Sinds 2016 erkent Unesco de Belgische biercultuur als immaterieel cultureel erfgoed. Maar door het gebrekkige begrippenapparaat tasten we eigenlijk in het duister.
Vooreerst het goede nieuws. Aan de ene kant is het glas voor cafés halfvol. Dat blijkt uit ons onderzoek naar de meest rendabele cafés in Vlaanderen. Een uitstekende ligging, een authentiek, liefst historisch pand, een uitgekiend concept, een brede waaier aan dranken, en voor sommigen ook een sterke inbedding in de lokale gemeenschap. Dat zijn de succesrecepten voor een goed draaiend café. “Onze klanten kunnen bij ons zeven dagen op zeven terecht, van twee uur ’s middags tot twee uur ’s nachts”, zegt Jules Gahide, de uitbater van het meest rendabele café van Vlaanderen, Café ’t Kanon in Gent. “Voor bier, wijn, koffie, thee, frisdranken en hapjes. Onze prijzen zijn vergelijkbaar met die van de horecazaken in de buurt. Ons concept is een beetje zoals in Parijs. De sfeer, de flair, het water. Er is hier altijd wel ambiance.”
Het lijkt poepsimpel, maar dat is het dus niet altijd. We zien de cafés verdwijnen uit het straatbeeld. Cafés staan mee vooraan in de betreurenswaardige lijst van faillissementskampioenen. Het blijft een baan waar hard werken met lange arbeidsdagen de toon zet. Logistiek en organisatie vragen het nodige talent. En er is de steeds sneller wisselende consumentensmaak. Snuggere zelfstandigen kunnen die thema’s de baas.
Maar het glas is ook halfleeg. En daar kunnen de cafébazen niets aan doen. ‘Cafés en bars’ is de officiële NACE-code voor deze bedrijvencategorie. Maar er schort iets aan die definiëring. ‘Cafés en bars’ is een vergaarbekken voor van alles en nog wat. De lijst bevat ook overvloedig veel restaurants, vastgoedvennootschappen, hotels, discotheken, nachtclubs, casino’s, een architectenbureau, en ‘rendez-vouslokalen’. Allemaal activiteiten die strikt genomen niet thuishoren in de categorie cafés. Het maakt een rentabiliteitsanalyse van de sector onnauwkeurig. Dat is bijzonder pijnlijk voor een correcte beleidsvoering, terwijl menig politicus zich graag profileert als de verdediger van de cafécultuur. Sinds 2016 erkent Unesco de Belgische biercultuur als immaterieel cultureel erfgoed. Maar door het gebrekkige begrippenapparaat tasten we eigenlijk in het duister. Een goed cafébeleid begint bij de juiste definitie van wat een café is.
Beluister ook de podcast bij dit verhaal:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."