De hervormingsplannen van minister Frank Vandenbroucke zetten kwaad bloed bij de specialistenvakbonden. De minister wil onder meer de ereloonsupplementen plafonneren en de mogelijkheden beperken voor artsen om af te wijken van de conventietarieven.
De specialisten voelen zich bedreigd in hun verdienmodel en hun vrijheid om te ondernemen. Maar hoe vrij mag dat ondernemen zijn, als het vergoed wordt met overheidsgeld? Voor het overgrote deel van de artsen en specialisten is dat het geval. Het gros van hun inkomsten komt uit openbare middelen, geld dat ze via de ziekenfondsen, het Riziv of andere overheidswegen ontvangen.
Dit is geen pleidooi of vergoelijking voor staatsgeneeskunde, het schrikbeeld waarmee ze nu schermen. Artsen blijven een cruciale pijler van de gezondheidszorg en verdienen daarom ruime inspraak in hoe die wordt vormgegeven.
Specialisten voelen zich bedreigd in hun verdienmodel.
Het is wel een pleidooi voor meer transparantie rond de financiering van de gezondheidszorg. De nomenclatuur is hopeloos ingewikkeld, vaak verouderd, werkt ongelijkheid tussen specialisten in de hand en stimuleert overconsumptie van vooral technische prestaties. De ziekenhuizen zitten in een gewrongen relatie met de specialisten, omdat ze deels financieel afhankelijk zijn van hoeveel die bereid zijn af te dragen van hun erelonen.
De pijnpunten van ons gezondheidszorgsysteem zijn bekend, net als de mogelijke oplossingen. De gevestigde belangen wisten tot nu grote hervormingen af te houden en gebruikten de complexiteit van het systeem als excuus. Nu dat niet meer lijkt te lukken, dreigen de artsensyndicaten met staken. Dat lijkt dan weer op een late stuiptrekking van een generatie specialisten die zeer goed heeft geboerd bij die complexiteit en er nog de laatste rek uit wil krijgen.