Julien De Wit, de voorzitter van de Vlaamse Vereniging voor Studenten, wordt columnist voor Trends. Lees hier zijn eerste column, over ‘generatie randanimatie’.
Mijn eerste column voor Trends en u krijgt al een eerste doodeerlijke ontboezeming van mij. Ik heb namelijk enkele gekke guilty pleasures die een enorme ontspanning kunnen zijn tussen het studeren en andere activiteiten door. Eén daarvan is het bekijken van vacatures.
Vooral tijdens de examenperiode durf ik af en toe te surfen naar jobwebsites. Gewoon, even zien wat de jobmarkt te bieden heeft. Voor u denkt: wat voor een lolbroek met vreemde hobby’s hebben ze daar bij Trends binnengehaald, wie aandachtig en op gezette tijden grasduint op jobat.be, bemerkt al gauw evoluties en tendensen. Leerrijk dus.
Een van die evoluties is de tendens om vacatures steeds vager te omschrijven. Vooral de taakomschrijvingen die in de vacatures staan, werden de afgelopen maanden vaak een flou artistique. De omschrijvingen werden ook aanzienlijk korter. Wat precies van je verwacht wordt, blijft vaak onduidelijk. Je hebt er het raden naar. Bovendien kun je de alleszeggende omschrijvingen à la “wij zoeken een parttime communicatiewonder en een fulltime zotte doos” op geen handen tellen. Heeft er verder nog iemand een “creatieve duizendpoot” van doen?
Geen enkele vacature vraagt nog om “een harde werker” of iemand die the extra mile durft te gaan. Waar wel nadruk op ligt, is al het leuks dat op het werk te beleven valt. Ook in de overige communicatie van menig bedrijf ligt hier het zwaartepunt. Niet de job, maar on the job primeert. De omschrijving van al het vertier laat niets aan de verbeelding over. Een teambuilding, Friday night drinks met de collega’s, een pooltafel op de gang, yogales tussen de middag… Eén bedrijf rekent zelfs een folder met de hipste restaurants in de buurt tot de noodzakelijke aanwervings- en onboardingsinformatie. Want wat is een werkplek als je er geen instagramable foto’s kunt maken?
De intenties van al die bedrijven zijn niet slecht. Allemaal doen ze het om generatie Z aan te spreken. Er is een war on talent aan de gang. Je wilt er als bedrijf tussenuit springen. Maar is dat wat mijn generatie écht wil, lokaas? Trek je daarmee de young potentials aan? Ik betwijfel het. Wie mijn generatie wil lokken met een yogales op vrijdagmiddag of een flipperkast in het kantoor, heeft weinig van gen Z begrepen. Zo gemakkelijk is het niet.
Wat wij dan wel willen? Zinvol werk en als het even kan: betrokkenheid.
Wat wij dan wel willen? Zinvol werk en als het even kan: betrokkenheid. Wanneer ik spreek met jongeren in mijn brede kennissenkring, dan hoor ik vooral dat ze zoeken naar een job die bij hun persoonlijkheid past. Een job waarin ze het gevoel hebben iets van zichzelf te kunnen leggen. Ze zoeken een bedrijf met hun waarden en normen. Een bedrijf met een missie die hen aanspreekt. Een werkgever met een sterk ‘waarom’, zoals bestsellerauteur Simon Sinek zou zeggen.
Ik wil hier absoluut niet schrijven dat het fout is werknemers in de watten te leggen. Integendeel. Mijn generatie is zich ervan bewust dat ze een groot deel van hun leven op het werk zal doorbrengen. Natuurlijk doe je dat het liefst in zo aangenaam mogelijke omstandigheden. Maar mag het misschien wat meer zijn? Mag een vacature meer behelzen dan een hippe eettent of een gekke teamvakantie? Mag ze nog gaan over het werk dat van je verwacht wordt?
Verdrink toch niet de kern van je vacature en je aanwervingscommunicatie in de randanimatie die in se weinig met je bedrijf te maken heeft. Uitgaan van de gedachte dat dat het enige is waar jongeren naar kijken, stigmatiseert. Ga er niet van uit dat gen Z bang is van inhoud of hoge verwachtingen. Zo’n visie smoort ambitie, bevordert een zesjescultuur en weert excellentie. Het is eigenlijk zeggen: “Over ons groter verhaal beginnen we niet. Dat boeit jullie toch niet.” Dat is kwalijk en onjuist.
De auteur is voorzitter van de Vlaamse Vereniging van Studenten
Trends op Instagram
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier