Stuur de spoorbonden op cursus

Voor NMBS-baas Jo Cornu is de inlooptijd voorbij. De spoorbaas moet in de eerste plaats zijn klanten het nieuwe vervoersplan laten verteren. De heisa over treinen die zelfs na een aanpassing wegvallen, was amper voorbij of daar volgde al een confrontatie met de spoorbonden.

Voor de vakbondslui die eraan twijfelen: Cornu weet vanuit zijn verleden bij Agfa wel degelijk wat een rondje armworstelen betekent. En ook nu staat de marktrealiteit aan zijn kant. Het binnenlandse personenvervoer staat voor een door Europa opgelegde liberalisering. Wil de NMBS opgewassen zijn tegen concurrenten, dan moet de efficiëntie onvermijdelijk omhoog. De bonden kunnen kiezen: koppig privileges afkopen, of mee investeren in de toekomst zoals bij bpost is gebeurd.

Uiteraard zijn stakingen een legitiem wapen, maar daarom zijn ze nog niet onschuldig. De socialistische spoorbond ACOD lijkt al te gemakkelijk naar het stakingswapen te grijpen. Zo treft hij niet alleen duizenden festivalgangers en reizigers, maar legt hij ook een hypotheek op het commerciële imago van de spoorwegen. Dat is een vorm van welvaarts- en banenvernietiging die op weinig begrip mag rekenen. De stakers maken hun collega’s vleugellam en schaden het potentieel van de NMBS in een geliberaliseerde spoormarkt. Misschien moeten sommige vakbondslui op cursus woedemanagement. Daar weten ze dat je een burenruzie niet met een kanon moet proberen op te lossen.

Overigens: de stakers klagen dat ze hun vrije dagen niet kunnen opnemen. Spoorwegpersoneel werkt 40 uur per week in een 36-urige werkweek. Voor die vier extra uren krijgen de spoorlui 26 vrije dagen bovenop de 24 vakantiedagen waar ze wettelijk recht hebben. Als er de afgelopen vijf jaar 92 spoorstakingen waren, dan heeft het spoorpersoneel ongeveer 5 procent van zijn werktijd gestaakt. Dat betekent 1,8 uur per week. Kort door de bocht misschien, maar compenseert dat niet de helft van die 26 extra vrije dagen?