‘Als ik het Brits kerstgebak ruik, verlang ik naar pepernoten’

De dagen zijn kort. De kalender is dun. De feestdagen zijn weer aangebroken.

Omdat feestdagen vakantie betekent, zijn wij weer weg. Als ze me hier vragen wat ik met de feestdagen doe, dan zeg ik dat ik naar huis ga. Terwijl mijn huis eigenlijk gewoon hier is. Is ‘thuis’ waar mijn kerstboom staat of waar ik aardappelkroketjes krijg? Want die krijg ik hier niet.

Mincepies krijg ik hier dan weer wel overal aangeboden. En ik weet niet wat het is, maar ik krijg ze met de beste wil van de wereld niet naar binnen. Het is een soort bladerdeeg met daarin een prak van gedroogd fruit en hun schil, kruiden en soms niervet. Vandaag werd me verteld dat ik gewoon nog nooit een goede verse mincepie heb gegeten, en dat is misschien wel waar.

We vieren de feestdagen altijd in België en Nederland. Dus fysiek missen we de kans om kerst op zijn Brits te beleven. Maar als we eerlijk zijn, mentaal ook. Tradities zijn nostalgie, een deel van onze cultuur en identiteit. Dus als ik de eerste mincepie van het jaar ruik, verlang ik naar pepernoten.

De traditie van Sinterklaas slaan wij over. Het lijkt me te verwarrend om de magere neef van de Kerstman aan mijn kinderen voor te stellen die alleen hen cadeautjes brengt, maar waar hun vrienden nog nooit van hebben gehoord. En volwassen Britten kennen Sinterklaas alleen als dat racistische kinderfeest, dus ja, dat slaan we over.

Het is hier dan ook minder strikt wanneer je je kerstboom mag zetten. De meeste staan al voordat december begint. En net zoals je met Halloween je eigen pompoen moet plukken op een pompoenenveld, kies je je kerstboom uit bij een kerstbomenbos ergens op een parkeerterrein. Wij hebben een nepboom, want we zijn niet thuis met kerst om de naalden op te vegen.

Een andere traditie die we missen, is met het hele gezin naar een pantomime gaan. Dat is een soort van slapstick, muzikale komedie en theater voor het hele gezin, waar mannen vaak vrouwen spelen en vrouwen mannen. In heel het land zijn de zalen maandenlang op voorhand uitverkocht. Ik vond het altijd maar iets raars. Dezelfde vriendin die mijn afkeer van mincepies niet begreep, toonde me voorbeelden van panto en ik moet bekennen dat ik dat, in tegenstelling tot Brits kerstgebak, wel eens een kans wil geven.

Een Britse traditie waar je door groepsdruk weinig keuze in hebt, zijn de Christmas crackers. Bij elk kerstetentje met vrienden of collega’s, sleurt iemand die ondingen mee. Het zijn kartonnen kokers gewikkeld in kerstpapier die je voor de maaltijd open moet trekken. Met een knal veroorzaakt door een beetje buskruit valt er dan een papieren kroon en een slechte grap uit. Ik twijfel er niet aan dat die kerstbonbons langzaamaan de Belgische kersttraditie zullen insluipen. In ruil hoop ik dan dat aardappelkroketjes en oliebollen hier ooit echt doorbreken.