Thatcher-moment bij NMBS

Voor wie de almachtige positie van de spoorbonden wil verzwakken, is het moment van de waarheid aangebroken. Dat zegt Trends-redacteur Roeland Byl.

Soms wordt een feit uit de dagelijkse nieuwscarrousel een sleutelmoment in de geschiedenis. Sociale verhoudingen worden op hun kop gezet en zelfs de richting van de economie verandert. Voor Groot-Brittannië is de mijnstaking van 1984 – en vooral de onverzettelijkheid van de Britse premier Margaret Thatcher – zo’n moment. Zij trok aan het langste eind: de Britse mijnen gingen dicht en Groot-Brittannië desindustrialiseerde de daaropvolgende jaren volgens het recept van de korte pijn. En de vakbonden? Hun machtsbasis kreeg een knauw die zich nog altijd laat voelen.

Sommige waarnemers, meestal te vinden in liberale of N-VA-hoek, zien in de oplaaiende strijd tussen de directie en de bonden bij de NMBS de contouren van een Belgisch Thatcher-moment. De stakingsdreiging waarmee de spoorbonden de NMBS-directie onder druk probeerden te zetten, kan in de publieke opinie nauwelijks op sympathie rekenen. In die mate zelfs dat de voormalige spoorbazen Marc Descheemaecker en Etienne Schouppe verkondigen dat de efficiëntieverhogende maatregelen die de directie naar voren schuift niet eens ver genoeg gaan.

Het mag duidelijk zijn dat voor wie ervan droomt de almachtige positie van de spoorbonden te verzwakken, het moment van de waarheid is aangebroken. De hamvraag luidt: hoeveel politieke steun krijgt spoorbaas Cornu van zijn voogdijminister Jacqueline Galant (MR)? En steunt op haar beurt de voltallige regering, met inbegrip van CD&V, ook de minister van Mobiliteit? In het verleden bleek onvoldoende politieke steun al eens het ultieme struikelblok voor hervormingsplannen bij de NMBS. Galants tussenkomst in het parlement eind vorige week gaf alvast de indruk dat ze niet bang is de IJzeren Dame van België te worden.