‘Geen pijnlijke polarisatie of complottheorieën. De eclips verenigde het land heel even’

Plots werd het donker. Even verdwenen oorlogen, inflatiezorgen en verkiezingskoorts naar de achtergrond. Was het een gevoel van nietigheid in het oneindige universum of een zeldzame gemeenschapsbeleving die heel Amerika in de ban hield van de zonsverduistering?

Niet enkel (hobby)astrologen of liefhebbers van verduisteringen boekten maanden of zelfs jaren op voorhand hotels en planden zorgvuldig hun pelgrimstocht naar het ‘pad van de totaliteit’. Dat 177 kilometer lange pad startte in de staat Texas en trok door Oklahoma, Arkansas, Missouri, Illinois, Kentucky, Indiana, Ohio, Pennsylvania, New York, Vermont, New Hampshire en Maine. 32 miljoen Amerikanen wonen in de zone waar de zon volledig achter de maan verdween. Interactieve kaarten werden verspreid en weerberichten obsessief gevolgd, want wolken zouden de pret van dit langverwachte kosmische feest kunnen bederven.

En gefeest werd er. Een natuurlijk spektakel zonder menselijke tussenkomst, productie of kapitaalinjecties. Geen pijnlijke polarisatie of complottheorieën. Een buitenaardse beleving die het land heel even verenigde. Honderden koppels verzamelden om samen een hemels ja-woord te geven onder de eclips. Overal te lande vonden kijkbijeenkomsten plaats met speciaal samengestelde playlists: Moonshadow, Bad Moon Rising, Black Hole Sun, Total Eclipse of the Heart. Merken grepen hun kans om met tijdelijke producten de aandacht van de consument te trekken: gratis beschermende brilletjes van Warby Parker, een eclipssmaak van Frito-Lay’s SunChips, of een Total Eclipse of the Hut-deal bij Pizza Hut. Zelfs oogartsen gebruikten het bovenaardse moment om patiënten aan te sporen hun ogen te laten onderzoeken.

Economen en studiebureaus wisselen schattingen en theorieën uit over het Amerikaanse productiviteitsverlies door het collectief naar de hemel staren. In elk geval wordt die impact overschaduwd door de miljardenboost van extra toerisme en consumptie in het pad van de verduistering.

Het energienetwerk bleef gespaard. De Verenigde Staten halen intussen 6 procent van hun energie uit de kracht van de zon en nutsbedrijven anticipeerden de onderbreking van vier minuten. Telefoonoperatoren voorzagen in extra draadloze capaciteit in gebieden waar honderdduizenden toeschouwers verzamelden om dit unieke moment vast te leggen en te delen. Tijdens de verduistering daalde het internetgebruik met 40 procent.

Het werd niet enkel donker, maar ook koud en stil. Even waande men zich in een apocalyptische sciencefictionfilm. Maar dan braken de warme stralen weer door. Het werd spontaan onthaald op een staande ovatie. In de VS wordt het twintig jaar wachten vooraleer dit natuurverschijnsel zich opnieuw voordoet. Hopelijk duurt het niet zo lang vooraleer we nog eens een moment van niet-controversiële eenheid meemaken in de ‘Verdeelde Staten van Amerika’.

De auteur werkt in New York als CEO van het communicatiebureau Carpe mutatio