Week van de Friet: ‘Frituren zijn ontmoetingsplaatsen’

Van 30 november tot 6 december is het de Week van de Friet. Wie wil meevieren, kan terecht in een van bijna 3000 Vlaamse frituren.

Joeri Cornelis (De zoutkorrel, Merelbeke): ‘Ik liep de marathon in een frietkostuum’

“Mijn frituur is mijn leven”, glimlacht Joeri Cornelis. “Elke dag probeer ik originele dingen te verzinnen om mijn klanten te plezieren. Zo heb ik een paar minifietsen ter beschikking voor mensen die hun geld vergeten zijn. Terwijl ik hun frieten bak, kunnen ze daarmee naar de geldautomaat rijden. Mijn laatste vondst is Den Ambacht, een krant met weetjes en de geschiedenis van de aardappel. Ik pak er de bestellingen mee in.”

“Vorig jaar liep ik de marathon van Brussel voor het goede doel, maar ook om de Belgische friet te promoten. Ik droeg een kostuum in de vorm van een frietzak. Het woog 7 kilogram en staat sindsdien in het frietmuseum in Brugge.”

Cornelis noemt zijn frietkraam een karakterfrituur. “De frituren van tegenwoordig zien er allemaal hetzelfde uit. Daarom heb ik mijn snackbar een retrofeel gegeven. Mijn interieur staat vol oude foto’s, gadgets en affiches van Vlaamse volkshelden, zoals krachtpatser John Massis of wielerlegende Eddy Merckx.”

Naast een van de foto’s op de toonbank brandt een kaarsje. “Dat is mijn moeder, Antoinette”, zegt Cornelis. “Dankzij haar is De Zoutkorrel meermaals tot Beste Frituur van Merelbeke verkozen. Net voor corona is ze overleden. Om haar te eren heb ik een zelfgemaakt afhaalgerecht naar haar vernoemd. Heel wat mensen komen speciaal voor een Antoinetje. Dat doet deugd.”

Dirk Palms en Wendy Dehaes (Et Durp, Brustem): ‘Frituren zijn echte afhaalrestaurants’

“Frituren zijn echte afhaalrestaurants geworden”, zegt Dirk Palms, terwijl hij zorgvuldig de voorraad meeneemgerechten herschikt. “Mosselen, spareribs, goulash met rijst: de tijd dat je alleen voor een pakje frieten en een curryworst naar het frietkot ging, is lang voorbij. De klanten stellen hoge eisen, en niet alleen over wat op onze menukaart staat, ook over de kwaliteit van de snacks. Omdat ik naast friturist ook slager ben, gebruik ik alleen het beste vlees in mijn gerechten. Wie hier iets bestelt, kan gerust zijn: alles is van topkwaliteit.”

“Wendy en ik zijn na vijf jaar in de frietbusiness volledig op elkaar ingespeeld. Zij neemt de bestellingen op, ik sta achter de frietketels. Dat lijkt allemaal simpel. Maar het vraagt een hoop coördinatie. Wanneer een klant hier binnenstapt, staat hij na het plaatsen van zijn bestelling na tien minuten weer buiten. Het tempo ligt dus hoog. Maar het is hier geen fabriek. Bij iedereen wordt er tijd gemaakt voor een babbel. Over de familie, over het voetbal of over het weer.”

Wendy Dehaes en Dirk Palms houden van hun klanten en beseffen maar al te goed dat hun frituur meer is dan een plek om een snelle hap te halen. “Frituren zijn ontmoetingsplaatsen. Plekken waar iedereen elkaar tegenkomt, van de gewone werkman tot de advocaat. Terwijl ze wachten, ontstaan spontaan gesprekken. Zelfs nu er door de coronamaatregelen nog maar enkele mensen tegelijk in onze zaak binnen mogen, zie je achter de mondmaskers de gezichten opfleuren als iemand een goede grap of een straf verhaal vertelt.”

Moo Hosseini en Ghazel Asadi (Frittoerist, Leuven): ‘Hier is altijd tijd voor een praatje’

“In Iran zijn geen frituren zoals in België. Daar vind je alleen snackbars met hamburgers en pizza.” Moo Hosseini en zijn vriendin Ghazel Asadi zijn druk in de weer met de voorbereidingen van hun avondshift. Voor hun kraam opengaat, snijden ze nog verse groenten. “Een friturist moet altijd met zijn zaak bezig zijn”, zegt Hosseini. “Alleen door hard te werken en kwaliteit te bieden kun je ervoor zorgen dat de mensen terugkomen. Toen ik een tiental jaar geleden samen met mijn broer deze frituur opende, namen we ons voor dat onze klanten altijd op de eerste plaats zouden komen. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. De Friettoerist is meermaals uitgeroepen tot de beste frituur van Leuven.”

Asadi controleert de inhoud van de koelkast. Met zichtbaar plezier vervult ze haar taken. “Ik werk sinds 2019 in deze zaak”, zegt ze. “Voordien was ik verpleegster. Een totaal andere sector, maar er zijn ook overeenkomsten. Het contact met de mensen bijvoorbeeld. In beide beroepen kun je iemand plezieren met een praatje. Vooral oudere klanten hebben nood aan een babbel. Ik zal altijd naar hen luisteren. Dat is ook de charme van deze zaak. Hier maken we tijd voor iedereen.”

Het rolluikje gaat omhoog. De eerste klanten stromen toe. “Door aanhoudende openbare werken is onze frituur de laatste maanden erg moeilijk bereikbaar”, verzucht Asadi. “Gelukkig hebben we heel trouwe klanten. Zo trotseert een blinde man elke week opnieuw alle putten en plassen in het wegdek, om hier frietjes te komen kopen. Dat vind ik ontroerend.”