Olivier Onclin (Belfius) treedt in de voetsporen van zijn vader: ‘Ik heb de impact van mijn achternaam onderschat’

Even zag het ernaar uit dat Olivier Onclin een muzikale boven een professionele carrière zou verkiezen. Maar bij toeval kwam hij in de voetsporen van zijn vader Luc Onclin, de voormalige directievoorzitter van Dexia Bank, terecht.

Onclin blijft een naam als een klok in de Belgische bankwereld. Vader Luc Onclin maakte carrière bij het Gemeentekrediet en stond tussen 1999 en 2002 aan het hoofd van Dexia Bank België. Hij was de architect van de fusie van Dexia met Artesia-Bacob, waardoor Dexia uitgroeide tot een grootbank in België. Vanaf 1 januari leidt zijn zoon Olivier de retailbankactiviteiten van Belfius, de bank die in 2011 een nieuwe start nam na het debacle van de groep Dexia, en de erfopvolger van Dexia Bank België is.

“Ik heb de impact van mijn achternaam onderschat”, geeft Olivier Onclin toe. “Soms spreken mensen mij aan met Luc. Dat vind ik grappig. Anderen zien in mijn carrière een opgezet plan. Ah ja, hij is ‘de zoon van’, hij zal wel een voetje voor hebben. Terwijl het toeval is dat ik hier ben terechtgekomen. Werken bij een bank was als jongeling het verste van mijn gedachten.”

Rumplestitchkin

Een rockster worden, daar dromen jonge mensen van. En het scheelde niet veel of Olivier Onclin had die droom waar gemaakt. Hij drumde in de jaren negentig bij Rumplestitchkin. De band stootte in 1998 door tot de finale van de Rock Rally maar moest de duimen leggen voor Das Pop. “Toch werden we opgepikt, ook in het buitenland”, vertelt Onclin. “We gaven tal van concerten en brachten drie albums uit.” Rumplestitchkin speelde alternatieve rock en hield er in 2006 mee op.

Onclin had op dat moment al beslist voorrang te geven aan zijn professionele carrière. Hij was in 1997 aan de slag gegaan bij de effectenbehandelaar Euroclear, waar hij vooral operationele functies rond settlement vervulde. “Euroclear was gewoon de eerste job die zich aanbood. De biotoop sprak me aan: veel jonge mensen, een dynamisch bedrijf, zeer internationaal. Ik heb er de financiële wereld leren kennen. Het klinkt gek, maar thuis werd nauwelijks over banken gesproken.”

In 2007 ging Onclin op zoek naar een job die hem dichter bij de consument en de dagelijkse klantenbeleving kon brengen. Hij werd benaderd door RBC Dexia in Luxemburg, maar ook dat was een effectenbewaarder. “Ik vertelde dat ik mijn blik wilde verruimen, en toen hebben ze mijn naam doorgespeeld aan Dexia in Brussel. Zo is de bal aan het rollen gegaan.”

De eerste job die Onclin bij Dexia kreeg, was geen succes: “Ik moest internationale synergie realiseren tussen de entiteiten van de Dexia-groep. Die was er niet, en die was ook niet mogelijk. Dexia was te veel een los amalgaan van banken, divisies en landen. Dat heb ik toen ook in een nota gezet, waardoor ik in de praktijk mijn eigen job doodschreef.”

In 2008 kwam Dexia een eerste keer in de problemen. Drie jaar later kapseisde de groep. Olivier Onclin: “Dat was de meest stressvolle periode in mijn leven.”

Nieuwe start

De afsplitsing van Belfius (het vroegere Dexia Bank België) betekende een nieuwe start. In 2013 werd Onclin benoemd tot marketingdirecteur public & wholesale banking, en twee jaar later tot chief operating officer (COO) van Belfius. Hij was er ook verantwoordelijk voor The Studio, het Belfius-project om interne fintech-ontwikkelingen extern te commercialiseren. “Met beperkte middelen hebben we daar mooie zaken gerealiseerd”, oordeelt hij.

Als hoofd van de retailbank van Belfius wil Onclin vooral werken aan de complementariteit van de digitale kanalen met het agentennet. “Het digitale staat centraal in de Belfius-klantenbenadering voor dagelijks bankieren. Vandaar de noodzaak om klanten nog meer vertrouwd te maken met onze mobiele apps. Tegelijk willen we de rol van de agenten, als vertrouwenspersoon en aanspreekpunt op sleutelmomenten, weer belangrijker maken.”

Om fysiek en mentaal fit te blijven, gaat Olivier Onclin twee keer per week tien kilometer lopen. De rest van zijn vrije tijd gaat naar muziek en drummen. “Ik woon nogal wat rockconcerten bij. Werchter is heilig voor mij.” Gevraagd naar zijn favoriete drummer twijfelt hij geen seconde: “John Bonham van Led Zeppelin. De energie en de kracht die van zijn spel uitging, onvoorstelbaar.”

Maar niets zo zalig als zelf achter de drums zitten en met een groepje spelen, weet Onclin. “Muzikanten die elkaar vinden in het samenspel, dat geeft een euforisch gevoel”, zegt hij. “En een rockbandje is ook een prima omgeving om de voetjes op de grond te houden. Het contrast tussen de directiekamers van een grootbank en het repetitiekot van een band kan niet groter zijn.”