‘De taxshelter werkt, maar wringt’

Niets in dit land komt in beweging, tenzij er een fiscaal voordeel aan vasthangt

Onze overheid heeft er een handje van weg om belastingen als stroomstok te gebruiken om het geld van mensen en bedrijven richting maatschappelijke doelen te drijven. Zo ook met de taxshelter: de lagere vennootschapsbelasting motiveert bedrijven om te investeren in de culturele sector. En dat werkt. Bepaalde delen van die sector hebben er hun producties mee naar een hoger niveau getild. Het ondernemerschap is aangemoedigd, de werkgelegenheid is er wel bij gevaren. Daar kan niemand tegen zijn.

Over het algemeen is de taxshelter een succes, al zijn er weerhaken. Zo was er voor de audiovisuele sector soms zo veel geld beschikbaar dat die het niet opkreeg aan kwaliteitsvolle projecten en er dus ook een hoop brol mee gemaakt is. Want voor sommige vennootschappen die met een taxshelter hun belastingfactuur willen verlagen, maakt het niet uit wat er met dat geld gebeurt, zolang zij hun fiscaal voordeel maar krijgen.

De taxshelter legt daarmee de Belgische ziekte bloot: in dit land komt niets in beweging, tenzij er een fiscaal voordeel aan vasthangt.

Zonder fiscaal voordeel voor pensioensparen zou niemand voor zijn oude dag sparen. Zonder de taxshelter zou geen enkele vennootschap uit filantropie of altruïsme een deel van haar winst in cultuurproducties investeren. De vraag is waar dat stopt. Waarom binnenkort geen taxshelter voor onderwijs, sport of gezondheidszorg?

“De overheid moet stoppen belastingen te zien als een instrument van gedragssturing”, schreef een fiscale columnist van Trends ooit. Fiscale voordelen lokken onoprechte gedragswijzigingen uit op korte termijn, maar ondergraven structurele en duurzame mentaliteitswijzigingen op lange termijn.

Lees ook: