te halen. Als een regering er eindelijk in slaagt bijvoorbeeld een pensioenhervorming die naam waardig te realiseren, dan kunnen de uitgaven op een trager groeipad geduwd worden. Als de uitgaven de volgende jaren systematisch trager stijgen dan de welvaart, dan kan straks de Belgische begroting opnieuw ‘houdbaar’ genoemd worden.
Dat houdt geen pijnlijk crashdieet in. Het is een dieet dat haalbaar is, maar wel moedige hervormingen en een volgehouden discipline vergt. Het overgewicht is zo groot dat als de regering dit dieet zelf niet samenstelt en volhoudt, Europa, de financiële markten of een afglijdende financiële gezondheid, het dieet op een hardere manier zullen afdwingen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier