Topondernemer Luc Tack: het zakelijk genie van de Westhoek

Luc Tack heeft een duidelijk doel voor ogen: de creatie van een West-Vlaamse industriële holding à la Ackermans & van Haaren. Een portret van de ongekroonde koning van de industrie in de Westhoek.

Luc Tack (60) werd zeven jaar geleden bekroond tot Trends Manager van het Jaar. De in Waregem geboren industrieel verdiende die onderscheiding voor de redding van Picanol en de verankering van Tessenderlo Group. Sindsdien zat hij nooit stil en bouwde hij onder meer zijn belang in Tessenderlo verder op, investeerde hij fors in de kranenbouwer Sarens en in het Zwitserse Rieter, en bouwt hij verder aan zijn investeringsportfolio. “Een workaholic? Erger dan dat”, lacht Luc Van Nevel, de ex-voorzitter van Picanol en nu nog bestuurder. “Hij is zeven dagen per week, 24 uur per dag bezig, maar zijn echtgenote Francisca staat daarin 100 procent achter hem.” Van Nevel is net als zijn rechterhand Stefaan Haspeslagh, die zowel bij Picanol en Tessenderlo voorzitter en CFO is, al tientallen jaren een vriend en vertrouweling van Tack.

Werken kreeg Tack met de paplepel ingegoten. “Wij moesten altijd werken, en vonden dat altijd normaal”, zei Tack eerder in Trends. “Als kleine jongen ging ik bij mijn peter op de boerderij werken. Bij vader thuis in de carwash moest ik auto’s wassen.” Het leerde hem om zuinig te zijn. Nu hij als prille zestiger miljardair is geworden, is dat nog altijd zo. “Een euro is een euro voor hem”, zegt Van Nevel. “Hij zal geen euro uitgeven als dat niet nodig is, omdat het geen goede investering is of niet goed is voor zijn familie. West-Vlamingen staan daarvoor bekend, niet? ( lacht) Eenvoud typeert hem ook. Hij rijdt misschien al zeven jaar met dezelfde auto.”

Voor studeren had de jonge Tack geen tijd. Hij was er zo op gebrand te ondernemen dat hij zich vervroegd meerderjarig liet verklaren, zodat hij een handelsregister kon aanvragen. Tack was 18, terwijl iemand toen pas op zijn 21ste meerderjarig was. Hij had gezien dat meubelfabrieken moeilijk aan eikenhout raakten, en startte in 1980 met de import van Amerikaans hout. Daaruit groeide de producent van houten vloeren Oostrowood. “Luc is een jongen van eenvoudige afkomst, met het typische West-Vlaamse ondernemersbloed. Hij wou zich absoluut op jonge leeftijd manifesteren”, zegt Van Nevel.

Toen Tack later huwde met Francisca, de dochter van de textielmagnaat Roger Clarysse, raakte hij via zijn schoonfamilie in de ban van de textielsector, en waagde hij zich aan een rist overnames. Na het interieurstoffenbedrijf Ter Molst volgden onder meer de matrasstoffenfabrikanten Monks en Pieters Textiel, de garenproducent Oostrotex en de interieurstoffenproducent en -groothandel Symphony Mills. Maar daarmee was zijn overnamehonger niet gestild. Tack werd ook actief in de brandstoffensector, van de verdeling ervan tot het schoonmaken van brandstoftanks, en is nog steeds de eigenaar van een handvol bedrijven in de sector.

Ruziënde aandeelhouders

Het vormde allemaal een prelude voor ambitieuzere operaties. Tack was in 2005 in het kapitaal van de producent van weefgetouwen Picanol gestapt. Toen het bedrijf vier jaar later in volle economische crisis aan de rand van de afgrond stond, durfde hij er als enige geld in te pompen. “Ik heb nooit getwijfeld aan de technologie en het kunnen van dit bedrijf”, zei Tack. “Ik had twintig jaar ervaring met de machines van Picanol en mijn schoonvader werkte al sinds 1974 met die machines.”

