In een tijd dat je soms het gevoel hebt dat iedereen vooral met zichzelf bezig is, liet dit moment zien dat saamhorigheid springlevend is.
Radio is voor mij meestal gewoon achtergrond. Iets wat me gezelschap houdt terwijl ik koffiezet en mijn ontbijt eet. Een vertrouwde ruis die mijn ochtenden omlijst. Maar soms gebeurt er iets bijzonders: een verhaal dat zich vastzet in mijn hoofd en me niet meer loslaat. Dat overkwam me toen ik naar Drømmeholdet op P3 luisterde.
Het concept van dat programma is eenvoudig en tegelijk geniaal: luisteraars bellen met een droom, en de presentatoren proberen die werkelijkheid te maken. Soms gaat het om iets luchtigs, een ontmoeting met een idool of een gratis rit in een sportwagen. Soms is het iets heel praktisch, zoals een kapotte fiets die hersteld moet worden. En soms passeert er ook een onmogelijke droom, waarvan je denkt: dit kan niemand waarmaken.
Maar de droom van Peter was van een heel ander kaliber. Peter belde in met een stem die brak. Hij vertelde hoe hij een paar maanden geleden zijn dochter verloor aan kanker. Terwijl hij sprak, kon je de pijn bijna horen meereizen door de radiogolven. Zijn dochter was grote zus geworden, maar kreeg maar negen dagen samen met haar kleine broertje, die te vroeg geboren was. Negen dagen. Een fractie van een leven, nauwelijks tijd om elkaar te leren kennen.
Peters wens was hartverscheurend en tegelijk zo begrijpelijk: een schilderij of tekening waarop al zijn drie kinderen samen zouden staan. Niet omdat hij dacht dat de werkelijkheid terug te draaien viel. Niet om te doen alsof er niets gebeurd was. Maar omdat hij iets tastbaars wilde hebben – een beeld van het gezin dat er eigenlijk had moeten zijn. Een herinnering die verder ging dan de foto’s die hij had, een manier om zijn kinderen samen vast te houden, al was het maar op papier of doek.
Wat daarna gebeurde, raakte mij diep. De telefoonlijnen ontploften. Nog voor de presentatoren goed en wel konden reageren, kwamen de eerste berichten al binnen. Kunstenaars, tekenaars, hobbyisten – mensen uit het hele land boden hun hulp aan. Binnen enkele minuten waren het er tientallen, en na een tijdje zelfs honderden. Mensen die hun tijd, hun talent en hun hart wilden inzetten voor iemand die ze niet kenden. En terwijl Peter hoorde hoeveel mensen zich wilden inzetten om zijn droom waar te maken, kon hij zijn tranen niet meer bedwingen. Zijn stem brak, en je voelde door de radio heen hoe overweldigend dat moment voor hem was. Ik eerlijk gezegd ook niet. Daar zat ik, aan mijn ontbijttafel, met kippenvel en tranen in mijn ogen. De presentatoren in de studio hielden het al evenmin droog. Het was zo menselijk, zo eenvoudig, en tegelijk zo groots.
In een tijd dat je soms het gevoel hebt dat iedereen vooral met zichzelf bezig is, liet dat moment zien dat saamhorigheid springlevend is. Wat me misschien nog het meest raakte, was hoe vanzelfsprekend mensen reageerden. Niemand vroeg wat ze ervoor terug zouden krijgen. Niemand twijfelde of vroeg om details. Het was gewoon: “Dit is belangrijk voor jou, dus ik help.” Zo simpel, en toch zo bijzonder. Sinds die uitzending denk ik vaak aan Peter. Ik ken hem niet, en waarschijnlijk zal ik hem ook nooit ontmoeten, maar zijn droom raakte mij op een manier die ik zelf niet verwachtte. Met een koffie in de hand, luisterend naar de radio.
De auteur werkt in Kopenhagen als marketingmanager voor GreenMobility