Het is het onderwijs, domoor!

Het mag vooruitgaan, dacht Zuhal Demir toen ze in oktober het departement Onderwijs kreeg. De minister wervelt als een tornado door het onderwijsveld. Vier maanden na haar aantreden is al gestemd over de minimumdoelen voor het basisonderwijs: daar mag spelenderwijs meteen écht geleerd worden. Voordien moest kennis in het onderwijs plaats ruimen voor vaardigheden en persoonlijke ontwikkeling. Belangrijk, maar de slinger was te ver doorgeslagen. Vlaanderen zinkt jaar na jaar verder weg in rangschikkingen voor taal, wiskunde, lezen en wetenschappen. Als twaalfjarigen ei zo na hun eigen naam niet kunnen spellen – ondergetekende spreekt uit ervaring tijdens een stage in het onderwijs – dan hebben we het verknald.

Iedereen beseft dat de minimumdoelen en een ‘kennisrijk curriculum’ broodnodig zijn om het tij te keren. De tegenstand richt zich vooral op de stijl van de minister. Ze weigert nog meer tijd te verliezen door het zoveelste rapport te bestellen of nog eens een consultatieronde te houden. Het plan is duidelijk: het niveau moet omhoog door de focus weer op kennisoverdracht te leggen met extra oog voor taal. Aan het einde van de kleuterklas, het vierde en het zesde leerjaar wordt de leerling getoetst, om tijdig in te grijpen en bij te sturen.

Hersenen zijn de enige grondstof die we hebben in onze kenniseconomie. Onze kinderen zijn de werknemers, de ondernemers en de CEO’s van morgen. Willen we morgen nog een bloeiende economie en de welvaart van dien hebben, dan moeten we de zaadjes vandaag planten in het onderwijs. Met de slogan ‘It’s the economy, stupid’ onderstreepte Bill Clinton in 1992 het belang van de economie voor een land. Vlaanderen heeft daar nu een variant op.