Tack legde 15 miljoen euro op tafel om de ruziënde familiale aandeelhouders bij Picanol uit te kopen en werd CEO. Na een pijnlijke ontslagronde slaagde hij erin het tij te keren. Van Nevel beleefde die stormachtige periode als voorzitter van Picanol vanop de eerste rij. ” The guy is a bloody genius“, zei Van Nevel eerder in Trends over Tack. Die bewondering werd mee gevoed door de investering in en de verankering van Tessenderlo Group. Tack verwierf in 2013 voor 192 miljoen euro het belang van 27,5 procent dat de Franse overheidsholding SNPE aanhield in de groenechemiegroep, die focust op meststoffen en gewasbeschermingsmiddelen maar ook actief is in de verwerking van slachtafval tot gelatines en zelfs een stoom- en gasturbinecentrale bezit. “Hij ziet dingen voor wij hier allemaal ze gezien hebben. Zo ben ik er nog niet veel tegengekomen”, stelt Van Nevel, die ook Trends Manager van het Jaar is geweest.

Tack werd ook bij Tessenderlo CEO, en trok meteen het laken naar zich toe. Eind 2015 wilde hij Picanol en Tessenderlo fuseren tot één industriële groep, maar na hevig verzet van andere aandeelhouders moest hij die plannen enkele maanden later afblazen. Vorig jaar kreeg hij opnieuw de wind van voren nadat hij een belang van 10 procent had verworven in de Zwitserse spinmachineproducent Rieter. Tack en Haspeslagh kregen zowaar een strafklacht aan hun been. Ze zouden hun geheimhoudingsplicht als bestuurder hebben geschonden, wat beiden heftig ontkenden. “Ik heb Luc amper fouten zien maken, maar misschien had hij de reactie van de Zwitsers wat onderschat, hoewel wij altijd heel open kaart hebben gespeeld”, zegt Van Nevel over het conflict met Rieter. “Het is nog niet gelopen zoals we wilden, maar financieel is het geen slechte zaak. Er zit nu een serieuze meerwaarde op die aandelen. Soms moet je een keer een stap achteruit zetten om er daarna twee vooruit te zetten.”

Fusie afdwingen

Tack bouwt intussen gestaag voort aan zijn imperium. In september vorig jaar kocht hij een belang van 22 procent in de familiale kranengroep Sarens over van de investeringsmaatschappij Waterland. En inmiddels bezit hij zowat 95 procent van de aandelen van Picanol, en controleert hij 70 procent van de stemrechten van Tessenderlo. Zo nadert hij met rasse schreden de cruciale drempel van 75 procent. Daarboven kan niemand belangrijke beslissingen blokkeren, zodat hij eindelijk de juridische fusie van Tessenderlo met Picanol kan afdwingen. “Wat hij in zijn hoofd heeft, wil hij verwezenlijken”, merkt Van Nevel op. “En ach, voor die fusie met Tessenderlo was het nog te vroeg in 2016. Nu heeft die strategie nog veel meer zin. We rapporteren Tessenderlo al volledig geconsolideerd binnen Picanol.”

Over het einddoel van al die investeringen is Van Nevel duidelijk: “Je kent de Antwerpse holding Ackermans & van Haaren? Wel, in West-Vlaanderen willen we ook zoiets, zo’n vooraanstaande holding. Dát is de bedoeling. Als de fusie van Picanol en Tessenderlo er in de nabije toekomst komt, brengt dat ons dichter bij de industriële holding die hij aan het bouwen is. Maar dringend is het niet. Luc heeft tijd.”

Dat Tack niet graag in de kijker loopt met zijn verwezenlijkingen en kapitaal – inmiddels figureert hij op de Forbes-lijst van miljardairs – is een fors understatement. Noest werken zal altijd voorrang krijgen op podiumverschijningen, lezingen en debatten. “Mijn moeder zei altijd ‘niet kakelen maar eieren leggen'”, liet Tack optekenen. “Hij is bij lange na niet mensenschuw”, benadrukt Van Nevel. “Maar zich manifesteren in een groep die hij niet kent, of als hij denkt dat het niet nodig is, zal je hem niet zien doen.” Het verklaart ook waarom interviews met Tack zo schaars zijn.

