Glasblazerij Tradyglass investeert 12,5 miljoen euro in nieuwe site in Soignies: ‘Wij zijn competitiever dan de Chinezen’

Frédéric Willems en zijn familie zetten met Tradyglass de traditie van glasblazerij voort in Wallonië. Met zijn nieuwe ultramoderne vestiging wil het bedrijf aantonen dat het meekan in een geglobaliseerde wereld.

Tradyglass vierde zijn vijftiende verjaardag onlangs met de inhuldiging van een nieuwe ultramoderne vestiging in Soignies. Met die ambitieuze investering van 12,5 miljoen euro kan het Waalse industriebedrijf zich meten met de beste concurrenten in Europa. “Wij bewijzen dat het niet alleen maar slecht gaat in Wallonië”, lacht oprichter Frédéric Willems.

Tradyglass is gegroeid uit de ooit bloeiende glasindustrie in Wallonië. De veertig werknemers maken glazen en flessen, vooral voor Belgische ambachtelijke brouwerijen, van Chimay en Orval tot Duvel Moortgat. In het magazijn staan 4 miljoen glazen en flessen klaar om naar hun bestemming te worden vervoerd. De nieuwe locatie is al goed bezet en de volgende uitbreiding is al bijna gepland.

Eigen weg

Frédéric Willems begon zijn carrière in de cementindustrie. “Toen ik besefte dat ik geen ingenieursprofiel had, ben ik in 1995 overgestapt naar een marketingbaan bij de glasproducent Durobor.” De liefde voor glas kreeg hem al snel in de ban. In 1999 werd hij er marketingdirecteur en lid van het directiecomité.

Tegelijk ontpopte hij zich als een getalenteerd ontwerper. Het Stella Artois-glas, dat over de hele wereld bekend is, is een van zijn kindjes, lacht hij. In de eerste drie jaar werden 5 miljoen Stella Artois-glazen verkocht.

In 2002 kwam het contract terug, maar Durobor zat toen in een procedure van gerechtelijke reorganisatie en de toenmalige CEO liet doorschemeren dat hij die markt wilde opgeven. “Ik ben een man van principes”, zegt Willems. “Dus nam ik een blanco vel papier van zijn bureau en overhandigde hem prompt mijn ontslagbrief.”

Twee dagen later nam de eigenaar van de brouwerij van Orval contact met hem op om te zeggen dat hij het jammer vond dat hij het glasmakersvak had verlaten. Hij zei tegen Frédéric Willems: “Als je een structuur creëert, heb je onze volledige steun.”

Die aarzelde niet om op het aanbod in te gaan. Hij ontwierp verscheidene glazen voor Orval en de brouwerij gaf hem een baan. “Na verschillende pogingen heb ik het idee moeten opgeven om Durobor over te nemen”, betreurt hij. Hij spreekt van een “regelrechte verspilling, gezien de competentie in de onderneming”. Het bedrijf staakte in 2019 zijn activiteiten. “Dus ben ik mijn eigen weg gegaan.”

Eerst nam hij een belang in een bedrijf in Vlaanderen, daarna nam hij een glasbedrijf in Soignies over en in 2009 richtte hij Tradyglass op. Aanvankelijk werkt hij tegelijk ook in de horeca, om zijn bedrijf te financieren.

In de loop der jaren heeft Tradyglass een ecosysteem van betrouwbare producenten opgebouwd. “Ik heb de keuze gemaakt om niet voor reuzen als AB InBev en Heineken te werken”, zegt Willems. “Ze boden me enorme contracten aan, maar ze hadden ons van de ene op de andere dag kunnen laten vallen. Ik werk liever met kleine producenten waarmee we een vertrouwensrelatie opbouwen.”


Tradyglass maakt ook de glazen voor het Belgische Eole Belgian Spritz en fluitglazen voor crémants de Bourgogne. “We zijn ook sterk in champagneglazen”, benadrukt Willems. “Diversificatie is van vitaal belang.”

Plastic revolutie

Zes jaar geleden ontwikkelde Frédéric Willems samen met zijn schoonzoon een nieuw product, een recycleerbaar hard plastic glas. “Een uniek product”, benadrukt Willems. “Het kost twee keer minder dan Chinese plastic glazen en de kwaliteit is veel beter. Het plastic glas van Tradyglass wordt in één stuk geproduceerd, met behulp van een complexe, volautomatische machine. Er is alleen een kwaliteitscontrole nodig. In China zijn er vier stappen. De Chinezen maken de verschillende onderdelen van het glas op verschillende productielijnen, waarna ze alles aan elkaar lijmen. Dat is arbeidsintensief, ook al kost arbeid daar minder dan hier. Als je daar de kosten van het containervervoer uit Azië bij optelt, die de voorbije jaren enorm gestegen zijn, dan begrijp je waarom wij een voordeel hebben. We gebruiken een kunststof die geen bisfenol A bevat en die steeds opnieuw kan worden gebruikt en afgewassen. De productie van dit plastic is ook minder vervuilend dan die van glas. En de proefervaring is identiek aan bier in een echt glas.”

Duvel Moortgat speelde onmiddellijk in op die innovatie. Het contract werd overgenomen door een Taiwanees bedrijf en vervolgens deed ook La Chouffe mee. Vanuit heel Europa komen nu aanvragen voor plastic glazen binnen. Evenementen worden een belangrijke markt voor het bedrijf, buiten de horeca. Festivals over de hele wereld kunnen bij Tradyglass herbruikbare glazen met hun logo bestellen.

“Het verbod op polystyreen bekers voor eenmalig gebruik heeft een enorme markt geopend. Maar je wilt geen Duvel of trappist drinken in een slecht schoongemaakt glas”, zegt Frédéric Willems. “Omdat we zo competitief zijn, is de wereld van ons. In een tijd waarin iedereen in Europa het heeft over de noodzaak om te herindustrialiseren, bewijst Wallonië dat het ook écht kan.”

De nieuwe site van 10.000 vierkante meter, die helemaal is bedekt met zonnepanelen, is uitgerust met hoogtechnologische apparatuur, waardoor de productie minder vervuilend en energiezuiniger is. Frédéric Willems benadrukt dat in het gebouw, met zijn hoge plafonds, ook aangenamer werken is voor zijn personeel. Er hangt niet de verstikkende hitte die in de oude gebouwen heerste.

Verantwoordelijkheid nemen

Frédéric Willems heeft geen spijt van de ontslagbrief die hij 22 jaar geleden impulsief ondertekende. “Maar je moet er wel verantwoordelijkheid voor nemen. Ik had het geluk een bijzondere vrouw te hebben die me volgde in mijn waanzin. Als je dat niet hebt, dan stop je. We zijn gegroeid vanuit het niets”, vertelt hij. “Mijn dochter studeerde managementengineering aan de UCLouvain, liep stage bij Spadel, waar ze werd aangenomen, en breidde daarna haar ervaring uit in de horeca. Vijf jaar geleden vroeg ze me of het niet tijd was om voor Tradyglass te komen werken. Voor een vader is dat het allergrootste geschenk. Anders had ik mezelf ervan moeten overtuigen dat de enige oplossing was om het bedrijf te verkopen.”