‘Die overweldigende, constante hectiek is een nadeel van Londen’

Deze week in de rubriek ‘Wereldburgers’ een column van Fiona Mandos. Zij werkt in Londen voor het carrièretransformatiebedrijf General Assembly.

Als voltijds werkende geïmmigreerde moeder van twee kinderen is de kerstvakantie misschien wel mijn lievelingsperiode van het jaar. Twee weken dat officieel helemaal niks moet. Londen, waar alles altijd open en druk is, komt langzaam tot stilstand. Letterlijk, want op kerstdag rijdt het openbaar vervoer zelfs niet. Mijn werkgever doet een global week off tussen kerst en nieuw. Dus werk je met z’n allen naar het einde van het jaar, geen losse eindes, geen fomo om belangrijke meetings of problemen te missen.


Die eerste week van de vakantie doen we een roadshow langs familie in Nederland en België. Omdat we niet dicht bij onze families wonen, zijn wij altijd te gast. We worden drie keer per dag gevoed en onze kinderen worden volledig geclaimd door grootouders en tantes. Heerlijk! Tot twee jaar geleden wentelden we ons in die gastvrijheid en bleven we twee weken in de moeder- en vaderlanden. Sinds vorig jaar reizen we terug naar Londen voor de tweede week van de vakantie. Hoe graag we onze families ook zien, soms willen we gewoon echt even onder ons viertjes zijn.


Dan, na een december die volledig in het teken stond van nietsdoen, is daar plots januari. Waar alles plots nieuw en beter en anders moet. Ik denk dat ik te laat aan de start stond en het momentum heb gemist. Ik vergat ook helemaal goede voornemens te maken. Maar een nog betere ouder zijn, is iets waar we altijd naar streven. Geven we onze kinderen wel genoeg mee van het leven in de grootstad? Moeten we niet meer profiteren van alle musea en ervaringen die Londen te bieden heeft? En voor je het weet, spendeer je de eerste dag van het jaar aan een paniekaanval omdat we deze winter nog niks Instagram-waardigs hebben gedaan, en de eerste nacht aan opzoekwerk om toch maar de beste ervaringen te vinden en boeken. Wordt het Bubble Planet of Balloon Museum? Misschien wel Dopamine Land. De marketingfoto’s tonen blije lachende families in een gigantisch ballenbad. De foto’s op Google Review tonen meer mensen dan ballen. Reviewers klagen over chaos en verloren kinderen.

Die overweldigende, constante hectiek is een nadeel van Londen. Tenzij je op een schooldag of pedagogische studiedag kunt gaan, is alles altijd heel veel te druk. We besluiten op een regenachtige internationale schoolvakantiedag ver weg te blijven van populaire plekken. Ik zoek nog even verder om iets nieuws dichter bij huis te vinden, maar loop vast op het leeftijdsverschil tussen onze dochters. Ik geef het op.

Na een veel te korte nacht werd mijn gemoed er niet beter op. Mijn man zonder Instagram boekt het lokale trampolinepark, waar ze al tientallen keren naartoe gingen en neemt de kinderen mee. Ik rust en laat het los. Ik waan me weer in december. En de rest van de week bollen we verder uit. Zelfs het bos is te modderig en het stormt te hard.

We blijven gewoon thuis. Spelen gezelschapsspelletjes en computerspellen. We kijken films. Rollen over de grond van het lachen. Ik zie mijn meisjes groeien en houd ze nog even vast. Ik kies nummers voor de loterij, in de hoop stinkend rijk te worden en niks te moeten voor altijd. Helaas. Ook voor ons zal het jaar beginnen. Met vijf verlofdagen minder dan andere jaren, want die hebben we al opgenomen in die rare zalige kerstvakantie.