Medische overmacht

In de lange tijd dat mijn kmo bestaat, heb ik weinig tot geen zorgen met mijn werknemers gehad. Ik geloof in het idee dat je oogst wat je zaait. Wie zijn medewerkers met respect behandelt, creëert een cultuur van loyaliteit en krijgt veel terug. Wie zijn mensen uitbuit en hen zonder respect behandelt, heeft wellicht wat last van personeelsverloop.

Slechts één keer verliep het helemaal anders dan ik verwachtte. We namen iets meer dan een jaar geleden een man aan met een specifieke kennis voor onze productie. Na twee weken werken had Jan – een fictieve naam – in zijn privé-omgeving een ongeval. Dat kan gebeuren. Hij zou twee weken afwezig zijn. Ik wenste hem een spoedig herstel. Daarna kwam hij twee weken werken. Na die periode kreeg ik telefoon. Jan had opnieuw een ongeval gehad. Hij moest snel geopereerd worden aan zijn hand en zou een maand weg blijven. De maand werd twee maanden, de twee maanden werden ettelijke maanden. We konden hem niet telefoneren, af en toe kregen we mondjesmaat nieuws. We wisten nooit wanneer zijn attest verlengd zou worden.

Herhaaldelijk hebben we volgens de procedures gecommuniceerd. Altijd aangetekend, altijd retours. Dat heeft ettelijke maanden geduurd.

Na acht maanden hebben we medische overmacht ingeroepen. Als een werknemer definitief ongeschikt is om zijn taakomschrijving, zoals overeengekomen in de arbeidsovereenkomst, uit te voeren, kan er een beroep gedaan worden op medische overmacht om de arbeidsovereenkomst te beëindigen. Dat was het geval bij Jan.

Er geldt een strikte procedure. Die begint met een aangetekend schrijven naar de werknemer en de preventiedienst. Daarin moet staan dat de werknemer het recht heeft te vragen aan de preventieadviseur of de arbeidsarts dat de mogelijkheden voor aangepast werk onderzocht worden, en dat de werknemer recht heeft op bijstand van de vakbond.

Onze brief kwam onverrichter zake terug. Het adres van Jan was veranderd, dus stuurden we dezelfde mededeling aangetekend naar het juiste adres. De brief kwam ongeopend terug, drie keer. We belden naar Jan, en maakten hem duidelijk dat het gesprek met de arts belangrijk was. Ondertussen kwamen zijn ziekteattesten regelmatig te laat binnen. We konden hem alleen maar melden dat hij verplicht was ons tijdig te informeren of hij al dan niet zou terugkomen. Aangetekend.

Herhaaldelijk hebben we volgens de procedures gecommuniceerd. Altijd aangetekend, altijd retours. Uiteindelijk is Jan één keer op gesprek gekomen, nadat onze preventiedienst hem op het hart had gedrukt dat het écht zeer belangrijk was dat hij aanwezig zou zijn. Uit het gesprek bleek dat hij het niet nodig vond om aangepast werk te zoeken. Dat werd zo genoteerd, en aangetekend gemeld. We kregen weer alles retour. Dat heeft ettelijke maanden geduurd. Van onze kant gebeurde alles volgens de procedures. We waren voorzichtig en respecteerden alles, want een werkgever wordt snel beticht van misbruik om contracten te beëindigen.

Ik heb me meermaals afgevraagd waar het plichtsbesef van deze man was. Hoeveel brieven moesten er nog geschreven worden om aan te tonen aan de instanties dat deze situatie niet kon blijven duren? Geen van de betrokken partijen, behalve Jan, wist wat er zou gebeuren als hij niet zou reageren op de allerlaatste vraag om alsnog te komen opdagen. Daar bestaat geen procedure voor, en niemand wist of dat al dan niet einde contract zou betekenen. Jan stond ondertussen een jaar op onze payroll, en had vier weken gewerkt. Stel dat we eenzijdig het contract hadden moeten beëindigen, dan was de opzegvergoeding groter geweest dan het loon dat we hadden uitbetaald.

Als je als werkgever alles volgens de letter van de wet doet en de werknemer slaat alles in de wind, en niemand kan met zekerheid zeggen of er een grond tot contractbeëindiging is, is de slinger dan niet een beetje doorgeslagen? Ik denk het wel.