Tack liet eerder Trends wel voorzichtig in zijn kaarten kijken over zijn aanpak. “Boerenverstand en standvastigheid zijn heel belangrijk. Het is ook zeer belangrijk dat we met beide voeten op de grond blijven, dat de rekenmachine niet ver zit. En vooruitgang boeken met onze technologie en iedereen kunnen betalen. Dat zijn de basisprincipes in het zakendoen.” Al voedt Tack dat boerenverstand met kennis. Hij staat ervoor bekend zeer veel te lezen. “Voor iemand die niet gestudeerd heeft, weet hij verdomd veel over financiën en heel wat andere zaken”, aldus Van Nevel.

Tack kijkt ver over de eigen bedrijfsmuren. Hij heeft zich al meermaals geuit als onvervalste positivo over de toekomst van de maakindustrie in ons land. Bovendien getuigt hij van een stevige scheut aangeboren optimisme. “We zijn slechts passanten in dit leven. Laat ons toch op een positieve manier de toekomst uitbouwen voor onze kinderen en de volgende generaties”, klinkt het.

Geen soloslim

De selfmade man Tack is ook nog altijd gezegend met de typische West-Vlaamse arbeidsethos en werkkracht. “We werken hier iedere dag hard. We staan vroeg op en gaan laat slapen en vliegen de wereld rond”, zei hij eerder. “Mijn gsm staat ook altijd aan, zeven dagen per week. Iedereen weet dat. Je hoeft me daar trouwens niet om te beklagen. We doen het graag. Ik heb een gezin dat dat ook accepteert en waarin het goed gaat”, zei Tack.

Hoewel de perceptie anders is, speelt Tack zelden soloslim, en toetst hij zijn plannen af bij zijn vertrouwelingen. “Luc voelt de zaken intuïtief aan, maar gaat nooit over één nacht ijs, en laat zich heel goed omringen door mensen in wie hij gelooft en van wie hij denkt dat ze er meer van weten dan hijzelf. Hij zal het risico niet nemen vooraleer hij zich goed ingelicht heeft”, aldus Van Nevel. Haspeslagh en Van Nevel maken deel uit van dat selecte kransje, naast onder meer Jan Peters van het advocatenkantoor Stibbe.

Tack heeft door zijn no-nonsenseaanpak en stugge houding ook de reputatie een harde bedrijfsleider te zijn, maar Van Nevel nuanceert. “In Amerika zouden ze zeggen ‘ no bullshit‘. Hij eist veel van de mensen die met hem werken, maar hij luistert ook naar hen, zeker als ze met goede argumenten komen. Het mooiste voorbeeld is dat de topmensen die bij Picanol waren in 2004, er nu nog allemaal zijn. Ook bij Tessenderlo zie je nog grotendeels dezelfde gezichten. Dat er een exodus is telkens als Luc in een bedrijf stapt, is niet waar”, aldus Van Nevel, die Tack vooral typeert als een familieman. Zijn gezin telt vijf kinderen, drie zonen en twee dochters. Sommigen zijn al actief in de groep, maar moeten onderaan op de ladder beginnen. Zo is zoon Rémy gestart aan de assemblagelijn bij Picanol. Al is het geen must voor de kinderen om in het Tack-imperium aan de slag te gaan. “Francisca zou dat nooit toelaten. De kinderen moeten gelukkig zijn”, zegt Van Nevel. Tack is daarnaast ook trouw in de vriendschap. “Zodra je tot zijn vriendenkring behoort, is hij vriend voor het leven”, weet Van Nevel. En zodra Tack zich bij de vrienden op zijn gemak voelt, etaleert hij een goed gevoel voor humor. “We hebben hier met ons drieën (Tack, Haspeslagh en Van Nevel, nvdr) al heel wat afgelachen.”