De afgelopen drie weken liet ik de alledaagse sleur achterwege en ging ik samen met een vriendin op reis naar Singapore en Maleisië. De eerste dag in Singapore voelde bijna onwerkelijk. Na weken van werk, deadlines en een eindeloze stroom nieuwsberichten over oorlogen, verkiezingen en klimaatangst stond ik plots in een stad waar alles glansde. De lucht was warm, vochtig en vol leven. Mensen aten op straat, kinderen renden tussen eetstandjes, en zelfs in het drukke verkeer leek een soort ritme te zitten. Alsof iedereen samen een onzichtbare choreografie volgde.
Singapore en Maleisië kende ik vooral van beelden: torenhoge gebouwen, groene jungles en kleurrijke markten. Even loskoppelen van alles wat continu binnenkomt. Geen pushmeldingen, geen krantenkoppen, geen eindeloze meningen over alles. Alleen ik, mijn koffer en een nieuwe wereld.
De eerste dagen voelde dat vreemd aan. Alsof ik iets vergat. Mijn telefoon bleef in mijn tas, maar mijn hoofd bleef onbewust wachten op het volgende bericht. Tot ik besefte: er komt geen bericht. En dat was precies de bedoeling.
Er zat iets rustgevends in het gewoon ronddwalen. In het eten van iets waarvan ik de naam niet kon uitspreken. In het luisteren naar talen die ik niet verstond. Het zien van mensen die leefden in een ritme dat niets met het mijne te maken had. Langzaam kwam er ruimte in mijn hoofd. Niet omdat er niets gebeurde, maar omdat ik niet meer alles hoefde te volgen.
Misschien is dat wel het grootste cadeau van reizen: niet het zien van nieuwe plekken, maar het vergeten van oude patronen. Even niet proberen bij te blijven, maar gewoon zijn in het moment.
Ik merkte het tijdens de hele reis, in de chaos van Kuala Lumpur, in de stilte van de Cameron Highlands, en later op het strand van Langkawi, waar de zon elke avond de zee in zakte alsof ze zelf ook even rust wilde nemen. Daar, met mijn voeten in het zand en een hoofd dat eindelijk wat lichter voelde, besefte ik dat het soms nodig is even helemaal uit te zoomen om weer dichter bij jezelf te komen.
We leven in een tijd waarin alles altijd doorgaat. Er is altijd nieuws. Altijd iets om je druk over te maken. En ergens is het geruststellend om te weten wat er speelt, maar het is ook vermoeiend. Je kunt niet de hele wereld op je schouders dragen, hoe graag je ook betrokken wilt blijven. De knop van je brein moet ook eens worden uitgezet.
Die weken in Azië voelden als een herstart. Alsof mijn hoofd even op vliegtuigmodus mocht. En het mooiste is: die rust probeer ik mee terug te nemen (met de nadruk op ‘proberen’).
Terug in Denemarken merk ik het nog altijd. De lucht is kouder, de dagen korter, maar dat gevoel van afstand helpt me te relativeren. Niet elk bericht hoeft gelezen te worden, niet elk probleem opgelost. Soms is het genoeg om even stil te staan, diep adem te halen en te beseffen dat de wereld blijft draaien – ook zonder dat jij voortdurend meedraait.