‘Poef, weg’: Frank Socquet, adjunct-directeur van werkgeversorganisatie Unizo, over het verdwijnend begrip voor de actiedagen en stakingen.
Wie vandaag een vlucht had geboekt, voor zaken of plezier, is eraan voor de moeite. De vakbonden leggen de luchthavens zo goed als plat. Een serieuze domper voor de getroffen reizigers, en dat terwijl het Franstalig onderwijs deze week nog van de lentevakantie geniet. Er is ook hinder bij het openbaar vervoer en in de haven van Antwerpen zorgen acties nog eens voor een extra tackle op onze economie. Of hoe een beperkte groep mensen anderen het leven zuur kan maken. Deze acties zijn ronduit schadelijk voor onze economie en komen met een hoge kostprijs. Het is onverantwoord gedrag.
De actievoerders worden opgeroepen door het ABVV en het ACV. De slogans zijn bekend. “Je loon blijft bevroren met Arizona, terwijl bedrijven stevige winsten maken”, klinkt het op de pamfletten. Straf, want de brutolonen stijgen wel degelijk, onder meer dankzij het behoud van de automatische loonindexering. Dat behoud is trouwens een verworvenheid van de vakbonden in het regeerakkoord, en de sociale partners hebben de opdracht samen naar het systeem te kijken. Het is tenenkrullend om te horen dat dit thema nu een reden is om actie voeren.
Het jongste jaarverslag van de Nationale Bank bewijst zwart op wit: in 2023-2024 was de loonnorm ook nul, maar zagen we wel 7,5 procent gemiddelde brutoloonstijging. Ook in 2025 zullen de brutolonen stijgen. Er is al een spilindexoverschrijding geweest in januari 2025 en de volgende wordt verwacht in september 2025.
De realiteit bewijst dat de koopkracht niet daalt, de situatie van bedrijven wel verslechtert, België al wereldkampioen staken is, de pensioenen onbetaalbaar worden en onze begroting rampzalig is.
Poef, banen weg
Wat die hoge winsten betreft, het hoge aantal faillissementen toont een andere realiteit. In de eerste drie maanden van dit jaar ging een recordaantal Vlaamse bedrijven over de kop, met meer dan 4.400 vernietigde banen tot gevolg. ‘Poef, weg’, zoals de vakbond zou zeggen.
Een andere slogan is dat we allemaal harder zullen moeten werken, tot we erbij neervallen. Bijzonder, want in het regeerakkoord staan heel wat werknemersgezinde maatregelen. Zo zal wie zelf ontslag neemt, toch een werkloosheidsuitkering krijgen en wordt onvrijwillige deeltijdse tewerkstelling aangepakt. Dat het presteren van goedbetaalde overuren of het kunnen uitoefenen van een flexi-job door de vakbonden automatisch als een straf of een verplichting wordt geframed, is betreurenswaardig. Werknemers zijn veelal zelf vragende partij om een centje bij te verdienen. Misschien wel om bijvoorbeeld eens op reis te gaan, als de vliegtuigen dan vertrekken tenminste.
De realiteit bewijst dat de koopkracht niet daalt, de situatie van bedrijven wel verslechtert, België al wereldkampioen staken is, de pensioenen onbetaalbaar worden en onze begroting rampzalig is. Dat zijn vijf gegronde redenen die aantonen waarom actie voeren nu meer kwaad dan goed doet.
Het gros van de Belgen beseft dat. Het is de minderheid die het verpest voor de meerderheid. Laat ons vooral dat niet vergeten. En hoe meer men iedereen treitert en koeioneert die wel begrijpt dat maatregelen noodzakelijk zijn en het geld niet uit de hemel neerdwarrelt, hoe kleiner het begrip voor de actiedagen wordt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier